YARIM

Bölüm 2

Anılar tüm acımasızlığı ile beynime hücum ederken henüz daha hazır değildim. Her zaman onu düşünmekten kaçmıştım. Herkesi artık onu unuttuğuma dair inandırmıştım bile. Peki gerçek neydi? Gerçek şuydu ki, her gece yastığa kafamı koyduğumda onu düşünüyordum. Aradan geçen 7 yıl onu unutturamamıştı. Her zaman kendime karşı dürüst bir insandım. Ama hala daha itiraf edemediğim bir gerçeğim vardı.Onu hala daha seviyor muydum?

   ASLA!

  Kim kendisini kandıran bir insanı sevebilir ki. Evet. Kandırıldım. Aşktan nefret eder hale geldim. Benim gibi bir insan bile bu konuda tek bir umut bulamamıştı. Onunla yaşadığım her  anı, ona duyduğum her his hataydı.

   O kim miydi?

O benden en güzel yılımı çalan insandı. Batuhan.. Sınav senemde birden hayatıma dahil olmuştu. Pek yenilikçi bir insan olduğum söylenemezdi. Ancak bir şekilde başarmıştı. Ben onu hayatıma dahil etmemek için ne kadar çabalasamda girmişti. İlk defa aşık olmuştum. Onun da bana aşık olduğuna inanmıştım. Her şey o kadar güzel ilerliyordu ki buna ben bile şaşırıyordum. Birbirimizle her şeyimizi paylaşıyorduk. Ya da ben öyle sanıyordum. Sadece kandırılıyormuşum.

   Bunu nasıl başarabilmişti bilmiyorum. Profesyonel bir oyuncı gibi herkese kendini sevdirmişti.Teyzem bile onu ne kadar sevdiğinden bahseder dururdu.

   Sonra gitti. Ama onun gidişi beni hep YARIM bıraktı. Nedenini hiç öğrenememiştim. Ansızın terk etti.

 
~ 7 YIL ÖNCE ~

O sabah da her sabah olduğu gibi neşeyle uyandı genç kız.Erkenden kalkıp teyzesine sürpriz hazırlamak istedi. Bir tepsiye muntazam bir kahvaltı hazırladı ve teyzesinin odasına götürdü. Birlikte güle oynaya kahvaltı yaptılar. Ardından hazırlanıp çantasına bir kaç test kitabı attı. Bugün cumartesiydi ve sevgilisine sürpriz yapıp onunla ders çalışmayı planlıyordu. Evden koşar adım çıktı ve kulağında kulaklık, yürüyerek yol aldı. Sevgilisinin kaldığı eve varınca ilişkisinin başından beri hiç eksilmeyen heyecanı ile apartmana girdi. Sevgilisi yalnız yaşıyordu. Bunu hiç sorgulamamıştı. Eğer o söylemek istemiyorsa ben de ısrar etmem diyordu. Ona sonsuz güveniyordu. Aşk insanı nasıl da aptallaştırıyordı böyle. Kapıyı 5 dakika boyunca aralıksız çaldı ama açan olmadı. İçini endişe bulutu kapladı. Aklına kötü şeyler gelmişti ama bu hiç gelmemişti. Bir anda arkasında apartmanın kapıcısı Bekir abi belirdi. Kız ona dönüp sordu.

  '' Abi sabah yürüyüşe felan mı gitti? Kapıyı açmıyor da. ''

Adam gözlerinde bir acı yumağı ile baktı gözlerine kızın. Kız anlamadı. Belki de anlamak istemedi.

'' Gitti o kızım. ''

Kız yutkundu. Gelir diye düşündü.

'' Ne zaman gelir abi? ''

Adam önce, daha fazla bakamadı kızın gözüne sonra açıkladı her şeyi.

  '' Sabah bana haber ettiydi kızım. Taşınıyormuş. Bir daha da gelmezmiş.Beni aramasın dedi. ''

Kız yaşadığı şaşkınlık ve hayal kırıklığı ile bekledi orada. Kapıcıyı teşekkür edip yolladı. Ama kendisi akşama kadar sevgilisinin kapısının önünde oturdu. Hep bir umut gelir dedi. Gelmedi. Kandırıldı. Kalbi kırıldı. Aşktan nefret etti. Biraz da olsa değişti. Ama güçlü duruşundan taviz vermedi.Gözyaşlarını sildi ve ayağa kalktı.

  '' Bu da bir ders. ''

Sonra hıçkırarak ağladı. Ağlaya ağlaya evine gitti. Ve teyzesi her zamanki gibi sardı yaralarını.