Elyora | JJK ✓

Bölüm 38

Keyifli okumalar

Jungkook'un Anlatımından

232, 233, 234.

"Sikeyim ya."

Sinirle yataktan doğruldum. Bu uyumak için sayı sayma olayına insanlar nasıl işe yarıyor diyordu, asla anlamıyordum. Uykum geleceğine iyice kaçmıştı.

Odanın zifiri karanlığına baktım, belki ufacık bir ışık bile uykuya dalmamı engeller diye gelebilecek her ışığı engellemiştim.

Yine de uyuyamıyordum.

Komidinin üstünde duran lambaya uzandım ve odanın içini biraz bile olsun seçebilmemi sağlayan zayıf ışığı yaktım.

Görmek, hiçbir şeyi daha iyi yapmamıştı.

Saate bakmak için telefonumu elime aldım. Gecenin üçünde, yarın okulum olmasına rağmen yatakta dönüp duruyordum. Aslında bu yabancı olduğum bir durum değildi, ben hep böyleydim. Artık alışmıştım.

Tek sıkıntım, içimi sıkan duyguyu her zaman hissetmiyor olmamdı.

Gözlerimi her kapattığımda, neye odaklanırsam odaklanayım beynim aklımı kaybedeceğim senaryolar kuruyordu ve ben bunu engelleyemiyordum.

Sıkıntıyla derin bir nefes verdim, odanın duvarları üstüme üstüme geliyor gibiydi. Ayağa kalktım ve en azından daha geniş bir alanda uyuyamamak için salona indim.

Hala gözlerimin önünde sadece ufak bir temasla yerinden sıçrayan Mihera vardı.

Sanki gözlerine baktığımda, korkusu bana geçiyordu ama inatla korkmadığını söylüyordu. Belki de ben abartıyordum ama bu kötü hissetmemi engellemiyordu.

Sanki benden gizlediği bir şey vardı ve o böyle yaptıkça ben onu koruma şansımı kaybediyordum.

Aldığım nefes bile sanki içimde büyüyüp, göğsüme baskı yaptığında derince soludum. Hiçbir zaman normal bir insan olmamıştım ama son zamanlarda ipleri asla elimde tutamıyordum.

Mantık denilen şeyi sıfıra yakın kullanıyordum.

Engellemek istesem de olmuyordu, mantığımın sesini hissettiğim şeyler bastırıyordu. Hisler yanıltıcı olabiliyordu, bunu bilmeme rağmen elimden bir şey gelmiyordu.

Mihera'nın korktuğu bir şeyler vardı, o zarara uğrayacaktı ve ben söylediği yalanlara inanarak olanları seyredecektim.

Oturduğum koltuktan kalktım ve ileri geri yürümeye başladım. O bana kendini açmadıkça, sadece tahminle ona yardım edemezdim.

Yardım etmek de istemiyordum gerçi, ben onu korumak istiyordum.

Tam odama geri döneceğim sırada, kapının çalmasıyla şaşkınlıkla kaşlarımı kaldırdım. Gecenin üçünde kim bizim kapımızı yumruklardı ki?

Mihera'yı korumak yerine kendimi mi korumaya düşünseydim acaba?

Delikten baktığımda, karşımda gördüğüm kızla şaşkınlığım ikiye katlanmıştı. "Senin bu saatte burada ne işin var?" Dehşetle sorduğumda, bir elini duvara yaslayarak, destek aldı.

"Seni özle-dim." Hıçkırdığında, dengesini kaybeder gibi oldu ve hızlı davranarak bana tutunmasını sağlamıştım.

Kapıma sarhoş dayanan bir kız eksikti zaten.

"Sarhoşsun değil mi?" Kafasını iki yana salladı ve parmağını yanağıma koydu. "Ben sarhoş olmam." Zerre komik olmayan cümleye kahkaha atmaya başladığında kapıyı aralık bırakarak onu bahçeye çıkardım.