Sensiz Geçen Yıllar

İlk İş Günü

Genç kadın elinde ki kıyafetleri üzerine tutarak aynaya bakıyordu. Aradan geçen iki haftanın ardından gerekli düzenlemeler yapılmıştı ve bugün resmi olarak Emir'in şirketinde ki ilk iş günüydü.

Kapının tıklatılması ile sesin geldiği yere döndü.

"Gelebilir miyim?"

"Gel Hakan , gel. Ne giyeceğime karar veremiyorum bir türlü"

Yeniden aynaya döndüğünde bu sefer elinde siyah uzun bir elbise vardı.

Hakan yüzünü buruşturarak "Bu ne kızım ya. Bu elbiseler tedahülden kalkmadı mı hala?"

Gökçe gülerek elinde ki elbiseyi Hakan'a savurdu. İkisi de üzerinde ki gerginliği birbirine yansıtmamaya çalışıyordu. Hakan yatağın üzerine gelişigüzel atılmış elbiseleri karıştırmaya başladı. İstediği gibi bir tanesi denk geldiğinde Gökçeye uzatarak "Al! Bunu giy" dedi

Gökçe daha ilk anda elediği ve hangi akla hizmet aldığını düşündüğü elbiseye sorgulayan gözlerle bakıyordu.

"Çok iddialı" diyerek kafasını salladı.

"İyi ya işte. Sen de iddialı bir kadınsın"

Gökçe gülerek parmağı ile kendini gösterdi. "Ben mi iddialıyım?" dedi

"Öylesin tabi ki. Aksini düşünmen bile saçma. Bu renk saç ile iddialı olmaman mümkün değil zaten"

Gökçe yüzünü buruşturarak aynaya baktı. Gerçekten de saçları her yerden "Ben buradayım" diye bağırıyordu. Gerçi eskisi gibi uzun değildi saçları. Omuzlarının biraz altında kulak hizasına doğru dağınık bir şekilde kestirmişti. Madem yeni bir başlangıç yapacaktı işe kendince kendini değiştirmekle başlamanın uygun olacağını düşünmüştü. Ortaya çıkan sonuçtan kesinlikle memnundu.

"Acaba koyu bir renge mi boyatsaydım?"

Kendi kendine konuşması Hakan'ın "Yok artık" diye bağırması ile son buldu.

"Tamam değişiklik dedin saçını kesirdin ama boyatamazsın"

Gökçe tek kaşını kaldırarak "Pardon" dedi aldatıcı bir sakinlikle.

Hakan gözlerini devirerek "Sana karışmıyorum elbette ama o güzelim saçlarını boyatman yazık olur. Hem bırak artık saçı başı da karar ver artık ne giyeceğine. İlk günden geç kalmayalım değil mi ama?

Yüzünde ki pis sırıtmayı görmese geç kalmalarını gerçekten de sorun ettiğini düşünebilirdi. O da aynı şeklide gülümseyerek "Tamam" dedi "On dakika ver bana. Hemen hazırlanırım"

Hakan kafası ile onaylayarak dışarıya çıktığında Gökçe hala ne giymesi gerektiğini düşünüyordu.

***

"Hazır mı her şey?"

Ayşe şaşkın bakışlarla Emir beye bakıyordu. Adam bugün enerji bombası gibiydi. Yerinde durmuyor sürekli odaya girip çıkıyor ve tüm dikkatini dağıtıyordu. Kaçıncı kez söylediğini hatırlamadığı bir şekilde "Hazır Emir bey" dedi. "İstediğiniz her şey eksiksiz olarak Gökçe Hanımın odasına yerleştirildi"

Emir kafası ile onaylayarak "Tamam! Sen çıkabilirsin?" dedi

Ayşe tuttuğu nefesi bırakarak "Sonunda" dedi içinden ve yeni bir isteği engellemek istercesine seri adımlarla çıktı odadan. Burada çalışmaya başlayalı henüz iki sene oluyordu ve ikisi arasında olanları az çok biliyordu. Onu en çok şaşırtan da duyduğu onca şeye rağmen Emir beyin Gökçe hanıma olan bakışlarıydı. Adam sanki bakmaya kıyamıyor gibi bakıyor ki kendisinin bile o bakışların farkında olduğunu sanmıyordu. Telefonunun çalması ile içine düştüğü düşüncelerden sıyrıldı.