Ölüm senfonisi

Ben Hercai sen Kardelen

Dünümü bugünüme bağlayan gece,
Sen yine aklımın en kör yerinde...
Herkes bir şeylerin peşinde,
kimisi uykusunda ,
kimisi sokaklarda ,
kimisi bir avuç toprağin başında ,
kimisi uyumak için çabalamakta...
Ben nerdeyim ?...

Her şeyi hiçe sayan bir bencillikte,
Sesimi duymayan sen penceremde...
Kimseler göremezki bu saatte o bakışlar sadece bende ...
Saat gece 3:52
İliklerimde pişmanlıklar ,hep bir mezar hayalimde..
Ceset kokuyor umutlarım ,sen yaşarken öldürdün beni..unuttun...
Bir ipin üzerinde yürür gibi yoruldum..
Görüyorsun ya ben hala ayni ben...
Sigaram yine elimde dumanı ise gözlerimde..
Elim ayağım buz tutmuş yürek ise virane...

Sorular var kaygılı sende,cevaplar sorgusuz sende...
Gelmek ahında kaldı ki zararda ,
Istenmeyen bir hayat mi simdi kârda ? Söylesenize ....
Anlamadı,
Bilmedi ,
Kimse yüreğimi dinlemedi...

Oldukya bir kere fani ,
Yetsin ,
Kalsın,
Gördüm bende aşkın herhalini...
Yaşadık iyi kötü..
Ama artık bize kâfi...

Olsun varsın bu hikaye de böyle kalsın...

Bizde mutsuz olalım ne olmuş yani..
Her gün kabir azabıyla yaşamaktansa bir kere ölelim bitirelim bu aşkın ben halini...

Sen okuduğum şiirlerin en güzeliydin ,bir zamanlar.
Sen kar'a ,borana havadaki ayaza isyan edip güneşe baş kaldıran kardelen çiçeğimdin
Bir zamanlar.
Sen fesleğen kokusunda sarhoş olduğum kadındın bir zamanlar..

Sen katillerin en güzeli ...

Benim hikayem bitti kardelenim ,
Hercai gönlüm seni unutamadı ama
Sensizliğe kucak açti artık..
Bu aşk belki bir asır bitmeyecek ama
Bu saatten sonra ben yokum aşk denilen bu oyunda ..

Unutma kadınım

Ben hercai

Sen kardelen....

Bize kavuşmak bir ömür yasak...