Out of This World (The Untold Stories Of Teenagers)

WEAK 2-6

Alchen's POV

I have NO idea, why did i say YES.

"Ahm. Kaya mo pa ba? Pwede naman akong maglakad, kailangan lang ng assistance."

I just looked at her. Medyo malapit nga kami sa isa't-isa.

Napalunok na lang ako at ibinaba siya.

"Ba't kasi walang elevator dito?" Tanong ko.

Inalalayan ko na siya at medyo tumaas pa ang balahibo ko dahil sa yakap niya sa likuran ko. What?! Is this possible?

At medyo nahihiya pa akong hawakan siya sa balikat.

"What's wrong?" Tanong niya.

"I must prefer the carry thing than this."

"But I'm comfortable in this way. Hindi ko masyadong naiisip 'yung paa ko."

"Then, can i touch your shoulder?" Wala sa isip kong tanong.

She looked at me and laugh, "Why? Still hate me? Of course you can. After all, we're friends right?"

And a liitle grasp n my heart, is it because she brought the hate thing again?

"Look. Nawalan lang tayo ng oras na makapagusap that time, dahil masyado ka ng busy sa business thing mo. So, i get this moment as an opportunity, i want to say sorry about what I've said, i really didn't mean to say those words, medyo naiinis lang ako dahil narealize kong kailangan ko pala ng tulong. And naisip ko rin na baka nadidisturb ka na sa pagtulog mo sa tuwing gusto kang laruin nila Allen at Cline. Alam ko rin naman na pagod ka sa trabaho."

She laughed, "It's okay. I'm fine. At naiintindihan kita. Naaalala ko lang kasi 'yung mga bonding naming magkakapatid when i was young. Kaso, hindi ko na maalala ang mga mukha nila, since the day i was lost?"

"I'm sorry."

"Stop it. Tyaka hindi ko din alam na ganun ang nararamdaman mo. Sorry din. Anyway, can you help me?" Tanong niya.

I just smile at inakbayan na siya.

At least, nakapagusap na kami.

====

"Ayus ka na ba dito? Kaya mo bang pumunta sa kusina mo? Sa CR?" Tanong ko nang naipaupo ko na siya sa higaan.

Kakatapos lang niyang nagpalit at humiga na siya.

She laughed, "Yeah. I'm fine. Tyaka hindi ako pumupunta sa kusina kapag gabi, diretso na agad ako ng higaan."

Tinignan ko naman siya, "Hindi ka kumakain?"

"Coffee is enough, for the whole tiresome day. Tyaka kapag may meeting ng tanghali, merong light meals na sineserve." At nagkumot na.

"What? Seryoso?" Tanong ko at meron akong nakitang mini fridge. Kaya oala ang payat niya.

"Hmm. Tyaka kung meron man akong kailangan, tatawagin ko kayo,  si Angela? Mr Alvaro?" Sabi niya.

"Ok." And i open the fridge.

"Hindi man lang nabubuksan lahat ng tupperwares? Pero 'yung mga tubig halos makalahati na." Sabi ko as i observed.

She laugh, "Oo. Kaya isarado mo na 'yan. Tayak kung may gusto ka kumuha ka na lang diyan, and favor, pakibigay na lang 'yung apat na tupperware diyan kay Liam. And can you give me three bottles?"

Kinuha ko na ang mga pinapakuha niya, "Here. Wait." Sabi nang maabot ko na ang bottles.

"Tek--" hindi ko na siya pinatapos at lumabas na.

I look for utensils and pots para mapainit na ang pagkain. So, ang lahat ng naguubos ng pagkain ay si Liam? Pero ba't parang gutom pa siya kapag bumabalik? Ibang klaseng tiyan.

Maybe it's half an hour, niready ko na rin ang mga pagkain niya. Medyo madami pero sana maubos niya. Halos ilang linggo din siyang walang pahinga at siguro walang kain, dahil gabi-gabi lang namin siyang nakakasama.

"Here."

"Hey. Did you cook?"

"Yes. Puro panis na ang mga 'yun. Balak mo pa atang patayin si Liam."

She laughed, "Oo nga pala. Anyway, is this the new side of Mr Hater?" Tanong niya.

I just looked at her, "Hindi." At inilapag na ang tray.

Umayos siya ng upo at tinignan ang mga niluto ko.

"Thanks, pero ang dami. Kunin mo na lang 'tong iba para kay Liam at mga bata."

I looked at her, "Can you just eat? Ba't kailangan mo pang isipin ang lahat? Mas masahol ka pa sa nanay ko eh."

She smile, "I don't know." At tinikman na ang luto ko, "Hmm. Masarap. Siguro nilulutuan mo rin ang asawa't anak mo. Napaprofessional, designs and taste."

I shook my head and wrinkled my chin, "No."

"Huh?"

"I mean, hindi ko siya nalutuan nung nabubuhay pa siya. Busy ako sa pag-aaral at pagtatrabaho."

I never cooked for her, for them. Ever.

She was shut for a moment.

"Edi, bumawi ka sa kanila. I mean, try to cook for them, I'm sure magugustuhan nila, tyaka napakacreative. Pepero." And give me a smile.

I looked at her, "You think? But I don't have such time. Lalo na ngayon, madami ng kailangang iaccomplish na requirements. May mga maarte ring professors, kaya kailangang gawin ang lahat ng ipapagawa nila."

"Hindi mo ba alam?" Tanong niya.

"Na?"

"Minove na ang sched for signing clearances, ibinigay na nila lahat ng requirements, ipinost pa ata nila sa bulletin boards, tapos ipapacheck na kapag natapos na lahat-lahat. Minsanang pirmahan ng clearance."

What?

"Did you do that?"

"May mga bagay ka pang dapat malaman. Anyway. Tapos na ako. Salamat sa pagluluto. At kung balak mong ipagluto ang mga anak mo bukas, you can go here at magsimula ka ng maghanap ng mga kailangan mo sa kusina. Im sure nandun lahat ng ---"

"I know. Thank you." I said and get the tray.

"The least that i can do. Good night. Pakipatay na rin 'yung ilaw. Thanks."

And closed the door.

I think, i need to give my whole attention to my kids. Medyo hindi ko na sila naaalagaang mabuti dahil sa requirements.

I don't know what am i thinking pero napapangiti na lang ako.

Thanks to that woman.

=========================================