DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 4 กลิ่นรัญจวน

          ราล์ฟรักครูใหญ่ ครูใหญ่คอยดูแลเขาตั้งแต่มาอยู่สถานรับเลี้ยง ไม่กลัวแผลเป็นน่าเกลียดของเขา แล้วก็บอกว่ารักเขาด้วย รักแม้กระทั่งเด็กที่แม่แท้ๆเกลียด เขาเลยตั้งใจจะปกป้องครูใหญ่ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี ตั้งมั่นว่าถึงแม้จะบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็ยังจะอยู่ช่วยครูใหญ่ดูแลน้องๆที่บ้านเด็กกำพร้า

          แต่ระหว่างที่ทุกคนกำลังร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ฉลองวันเกิดอายุครบ 17 ปีให้รูเพิร์ต สัญญาณเตือนภัยก็ดังก้องไปทั้งเมือง ครูใหญ่รีบพาทุกคนลงไปหลบภัยในห้องใต้ดิน พวกเขาอยู่ในนั้นราว 5 วันได้ จนเมื่อสิ้นทุกเสียงกัมปนาทจากเบื้องบน ราล์ฟเปิดประตูออกไป และพบว่าโลกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

          ตอนนั้นเขาอายุแค่ 16 นอกจากครูใหญ่ เจอร์รี่ก็คือคนที่อายุมากสุดในหมู่พวกเขา คือ 19 ปี พวกเขารวมกันคิดหัวแทบแตกว่าควรทำยังไงต่อไป ในที่สุดไซม่อนก็สั่งให้ทุกคนอพยพเพราะเมืองไม่เหลืออะไรอีกแล้ว พวกที่รอดก็พยายามจะฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงอาหารและน้ำ เจอร์รี่กับเขาหารถบัสมาได้ พวกเขาพาเด็กๆขึ้นรถ แล้วขับไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งครูใหญ่พูดถึงโรงแรมที่เห็นในอินเทอร์เน็ตเมื่อหลายเดือนก่อน กรีนฮิลล์รีสอร์ทอยู่ลึกเข้าไปในป่า ไม่น่าจะได้รับผลกระทบจากสงครามมากอย่างในเมืองใหญ่

          พวกเขาต่อสู้ดิ้นรนหนักเหลือเกินกว่าจะกระเสือกกระสนไปถึงที่นั่นได้ แต่ในที่สุดเด็กๆก็มีที่ปลอดภัยได้ตั้งต้นใหม่อีกครั้ง ทุกคนช่วยกันสร้างชีวิตขึ้นมาใหม่ เขากับรูเพิร์ตที่ถนัดเรื่องการเพาะปลูกสร้างแปลงผัก เริ่มต้นด้วยเอาหัวมันฝรั่งเล็กๆกับแครอทที่ติดรถมาเป็นเสบียงด้วยลงดิน เจอร์รี่นั้นไม่ถนัดงานเพาะปลูกเพราะนอกจากช่วยงานในบ้านเด็กกำพร้าก็ทำงานประจำอยู่ที่สวนสนุกแต่ก็พยายามช่วยเต็มที่ ในรีสอร์ทมีคอกเลี้ยงสัตว์เป็นของตัวเองเพื่อการันตีถึงความสดใหม่ของอาหารที่บริการแขก อย่างวัว กับไก่ ทุกอย่างไปได้สวย พวกเขามีชีวิตดีที่นี่