Ölüm senfonisi

hayal

sen benim var ile yok arasındaki hayalimdin...

Geceleri ,
yanlız odamda ışıklari kapatıp perdeyi açtığımda ,
gökyüzünden odama inen ay ışığı gibi
Aydınlık,
bir dağ köylüsü gibi sessiz,
bir o kadarda derin uyku hayalim oldun.

Aslinda hayat ne garip karmaşa,
ben senin hayalini severken öldüm, sen başkasını...

Aşk böyle bişeymiydi acaba?

Sonu hep acı, hep yanlızlık,

Bir hayale aldanmakmı aşk?

Yoksa ölüp ölüpte ölememekmi?
Ne garip değil mi sevgili,

Herkes yalan söyledi bize
Aşk güzeldir diye ...

Filmler, romanlar, hatta insanlar...

Hep aşkı anlattılar ,
ama kimse bize
Aşkın bir hayal ,
bir rüya
hatta bir,Tiyatro oyunu olduğunu anlatmadı..

Artık satıyorum hayallerimi bir eskiciye,
Yakıyorum bedenimi,
kalbimi ,
beynimi...
Yıkıyorum ,
dünümü ,
bügünümü ,
yarınımı....

Sen bilmezsin ama,
ben senin gözlerinde hep onu gördüm ,
ben senin için yanarken,
mum gibi ,
sen onun hayaliyle sarıldın bana,
hep ben seni,
sen onu özledin..

Geceleri yarım uykularımda,
tıpkı bir  şizofren gibi sarıldım sana beni bırakma diye...

Sanki,
her gece yanımdan kalkıp,
onun yanına gidicekmişsin gibi korktum...
bir ömür bedenin benimleydi,
ama
ruhun onunla sevişiyordu,
her gece ,kalbin ,beynin onunla doluydu..