SANALDAN REELE #Wattys2019 #TAMAMLANDI.

Damla'nın gözünden 6 ay öncesi

Ben bu insanları anlamıyorum. Herkes mi çıkarcı olur? Arkadaşlarım neden hep işleri düştüklerinde beni arar da benim bir ihtiyacım olduğunda hiç yanımda olmazlar ki... Neden insanlara verdiğim değer sonunda pişman oluyorum ki... Yaşadıklarımdan sonra bir karar aldım hayatım ile ilgili.

Bundan sonra kimseye gerektiğinden fazla değer vermeyeceğim, kimseyi de gözümde olduğu yerden yukarda tutmayacağım. Çünkü gün geliyor, onların yanımda olmasını beklerken onlar başkalarının yanında oluyor. Zamanında her anını seninle paylaşırken, hayatın koşturmasıyla birlikte artık senin yerini başkaları alıyor. Hiçbir şey umurumda değil. Ben beklentiyi kesip, kendimi sanaldaki kardeşlerime adadım. Her gün okuldan dönüp onlarla konuşmak, görüşmek için can attım. Sınav zamanları telefonumun mesaj sesinden susmamasını, sınavlar bitince de kimsenin yazmamasını göz ardı ettim.

Kabullendim. İnsanlar böyleydi. Kendilerinin başaramadıklarını, ulaşamadıkları şeylere başkalarını kullanarak elde etmeye çalışıyorlardı. Ben buna hayatımda 'dur' dedim. İstediklerini verdim gerisini ise siktir ettim. Ben beni 'ben' olduğum için sevenlerle bir arada olmayı tercih ettim. Ha uzak mı uzak, mesafeler var mı var. Umrumuzda mı? Hayır. Bunu da kabullendik. Görmeden, sesini duymadan sevdik birbirimizi. Kilometrelerce uzağımda ne zaman moralim bozuk olsa mesaj atabileceğim bir Kerem olduğunu, ne zaman dertleşmek istesem yanımda olacağını bildiğim bir Ceylin olduğunu bilmek benim içimi hep rahatlattı. Belki kendi şehirlerinden çıkıp gelemeyeceklerdi benim yanıma, ancak hislerimiz her yere ulaşabilecek kadar kuvvetliydi. En önemlisi de saftı. Saf sevgiyle seviyorduk birbirimizi.

Çoğu kişinin yanında kendim gibi davranmıyordum. Ama onların yanında bambaşkaydım... Her şeyden önce kendim oluyordum. Çünkü biz birbirimizin her haline alışmıştık.

Sinirlendiğim de ettiğim küfürleri, Enes'i yaptığı haylazlıklar sonunda tehdit edip 'senin gözünü oyarım' demelerimi, kafam karıştığında veya ortada dönen sohbeti anlamadığımda 'hö?' dememi kimse yadırgamıyordu. Çünkü beni böyle tanımışlardı en başından beri... Kendimi kasmadan açmıştım onlara kalbimi. Beni, benim yaptığım tüm saçma hareketlere rağmen, durup durup sürekli şarkı söylememe, orada burada cıvıtmama rağmen seviyorlardı. Gerçekte kimsenin karşısına geçip 'hö?' diyemezdim veya hiçbir arkadaşıma gidip 'benim tepemi attırma iki gözünü birden oyarım bu sefer' diyemezdim.

Ama onlar alışıktı. Ben demeden kendileri cümlemi tamamlar hale gelmişlerdi. Hayat acımasızdı. Yanınızda olması gereken kişiler sizden uzaktayken, sizi bir çırpıda silebilecek çoğu insanda en yakınınızdaydı. Biz ne olursa olsun bir arada olacak ve asla kopmayacaktık. Tek dileğimiz buydu çünkü biz birbirimize aittik ve mutlu olmayı hak ediyorduk.