Out of This World (The Untold Stories Of Teenagers)

WEAK 4

!!Ang kabanatang ito ay naglalaman ng maseselang TEMA, LENGWAHE, KARAHASAN, SEKSUAL, HORROR O DROGA na HINDI angkop sa mga batang mambabasa.!!

🎧🎶 Play : Demons by Imagine Dragons 🎶🎧

Yukiko's POV

"Can you explain it, one by one?" Ulit na tanong niya, habang nakatingin sa akin at sa sugat ko.

They all sighed, sign of being washed up.

"Ano bang problema mo? We've been explained everything for almost two hours, paulit-ulit lang naman ang sinasabi namin---"

"Dahil hindi ko pa rin maintindihan kung bakit, BAKIT niyo siya niyayakap?! Ilang beses niyo na bang sinasabi na lagi kayong TAKOT sa EXCON na 'yan. No offense." Sabay tingin niya sa akin.

"Actua--"

"Don't say anything, i don't want to hear your excuses. I want them to tell thier REASON and AGENDA kung bakit may GANUN?" She said while looking at them.

It's been ten years, siguro nga, talagang nagbabago ang lahat. She's not the CAMILLE na alam ko. Camille na masayahin, palakaibigan, at napakaunderstanding.

I look at her pendant. A gold rose with her initial name.

"Camille, can we talk ---"

"No. WE can talk HERE." sabay turo sa sahig.

"Ano ba ang problema, Camille?" Tanong ni Olivia, "Hindi ka naman ganito---"

"Dahil nalilito at gulong-gulo ako sa mga pinaggagagawa ninyo. She's an excon--"

"Pwede ba, tama na Camille! Ba't ba napakabig deal sa'yo ng pagiging excon niya? You used to be selfish at laging computer games lang ang nakakakuha ng atensyon mo, but what is it now?" Sagot na ni Liam.

This is not right.

"No. It's not a big deal.  Ayos lang ako, salamat sa lahat. We can still talk, but we're not friends. Thank you." At tumingin ako sa kaniya, "And sorry."

I walked out, at tumuloy na sa building ko para magpahinga.

After a minutes, nakarating na rin ako sa kwarto ko, which is nasa rooftop, para walang makapansin. At kailangan ng mga halaman ko ang direct sunlight, so, i prefer here.

Pagkatapos kong diligan ang mga halaman ko, agad akong umupo sa sofa at sinindi ang aircon.

Kasabay ng aking pagbuntong hinga, ang aking luha'y nagsisimula ng mamuo sa aking mga mata.

I was expecting na maaalala na niya ako, pero ba't ganun? She hates me. Why?

Because you're an ex-convict as my voice of conscience says.

Napaface palm nalang ako ng mapaisip ako.

Kailangan ba talagang halungkatin ang nakaraan at masabi ang katotohanan para matanggap ako ng lipunan?

Hindi ba pwedeng hayaan na lang at maging masaya? Bakit kailangan pa akong iwasan, pandirihan at  husgahan?

I TOUGHT knowing na ex-con ako ay sapat na, but hearing that word from a friend is the worst feeling that i could feel.

"Hindi lahat ng nakukulong ay may MASAMANG ginawa."

As i think of that, that scene flashed in my mind again.

After he caught me, kinulong niya ako sa isang kwarto papakainin kapag oras na ng kainan, halos araw-araw laging may dalang iba't-ibang babae, at kapag nagsawa siya at wala ng pera, sisinghot siya at ako naman ang momolestyahin niya. Araw-araw, gabi-gabi, oras-oras o di kaya minu-minuto kapag nakalanghap siya o kaya kapag wala siyang magawa.

Nawalan na rin ako ng balita sa mga magulang at mga kapatid ko, ang sabi niya sa akin lumipat na sila at namatay ang mga magulang ko habang pinaghahanap nila ako.

He always like that, kada may bagong impormasyon siyang nakukuha sa mga magulang ko sasabihin niya, pero nang ako'y magsasampung taong gulang na at wala na siyang maipambili ng masisinghot niya, binenta niya ako sa isang chinese na byudo pero may dalawang babaeng anak. Hindi niya narin ako inaupdate sa mga magulang ko, kapag tinatanong ko siya , wala raw siyang alam, maging sa mga kapatid ko.

At dahil sa lungkot at sama ng loob ko sa sarili, hinayaan ko na lang na dugyutin at babuyin ako ng intsik na 'yun, gabi-gabi halos walang pahinga dahil kapag umayaw na ako at gusto pa niya latigo at puro suntok ang abot ko.

At nang makuha ko ang loob at tiwala niya, sinabi ko sa kaniya ang lahat bago ako mapunta sa kamay niya, pati ang tungkol sa mga magulang at kapatid ko, kaya tumulong siya, naghire ng detective at ipinaalam s aakin ang lahat.

Ngunit sa bawat pagtulong niya ay may kapalit palang paghihirap at pananamantala, dahil isinasama na niya ako sa lahat ng lakad niya, mapaopisina, restaurants, restrooms, elevators, kotse at garden, araw-araw, minuminuto ay may nangyayari.

Nang hindi ko na kaya ang pananamantala niya sa kahinaan ko, nandilim ang paningin ko, at pinagsasasaksak siya. Habang duguan siya sa sahig, sinabi ko lahat ng hinanakit ko. I even compare my life sa mga anak niya. Halos kaedad ko lang ang mga anak niya.

I was ONLY 10 years old but he treated me like a sex machine. Pero hindi ko inaasahang may makakita at tumawag ng ambulansya, pinakulong niya ako at sinentensyahan ng kung ano-ano, hindi man lang nila ako pinatawag ng abogado, ni hindi man lang nila ako pinakinggan. I was 10 years old, pero sa KULUNGAN ang bagsak ko, because he PAID everything, GWARDYA, JUDGE, POLICE at SECURITY.

WALA man lang nagtangkang gumawa ng tama at talikuran ang PERA. But after a four years, na pagkakahiga niya sa hospital bed at pagkakakulong ko, he called me and say sorry. He beg for forgiveness. He beg for a second chance. I want to slap him, choke him, and poisoned him, but i didn't, dahil nakikita ko sa mga mata niya ang pagsisisi. I pity him.

Ipinakita pa niya sa akin ang mga papeles na puro nakapangalan sa akin.

"Cherish these things, it will help you to find your parents and sibling. Please, forgive me. And please, don't take a revenge of my children."

After he died, the sentence was gone fast like a wind, no hearing, no proper judgment of freedom, katulad lang din ng papasok ko.

But everything was changed, pagkalabas ko ang utak kong matanda na ang pumalit sa bata at inosente kong pagiisip. Nakaset lang ang goal ko sa pagpapalago ng negosyo niya at paghahanap sa mga kapatid ko.

"In my childhood, i thought monsters are scary, but when i was in jail, and everytime that my age were about added by one, i realized that humans are scarier." I sighed at looked at my palm, "I was just a victim, too."

Biktima na hindi man lang nabigyan ng hustisya. Nagpatawad pero hindi pa rin masaya. Bakit? Dahil wala kahit ni isa ang handang makinig at maniwala.

So, what's the purpose of saying anything? And proving something, kung walang makikinig at maniniwala.

Nadala na ako, at ayoko ng umasa pa.

But on the other side of my mind, thinking that MAYBE they had their REASON (s).

=========================================

Featured song:
Demons by Imagine Dragons

======================