DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 14 อภัยโทษ

          คืนนั้นผ่านไปได้ด้วยดี ฝนไม่รุนแรงถึงขนาดพังแคมป์ และไม่มีศัตรูบุกเข้ามา คอนเนอร์ขอตัวลาแฟนหนุ่มป้ายแดงกลับเข้าไปในอาคารตอนตี 5 เพราะกลัวพ่อกับน้องชายตื่นมาเห็นว่าเขาไม่อยู่ เขาเห็นเอลตันนอนกอดซูโม่ เลยเข้าไปนอนซุกด้วยยันเช้า

          ราล์ฟได้รู้ชื่อผู้หญิงคนสวยคนนั้นแล้ว หลังจากแอบเรียกเธอว่าเจ้าหญิงนิทรามาพักใหญ่ หล่อนชื่อคาร่า คุณหมอลูซี่ตรวจอาการในช่วงเช้าให้ทันทีหลังเธอตื่นนอน คาร่าไข้ลดลงอีกนิดหน่อยแล้ว แต่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยได้สตินัก มีบางช่วงที่สะลึมสะลือขอน้ำดื่ม ลูเธอร์ก็ช่วยป้อนให้หล่อน แล้วหล่อนก็หลับต่อ

          ก่อนออกเดินทาง พวกเขาช่วยกันรื้อร้านสะดวกซื้อนี้อีกครั้งว่ามีอะไรพอใช้ได้ไหม แม้แต่รูเพิร์ตที่ค่อนข้างเพลียก็ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ เขาไปที่โซนของใช้ในครัวซึ่งเป็นโซนเล็กกระจิ๋วหลิว แล้วหยิบพิมพ์ซิลิโคนรูปต่างๆใส่ลงถุง

"จะเอาไปทำอะไรล่ะนั่น?"

          เอลตันเห็นก็อดสงสัยไม่ได้ มันจะเอาพิมพ์ซิลิโคนไปทำช็อกโกแลตรึไง?

"สบู่"

          เด็กหนุ่มตอบสั้นๆ ไม่อยากพูดเยอะกับฝาแฝดของแฟน หมอนี่หน้าเหมือนคอนเนอร์ก็จริง แต่นิสัยนี่คนละเรื่องเลย เขาไม่ได้เกลียด แต่ก็ไม่อยากจะคุยด้วย อีกอย่าง ยิ่งพูดเยอะก็ยิ่งเสี่ยงความแตก

"คอนเนอร์ๆ อยู่ไหนอ่ะ?"

          ราล์ฟกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาบริเวณชั้นวางที่พวกเขาอยู่ เอลตันพอได้ยินชื่อพี่ชายก็หันขวับ

"เขาช่วยพ่อขนของไปที่รถ มีอะไร?"

          รูเพิร์ตคิ้วกระตุก ไอ้บ้านี่ มาทำเสียงแข็งใส่น้องน้อยของเขา อยากจะทุบสักเปรี้ยง ราล์ฟคนซื่อทำตาแป๋วเหมือนเคย แล้วชี้ไปที่อีกฟากของร้าน

"คอนเนอร์ไม่อยู่ เอลตันก็ได้ ผมเจออาหารหมาแบบเป็นกระสอบตรงนั้นอะ ห่อไม่ขาดด้วย เอาไปให้ซูโม่มั้ย?"