DBH Fanfic : ยามเมื่อโลกาดับแสง

บทที่ 26 ผ่านพ้นโศกากาล

          ชายผมบลอนด์นอนเอนพิงกับอกแกร่งบนที่นั่งด้านหลังของรถฮัมวี่ ตาเขาพริ้มด้วยความสุขไร้กังวล รอยยิ้มระบายหวานเมื่อนายทหารประทับรอยจูบลงบนเส้นผมสีสว่างและสันกราม มาร์คัสเลิกพิรี้พิไรสงวนการกระทำแล้ว ตอนนี้ครูใหญ่เป็นของเขาแล้ว ทุกๆตารางนิ้ว แม้กระทั่งจิตวิญญาณ เขาลูบมือไปบนผิวสีน้ำนมอ่อนนุ่ม กลิ่นฟีโรโมนยังรัญจวน จึงอดไม่ได้ที่จะจรดจมูกลงไปสูดกลิ่นชวนผ่อนคลายจากลำคออีกครั้ง

          ไซม่อนบอกไม่ถูกเลยว่ามีความสุขแค่ไหน เขาผ่านนรกมา ไม่นึกเลยว่าจะได้มีโอกาสเหยียบสวรรค์ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่มาร์คัสช้อนมือเข้าใต้ศอกของเขา แล้วเลื่อนมือผ่านเนื้อแขนไปกอบกุมฝ่ามือเขาที่ยังชื้นอยู่ ก่อนจะดึงเข้ามาจูบ คุณทหารมาดเคร่งขรึมดุดัน แต่การกระทำกลับอ่อนหวานเหมือนเจ้าชาย เขาอยากจะเป็นลมครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ พระเจ้ายังเมตตาเขาอยู่จริงๆ ที่ส่งน้องชายกลับมาสู่อ้อมอก พร้อมแถมด้วยอัลฟ่าผู้สุภาพแสนดีคนนี้มารักเขาด้วย

"...ไม่นึกว่าผมจะมีวาสนาขนาดนี้จริงๆ..."

          ร่างกำยำจุมพิตไล่เรียงบนวงแขน โอเมก้าหนุ่มผ่อนลมหายใจกระเส่า มองอีกฝ่ายด้วยดวงตาแวววาวด้วยน้ำตา

"...อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมไม่คู่ควรกับคุณเลย..."

          ชายผิวสีแทนมุ่นคิ้ว คลึงปลายคางของคนผมบลอนด์

"ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณประเมินค่าตัวเองต่ำนัก ทั้งๆที่ในโลกนี้ไม่มีใครคู่ควรกับคุณเลย แม้แต่ผม คุณควรจะได้อยู่บนยอดวิหาร แตะดาวบนฟ้าได้... แต่คุณก็ยังเลือกจะอยู่กับผม..."

          เขาจรดปลายนิ้วหัวแม่มือที่ริมฝีปากของครูใหญ่ เพื่อไม่ให้มีโอกาสได้แย้ง อัญมณีสีฟ้าตัดกับเขียวมรกตของเขาราวกับมีอำนาจสะกดไม่ให้ร่างผอมเพรียวได้ปริปากกล่าวคำลดคุณค่าตนเองอีก