Take Me To Your Heaven (PUBLISHED BY POP FICTION - SUMMIT)

Chapter 41

Hindi ko maexplain ang aking nararamdaman ng malaman kong buhay pala ang aking anak. Sobrang saya ng aking puso. Tinanong ko kay Daddy kung paano niya nahanap ang doktora, pero ang sabi niya ay hindi niya ito hinanap. Nagulat na lang daw siya ng may bisitang naghihintay sakanya sa salas ng bahay.

Sobra sobra ang pasasalamat ko. This is my second chance to prove that I can be a mom, a great one.

 

“Dad, sabi ko naman sa inyo! Hindi ko na kelangan ng personal bodyguard. Ang laki laki ko na tapos may taga bantay pa ako.” Pagrereklamo ko kay Daddy. Paano ba naman kasi, pasasamahan na naman niya ako sa bodyguard niya. Para akong elementary na may bantay.

 

“Jessica, I’m doing this not just for you but for your baby! You have to understand me, baby. Sobra sobra akong nag aalala kapag parehas kayo ng ginagalawan ng Andrei na yun! Remember you almost lost your child, and I don’t want that to happen again!”

Wala akong nagawa. Pumasok ako sa University na may buntot na dalawang bodyguard. Nakita kong nag aantay sakin sa may hallway ang tatlo kong kaibigan. Kitang kita ko ang mga tawa nila. Alam kong pinagtatawanan nila ako dahil sa dala kong bodyguard. I just roll my eyes upward.

Bago pa ako makarating sa kanila ay nakarinig ako ng isang malakas na ingay. Tila isang kalabog ng isang bagay. Napalingon ako at nakita ko ang mga estudyanteng nakapaligid at tila nagkakagulo. Automatic na lumapit ako. Nasanay na rin akong lumkapit kapag may mga ganitong eksena lalo na noon at ako ay S.A President. I have to maintain peace and order. At kahit ngayong wala na ako sa posisyon, naging nature ko na ata ang lumapit at umawat sa mga ganitong gulo.

“Jess!” Rinig kong tawag sakin ni Ara. Alam kong pipigilan nila ako dahil hindi ko na ito tungkulin pero hindi ko maiwasan. I have to do something. Naramdaman ko ding hinabol ako ng dalawa kong bodyguard.

Nakiagsiksikan ako sa mga tao. Kahit na mainit at masikip at pinilit kong mapauna upang pigilan ang kaguluhang nagaganap. Alam kong delikado sakin ang mga ganitong sitwasyon lalo na’t may bata akong dinadala.

Nalaglag ang panga ko at nanlaki ang mga mata ko sa aking nasaksihan. Sinubukan kong pigilan ang dalawang tao na nagsusuntukan ngunit agad na may humawak sa dalawa kong braso dahilan upang hindi ako makalapit sa kanila at mapigilan sila.

Kitang kita ko ang dugo sa mukha ni Andrei. Nasa ilalim siya ni Luke. Panay ang suntok ni Luke na tila naglalabas ng sobrang galit. Hindi magawang lumaban ni Andrei. Kitang kita ko ang panghihina niya. Agad na nangilid ang luha ko.

“Luke! Stop it! Stop!” Nagpupumiglas ako sa pagkakahawak sakin ng dalawa kong bodyguards pero masyado silang malakas at hindi ako makaalis sa pagkakahawak nila. Para namang bingi si Luke kahit na ang lakas na ng pagkakasigaw ko.

“Let me go! Luke! Andreiiiii! Stop it!” Bakit ba ayaw nila akong pakawalan? I have to do something to stop this war. Tumulo ang mga luhang kanina ko pang nararamdamang nangingilid sa aking mata. Nagtagpo ang mga mata namin ni Andrei, at ngumiti siya ng bahagya.

Lalo akong nagpumiglas. Gusto ko siyang lapitan! Gusto kong awatin si Luke at pigilan siya. Iyak na ako ng iyak kakapumiglas. Pero tila walang balak ang mga bodyguard ko na pakawalan ako. Sigaw ako ng sigaw!