DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 22 เจ้าหญิง

"เฮ้! นายลุกไหวมั้ย?!"

          นอร์ธช้อนศีรษะของคนผมบลอนด์ขึ้นมา หล่อนเพิ่งกลับจากเข้าป่า แล้วดันเพิ่งนึกได้ว่าลืมเสื้อแจ็กเกตตัวโปรดไว้ในยุ้งฉางที่มาแอบงีบเมื่อวาน ฝนตกแล้วก็จริง แต่แจ็กเกตนั่นก็อุ่นที่สุดด้วย หล่อนจึงเลือกจะวิ่งออกมา แต่ก่อนที่หล่อนจะเข้าไปในยุ้งฉาง หล่อนสังเกตเห็นกองผ้าอะไรสักอย่างอยู่ไกลออกไปเกือบสุดสายตา ด้วยความสงสัย แม้ตัวจะเปียกโชกและอากาศหนาวเหน็บ แต่หล่อนก็เลือกที่จะวิ่งเข้าไปสำรวจดู

          โชคดีที่หล่อนขี้สงสัย เพราะเมื่อเข้าไปใกล้ๆแล้ว นั่นไม่ใช่กองผ้า แต่เป็นไซม่อนที่นอนอยู่บนพื้นโคลน

"...นอร์ธ...ผมเจ็บท้อง...ผมจะ...โอ๊ย..."

          เขายกมือขึ้นแตะแขนเธอ ใบหน้าซีดขาวบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน หญิงสาวใจเสีย เธอมองไปรอบๆ ไม่เห็นใครอีกเลย ท่ามกลางพายุฝนที่ทำพวกเธอเปียกชุ่ม ทุกคนเข้าไปในอาคารกันหมดแล้ว และดูท่าว่าไซม่อนจะเดินกลับเข้าไปในอาคารไม่ได้แน่ๆ ต่อให้มีเธอช่วยก็เถอะ เธอต้องหาที่หลบฝนที่ใกล้ที่สุดก่อน ซึ่งอาคารเล็กๆที่ใกล้ที่สุดก็เป็นห้องเก็บอุปกรณ์ท้ายไร่ ...ไม่ได้...ในนั้นเย็นเกินไป...ถ้าเกิดฝนไม่หยุดเร็วๆนี้ไซม่อนกับเด็กแย่แน่ๆ... แถมยังฝุ่นเยอะอีก เกิดเด็กคลอดกะทันหันแล้วสำลักฝุ่นล่ะ เวรเอ๊ย...

          แล้วเธอก็คิดถึงยุ้งฉางหลังคอกวัวที่เธอลืมแจ็กเกตไว้ มันไกลกว่า แต่ก็ไม่ไกลเกินจะพาเขาไป ในยุ้งฉางค่อนข้างอบอุ่น มีฟางแห้งรองนอนได้ อย่างน้อยก็ดีกว่าตรงนี้ ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาอีกครั้ง หญิงสาวรีบดึงแขนเขาพยุงขึ้น

"นายต้องฮึดหน่อยนะ! เราจะไปกันที่ยุ้งฉาง!"

          หล่อนแรงเยอะอย่างอัลฟ่า ที่จริงถ้าเขาไม่ตั้งครรภ์อยู่หล่อนอาจจะอุ้มเขาขึ้นแขนได้ง่ายๆด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขาใกล้คลอด และพื้นก็ลื่นมาก หล่อนไม่อยากเสี่ยงให้เขาอยู่บนแขนหล่อนตอนหล่อนพลาดลื่นล้ม ผลลัพธ์น่ากลัวเกินบรรยาย ชายหนุ่มพยักหน้า กัดฟันอดทนความเจ็บที่กำลังฉีกเขาออก หล่อนจับแขนเขาพาดบนไหล่ แล้วพาพยุงเดินให้เร็วที่สุดไปที่ยุ้งฉาง