Dla Ciebie zrobię wyjątek. ~ |teacherxstudent|

9.

Wyszłam z budynku szkoły i skierowałam się w stronę parkingu. Zauważyłam Kubę siedzącego kilka metrów od samochodu na pobliskiej ławce. Gdy mnie zobaczył, wstał i podszedł w moja stronę. Złapał mnie za rękę i powitał mnie uśmiechem. Nie mogłam powstrzymać myśli, że wolałabym, by to Emily mnie trzymała, nie on.

- Więc czego chciała dziwka? - spytał a ja zwróciłam głowę w jego stronę.

- Cóż, jeśli mówisz o pani Davis, to nie chodziło o nic szczególnego. Pytała mnie o oceny i zaproponowała mi kółko z angielskiego. - skłamałam. - Dodatkowo pokazałam jej, gdzie na stronie szkoły jest plan dla uczniów, bo kogoś szukała i nie potrafiła odszukać konkretnej klasy na witrynie.

- A ty co, jesteś teraz jej przyjaciółką, czy jak? Widziałem, jak się na nią gapiłaś. Nie pamiętasz. jak wrednie wyprosiła mnie z klasy przed rozmową z tobą? Rozbierałaś ją dziś wzrokiem i to obrzydliwe, a poza tym jesteś przecież moja i nie możesz oglądać się za nikim innym.

- Oszalałeś? - mój głos bezwiednie podniósł się o kilka tonów ze zdenerwowania i irytacji. - Sam powiedziałeś, że się mną zajmiesz, jeśli nie przestanę, więc to nie we mnie tkwi problem. Poza tym nie jestem twoją pieprzoną własnością i nie masz prawa wybierać za mnie, na kogo patrzę, a na kogo nie.- chłopak spojrzał na mnie i poczerwieniał ze złości.

- Porozmawiamy o tym później. - powiedział tylko. - Wsiadaj do samochodu.

Cała droga do mnie do domu minęła nam w ciszy. Ja bałam się odezwać, żeby go bardziej nie denerwować, a on był pewnie tak wściekły. Zwykle tak się zachowuje, gdy się wkurzy. Milczenie jest znacznie gorszym znakiem, niż krzyki i awantury. W co ty się wplątałaś, kretynko... Zbeształam się w myślach. Nie mogłaś trzymać gęby na kłódkę, jak zwykle. Świetnie, po prostu świetnie.

Gdy dojechaliśmy do domu, zaparkował wóz na podjeździe. Zanim wysiadłam, poczułam silny uścisk na udzie. Odwróciłam się.

- Przyjadę później, czeka nas poważna rozmowa. - powiedział, zanim mnie puścił a ja poczułam znów ukłucie strachu w sercu. Szybko otworzyłam drzwi i wysiadłam z auta.

Weszłam do domu i rzuciłam rzeczy na kanapę w salonie. Poszłam na górę i przebrałam się z sukienki w luźne szorty i bluzkę na ramiączkach. Położyłam się na łóżku, a chwilę później zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz. Kamila. Odebrałam i pogadałyśmy dłuższą chwilę. Kilka minut po tym, jak się rozłączyłam, usłyszałam domofon. To nie był Kuba, o nigdy nie dzwoni, tylko wali w drzwi do upadu.

Zbiegłam na dół zakładając wcześniej luźny sweterek i otworzyłam drzwi.

- Emily? - zdziwiłam się. - Co tu robisz?

- Zadzwonił do mnie Wojtek, że muszą zostać z Justyną dłużej w pracy i oboje wyjdą późno, dlatego też postanowiłam przyjść do ciebie, bo nikogo innego tak naprawdę jeszcze tu nie znam... A poza tym nie chciałam, żebyś i ty siedziała w domu do powrotu rodziców i na nich czekała.

Spojrzałam kątem oka na zegarek. Nie wiedziałam, o której Kuba zamierzał przyjechać i obawiałam się, że trafią na siebie z Emily, co nie oznaczałoby dla mnie niczego dobrego. W końcu westchnęłam i wpuściłam ją do domu.

- O której wrócą twoi rodzice? - spytała.

- Tata pracuje za granicą, widuję go czasem na święta, zdarza mu się też wpaść na kilka dni w wakacje.

- A mama? - dopytywała. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Czy Wojtek, lub Justyna cokolwiek jej mówili? Koniec końców doszłam do wniosku, że nie ma sensu kłamać, bo ostatnio kiepsko mi to wychodzi.