DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 13 อนุมัติจุมพิต

          รูเพิร์ตทำตัวเนียนดี สำหรับการมองคนที่กำลังดูใจกับตนอยู่นั่งจู๋จี๋กระหนุงกระหนิงกับน้องชาย พวกเขาอยู่ท้ายรถบรรทุก หนึ่งในขบวนเดินทาง ท้ายรถนี่มีเขา ราล์ฟ ฝาแฝดแอนเดอร์สัน คุณหมอลูซี่ และเจ้าหมายักษ์ซูโม่ จอชนั่งอยู่ข้างคนขับ ซึ่งก็คือแฮงค์

          เอลตันนั้นเล่นหยอกล้อกับพี่ชายเหมือนเป็นเด็กวัยรุ่น คุยนู่นคุยนี่กันเสียงหนุงหนิงน่าหมั่นไส้ มือไม้ก็จับพันกันไว้ตลอด นี่ถ้าคอนเนอร์ไม่ได้เล่าให้เขาฟังว่าฝาแฝดคิดว่าตัวเองยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง เขาคงนึกว่าได้กันไปแล้ว ดู... อีกนิดกลืนกันเข้าไปแล้วมั้งนั่นน่ะ

          รูเพิร์ตพยายามละความหมั่นไส้ หันไปดูน้องเล่นกับเจ้าซูโม่แทน ราล์ฟสดใสขึ้นมาก นั่นเป็นเรื่องดี จะมีใครเป็นพระอาทิตย์สดใสให้พวกเขาได้ก็น้องคนเล็กนี่ล่ะ รอยยิ้มซื่อบริสุทธิ์นั่นจะผ่านมากี่เรื่องราวโหดร้ายก็ไม่เปลี่ยนเลย ผ่านไปได้สักพัก ทั้งคนทั้งหมาก็เหมือนจะพลังงานหมด ซูโม่เริ่มหงอย ส่วนราล์ฟก็โงนเงนคอไปมา รูเพิร์ตส่ายหน้า

"เอ้า มานี่ นอนตักฉัน"

          น้องเล็กปรือตา แล้วเหยียดตัวยาวเอาศีรษะหนุนตักรุ่นพี่อย่างว่าง่าย เจ้าซูโม่คลานมานอนเบียดข้างๆตาหนู ราล์ฟกอดมันไว้แทนหมอนข้าง ลูซี่อดไม่ได้ที่จะยิ้มแก้มปริกับภาพน่าเอ็นดูนั้น

"ซูโม่มีเพื่อนใหม่ซะแล้ว... อีกเดี๋ยวจะลืมฉันไหมเนี่ย"

          คอนเนอร์ยิ้ม เหมือนเห็นสุนัขตัวโต 2 ตัวนอนกอดกัน

"ถึงซูโม่ไปมีเพื่อนใหม่ พี่ก็มีผมนะ"

          โอโฮ้ย อ้วกจะพุ่ง รูเพิร์ตอดไม่ได้ที่จะเบะปากกับคำพูดของเอลตัน ฝ่ายนั้นสังเกตเห็นทันทีเพราะนั่งอยู่ตรงข้ามกัน แล้วทำตาขวางใส่ เด็กหนุ่มก็ลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

          ผ่านไปได้ราว 2 ชั่วโมงกว่า ทุกคนท้ายรถเว้นแค่รูเพิร์ตกับคอนเนอร์ก็หลับกันจนหมดเพราะความเพลียจากถนนหนทางที่ขรุขระ พวกเขานั่งอยู่คนละฝั่ง เลยเอื้อมมือถึงกันไม่ได้ และต่างฝ่ายต่างก็มีน้องนอนอยู่บนตักทั้งคู่ จะพูดคุยก็กลัวพวกที่หลับได้ยิน ทำได้แค่ส่งสายตาฉ่ำหวานหากันเท่านั้น แม้ก่อนนี้สายตาของรูเพิร์ตจะเข้มข้นด้วยความปรารถนา แต่ตอนนี้มันอ่อนลง เป็นสายตาที่ร้อนแรงแต่แฝงความละมุนละไมที่มากขึ้นในทุกๆวัน ขณะที่คอนเนอร์เองยังคงไว้ซึ่งความเย้ายวน แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือความอ่อนหวาน พวกเขาต่างก้าวเข้าสู่ความรู้สึกที่ตนไม่คุ้นเคย มันน่ากลัว แต่แน่นอน มันก็คุ้มที่จะเสี่ยง