คอนเนอร์นั่งกินมื้อเย็นกับครอบครัว แต่เขาก็ชำเลืองมองไปทางกลุ่มของครูใหญ่เป็นระยะ พี่น้องบลอสซัมนั่งอยู่กับพวกรูเพิร์ต ทั้งวงเหมือนจะมีแค่ไซม่อนที่พยายามพูดคุยอย่างปกติ แต่คนอื่นก็มีสีหน้าอมทุกข์ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก พวกเขาผ่านมันไปได้ยาก และสำหรับคอนเนอร์ เขาห่วงแฟนเขามากที่สุด รูเพิร์ตซึมไปเลยหลังจากวันนั้น จากเด็กหนุ่มที่เข้มแข็งและดูจะแกร่งพอสำหรับปกป้องทุกๆคนกลายเป็นไร้พลัง เขาจะหาเวลาเหมาะๆไปพูดคุยกับอีกฝ่าย การคบกันแบบหลบๆซ่อนๆนี่ก็เป็นอุปสรรคเหลือเกิน เขาสบโอกาสตอนเจอร์รี่ลุกไปเก็บจาน เขาเลยหยิบจานที่เกลี้ยงแล้วตามไป
"เจอร์รี่...พวกคุณโอเคใช่มั้ยครับ?"
ตำรวจหนุ่มเอ่ยถามระหว่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าเครื่องล้างจานขนาดใหญ่ ชายผมแดงหันมา หน้าตาซึมเศร้า
"...ก็หวังว่าจะดีขึ้นเร็วๆนี้แหละครับ..."
"ผม...คุณจะช่วยนัดรูเพิร์ตให้ผมหน่อยได้มั้ย? ผมอยากคุยกับเขา"
เจอร์รี่ทำหน้าตึงใส่เขาทันทีจนคนผมสีเปลือกไม้ยืนมึนงง
"คุณ นี่มันไม่ใช่เวลามานัดยิ้มนะ เรื่องนี้หนักมากสำหรับพวกเรา ผมคิดว่าคุณเข้าใจซะอีก"
คอนเนอร์กะพริบตารัวๆเป็นไฟคริสต์มาส ก่อนจะอ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
"เดี๋ยว เดี๋ยวครับ คุณเข้าใจผิดแล้ว"
นายตำรวจมองซ้ายมองขวาให้ดี ลูบศีรษะตัวเองอย่างกลุ้มใจ
"ผมนึกว่าเขาบอกคุณแล้ว เรื่องของเรา"
ชายผมแดงหรี่ตา เปิดฝาเครื่องล้างจานแล้วยัดจานเข้าไป โคลงศีรษะ
"ขอโทษนะ คุณพูดเรื่องอะไร?"
"ผมคบกับรูเพิร์ตแล้ว เราเป็นแฟนกัน ผมแค่อยากจะมีเวลาคุยกับแฟนผม เขาเศร้าขนาดนั้น จะให้ผมยืนดูเฉยๆมันไม่ได้นะครับ"
DU LIEST GERADE
DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง
Fanfictionหลังสงครามโลกครั้งที่ 3 โลกก็เข้าสู่หายนะ มนุษย์ที่เหลือน้อยนิดต้องดิ้นรนเอาตัวรอดจากมนุษย์ด้วยกันเอง มาร์คัส อดีตนายทหารที่เป็นอัลฟ่า ผู้นำกลุ่มเจริโกพา300กว่าชีวิตมุ่งสู่ดินแดนในแมกไม้ แต่ทันทีที่เขาไปถึงที่หมาย กลับพบว่าอาคารที่ตนต้องการมี ไซม่อน...
