Perspectief Yasmina:
Ik veeg voorzichtig het bloed van Tahar's lip.
'Ik ben blijf dat je die gozer gedumpt hebt. Hij spoort niet.' Zegt hij en hij trekt een pijnlijk gezicht.
'Hij heeft veel meegemaakt.' Zeg ik zachtjes.
Hij kijkt me aan.
'Dat is geen excuses. Wat als hij jou pijn had gedaan?' Ik leg het doekje neer en sta op.
'Hij is geen verschil met jou!' Zeg ik vel.
Hij zegt niks en kijkt omlaag.
'Het spijt me zo erg.' Zegt hij zachtjes.
'Tahar?' Zeg ik bang en ik kijk naar alle pistolen die op ons zijn gericht.
Mijn hart klopt in mijn keel en ik voel mijn bloed door mij aders razen.
'Je krijgt je zin. Maar laat haar eerst gaan.' Zegt Tahar. Ik klam me stevig aan hem vast en probeer mezelf te kalmeren.
Uit het niets wordt ik naar achter getrokken.
Ik begin te gillen en probeer de armen van me af te slaan. De handen verplaatsen zich naar mijn borsten en een misselijk gevoel overspoelt me.
Voor ik nog met mijn ogen kan knipperen hoor ik een harde knal en glijden de armen van me af. Het lichaam van de jongen valt met een klap op de grond. Ik begin te hyperventileren bij het zien van al het bloed.
'Ren Yasmina!' Schreeuwt Tahar die wordt vast gegrepen.
Ik sluit mijn ogen kort.
'Het is verleden tijd.' Zeg ik en ik draai me om.
Het blijft even stil.
'Yasmina.' Ik voel zijn handen die me naar zich toe draaien.
Ik kijk hem aan en voel zijn handen om mijn middel.
'Ik hou van je. Ik ben nooit gestopt met van je te houden en als ik die ene stomme fout niet was begaan waren we nu mischien wel samen. Het spijt me zo erg.'
Langzaam komt zijn hoofd dichterbij. Ik sluit mijn ogen en voel zijn volle lippen op die van mij.
Dan zie ik Rayan's gezicht voor me en meteen maak ik me los.
'Dit is niet goed.' Zeg ik en ik zet een stap naar achter.
'Je kan beter gaan.' Mijn stem trilt.
Hij kijkt me aan en knikt dan.
'Ik bel je nog.'
Ik sla de deur achter hem dicht en leun ertegen aan.
Ik moet naar Rayan.
Perspectief Rayan:
Ik kijk gefocusd naar de boksbal voor me terwijl ik erop los sla. Alles om me heen verdwijnt en voor nu is het alleen ik en het doel. Het zweet druppelt van mijn voorhoofd maar ik blijf mijn frustratie eruit slaan. Inmiddel voel ik mijn handen niet maar, maar wanneer ik Yasmina's stem in mijn hoofd hoor blijf ik gaan.
'Genoeg jongen!' Hijgend kijk ik naar mijn trainer.
Hij pakt mijn pols vast en kijkt naar mijn bebloede handen. Hij schud zijn hoofd.
'Mee komen.' Ik loop achter hem aan zijn kantoor in en laat me vallen op het bankje.
Hijgend kijk ik omlaag. Yasmina's woorden blijfen constant door mijn hoofd spoken.
Ik kijk toe hij mij trainer mijn handen in het verband wikkeld.
'Je ging er hard aan toe daar. Wat is er aan de hand?'
Ik zucht.
'Niks.' Antwoord ik kort.
Hij kijkt me streng aan en ik zucht weer.
'Er is een meisje. Ik ben gek op haar. Maar ze heeft mijn hart gebroken alsof het niks was.' Zeg ik, en voor de eerste keer geef ik toe dat ze me heeft gebroken. Ik begin het hele verhaal van a tot z te vertellen.
'Ik dacht echt dat het wederzijds was. Ze heeft me geholpen mijn leven op de rails te krijgen. Ze heeft zoveel voor me gedaan. Ik dacht echt dat zij ook van mij hield. Maar blijkbaar vond ze me gewoon zielig.'
Ik begin weer boos te worden.
'Hoe dom ben ik?' En ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen.
'Zoals ik het hoor geeft ze om je.' Zegt mijn trainer.
Ik schud lachend mijn hoofd.
'Dat doet ze niet. Geloof me.'
Het blijft even stil.
'Hou je echt van haar?'
Ik kijk hem aan en knik.
'Ongelofelijk veel.'
'Kent je moeder haar?' Weer knik ik.
'Kent haar moeder jou?'
'Ja maar wat heeft dat ermee te maken?' Vraag ik geiriteerd.
'Luister jongen. Ik weet niet wat er gebeurd is. Maar ga naar dat meisje toe. Ze was er voor je toen je niemand had. Ze was er voor je toen je niks had. Dat is het bewijs dat ze echt van je houd. Geloof me. Ze houd van je. Ga jongen. Zo een meisje ga je niet meer vinden.'
Ik zucht en knik afwezig.
'Ik kijk wel.'
Nadat ik me heb omgekleed rij ik naar de dichtsbijzijndste döner zaak en bestel een broodje kip. Een groep meisjes komt lachend de zaak in lopen. Mijn ogen vallen op een knap rustig meisje tussen de drukke groep. Ik schenk haar een glimlach en zie dat haar wangen rood worden. Ze is niks vergeleken Yasmina.
'Broodje kip.'
Ik pak mijn tasje van de toonbank en pin het bedrag.
'Broer heb je een pen voor me?' Vraag ik aan de jongen achter de toonbank.
Hij overhandigd me een pen en ik schrijf mijn nummer op een servetje. Het groepje meisjes valt stil als ik op ze af kom lopen. Ik overhandig het servetje aan het meisje en schenk der een knipoog. Ik loop vervolgens naar buiten en stap in mijn auto. Net als ik wil wegrijden wordt de deur naast me opengegooid en stapt er iemand in.
Yasmina kijkt me aan.
'Yasmina? Wat doe je?' Vraag ik als ze de sleutels uit het contact trekt.
'Serieus Rayan? Je geeft je nummer aan een meisje die je niet eens kent?' Vraagt ze ongelovig.
'Kom niet met bullshit aub.' Ik wil de sleutel uit haar handen pakken maar ze houd hem verder bij me vandaan.
'Jij zit hier te flikkeren met jongens en komt dan tegen mij praten?' Vraag ik lachend.
Ze kijkt me aan.
'Ben je soms vergeten wat je me hebt aangedaan? Je bent vreemd gegaan! En ik heb je vergeven!' Zegt ze en er beginnen tranen in haar ogen op te wellen.
'En jij haat me om iets wat ik heb gezegd? Waar haal jij het lef vandaan na hoeveel pijn je mij hebt bezorgd?' Roept ze en ze begint te huilen.
Meteen krijg ik een gigantisch schuldgevoel.
Dit is Yasmina waar ik tegen praat. Dit is het mooste meisje van de wereld met het puurste hart. Dit meisje is meer waard dan miljoenen diamanten. Ze is meer waard dan de hele wereld. Inderdaad, waar haal ik het lef vandaan om zo tegen haar te praten. Na hoeveel pijn ik der heb gedaan.
Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar naar me toe.
'Ik haat je niet. Ik kan jou nooit haten. Jij bent mijn droomvrouw. Hoe kan ik jou haten?'Fluister ik.
'Ssstt niet huilen. Ik haat het als je huilt. En al helemaal als het mijn schuld is.' Zeg ik zachtjes.
Ik veeg voorzichtig de tranen van haar wangen en kijk haar aan.
'Het spijt me. Je hebt gelijk. Ik heb het recht niet om zo te doen.' Zeg ik oprecht.
'Maar je hebt me echt gebroken.' Zeg ik zachtjes.
'Gebroken?' Vraagt ze.
'Het enige wat ik altijd heb gedaan is je helpen. Je steunen! En jij verteld me dat ik jou heb gebroken?'
Ik wil wat zeggen maar meteen onderbreekt ze me weer.
'Jij bent midden in onze relatie vreemd gegaan. Ik heb je met mn domme hoofd daar nog voor vergeven. Je had me helemaal kapot gemaakt maar ik vergaf je. En nu vertel je me dat ik jou pijn heb gedaan? Laat me niet lachen!'
Ik zucht diep.
'Ga. Ga naar je nieuwe vriend.' Zeg ik. Ze kijkt me vies aan en gooit mijn auto sleutels op mijn schoot. Met een klap slaat ze de autodeur achter haar dicht en via mijn achteruitspiegel zie ik haar in haar porche stappen. Ik zie hoe ze snel een traantje weg veegt en me dan voorbij raast. Ik haal diep adem en sluit kort mijn ogen.
Het is echt voorbij.
Noooo😭 Rayannnn vecht voor der!
