DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 5 สานไมตรี

รูเพิร์ตไม่ได้แข็งแรงเท่าราล์ฟ แต่เขามีดีที่ความว่องไว ถ้าจะมีใครวิ่งได้ไวที่สุดในกลุ่มก็เขานี่แหละ ทันทีที่เขาได้ยินเสียงราล์ฟตะโกน ขาเขาก็สับไปหาคอนเนอร์ก่อนที่ตาจะเห็นว่าเอลตันเป็นบ้าไปแล้วเสียอีก แต่ชั่ววินาทีที่เขาเห็นท่าทีมุ่งกระหายเหมือนสัตว์ป่านั่น สิ่งแรกที่เขาคิดคือเขาต้องเล่นงานให้ร่วงภายในครั้งเดียว แล้วเขาก็ทำได้ด้วยการยันโครมไปที่ลิ้นปี่ เรื่องน่าแปลกใจคือ มาร์คัส ผู้นำเจริโกนั่นเป็นอัลฟ่า แต่กลับดูยังคงสติได้ทั้งที่คนอื่นแตกฮือกันหมด บางทีหมอนี่อาจจะเจ๋งจริง แต่ยืนอึ้งได้ไม่ถึง 10 วินาทีดี ครูใหญ่ก็ตะโกนบอกให้เขาพาโอเมก้าที่ติดฮีทอยู่ออกไป

เขาอุ้มคอนเนอร์ออกจากห้อง แล้วสับเท้าเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ พวกคนของเจริโก 4-5 คนที่เจอเขาระหว่างทาง เมื่อเห็นว่าเขามีคนติดฮีทอยู่บนแขนก็รีบเข้ามาตามประกบเป็นรั้วมนุษย์เพื่อกันอัลฟ่าบางคนที่อาจพุ่งเข้ามา เขาจำไม่ได้ว่าคอนเนอร์นอนห้องไหน เลยพาขึ้นไปที่ห้องของไซม่อนซึ่งน่าจะสะดวกสบายสุดสำหรับโอเมก้าก่อน

เขาวางคอนเนอร์บนเตียง ช่วยถอดรองเท้ากับเสื้อนอกให้ กลิ่นฟีโรโมนหมอนี่แรงจริง ขนาดเขาเป็นเบต้ายังได้กลิ่นอ่อนๆเลย ไม่แปลกที่ทำไมน้องชายรัทแตกจะปล้ำลูกเดียวแบบนั้น ร่างนั้นบิดเร่าแสดงความทรมานด้วยสีหน้าเร้าอารมณ์จนเด็กหนุ่มต้องสาวเท้าถอยหลัง คอนเนอร์เปียกปอนด้วยน้ำตา กำผ้าห่มแน่น ธรรมชาติของร่างกายกำลังปั่นประสาทเขา

"...ช่วยผม..."

เมื่อสัญชาติญาณการสืบพันธุ์อยู่เหนือสติและเหตุผล ตำรวจหนุ่มก็ร้องขอการเติมเต็ม โชคดีที่รูเพิร์ตเป็นเบต้า เขาอาจจะหวั่นไหวกับความเย้ายวน แต่ฟีโรโมนของโอเมก้าก็ไม่ได้ทำเบต้าขาดสติ เด็กหนุ่มส่ายหน้าพรืด

"...ผมจะหาอะไรมาแทนให้..."

ครูใหญ่ไม่มีของเล่นบำบัดอาการฮีท เขารู้ ปกติเวลาไซม่อนฮีทพวกเขาจะพาครูมาเก็บตัวที่ห้อง แล้วใช้มือจัดการตัวเองไป แต่สำหรับคอนเนอร์ เหมือนจะต้องการอะไรที่มากกว่าการใช้มือ จะให้ใช้หัวแครอทก็สิ้นเปลืองเสบียง รูเพิร์ตกำลังจะเข้าไปที่ห้องน้ำ แต่อีกฝ่ายก็ส่งเสียงครางยาวๆ เหมือนจะอาการแย่ลง