Perspectief Yasmina:
Ik kleed me snel om in een droge trui en een joggingsbroek en loop de woonkamer terug in waar mijn moeder samen met die van Rayan zit. Nadat Rayan was vertrokken heb ik zijn moeder meegenomen naar huis. Thank god klikt het super goed tussen mijn moeder en die van hem. Ik plof neer op de bank.
'Neemt hij nog steeds niet op?' Vraagt Rayan's moeder. Ik schud mijn hoofd en neem een slok van mijn thee. Na een uurtje gaat iedereen naar bed. Ik blijf nog even in de woonkamer om op te ruimen en ga dan zelf ook naar mijn kamer.
Ik pak mijn telefoon en bel Rayan weer op.
Voicemail. Ik zucht diep en leg mijn telefoon neer. Ik ben zo bang dat het zelfde gebeurd als de vorige keer dat hij wegliep. Hij ging vreemd. Wat nou als hij dat nu weer doet? Maar aan de andere kant waarom zou die? Ik heb hem niks aangedaan.
Ik doe het licht uit en sluit mijn ogen.
...
Ik loop mijn kantoor in en leg al mijn spullen neer.
Ik schrik als er iemand op de bank ligt.
'Wie is daar?' Vraag ik en ik pak het eerste wat ik kan pakken om mezelf mee te beschermen. Een schaar.
Diegene staat op en draait zich om.
Ik haal opgelucht adem als ik Rayan zie staan.
'Rayan. Ik schrok me dood!' Zeg ik.
Zijn ogen zijn rood van het huilen.
'Waar was je de hele nacht?' Vraag ik en ik loop naar hem toe.
Hij zucht diep en gaat weer zitten.
'Ik heb gewoon de hele dag rondjes gereden tot mijn tank leeg was. Toen ben ik hierheen gelopen. Het kantoor was al open maar je was er nog niet dus heb ik gewacht. Ik wilde me excuses aanbieden van gisteren. Ik had niet zo mogen weglopen. Ik weet dat je bang bent na de vorige keer. Maar ik heb niks geks gedaan. Ik werd gewoon helemaal gek toen mijn moeder vertelde dat ze kanker heeft.'
Ik knik begrijpend en leg mijn hand op zijn wang.
'Alles komt goed. Dat beloof ik je.' Zijn ogen lopen weer vol.
'Hoe dan? Ze gaat dood.'
'Niet dat zeggen.' Zeg ik meteen. Er zijn behandelingen. De kans dat ze weer beter wordt is groter dan dat ze niet beter wordt. Okey? We gaan met haar naar het ziekenhuis zodat ze kan worden onderzocht en zodat ze weten welke behandeling het beste is.' Hij knik en veegt zijn tranen weg.
'Het komt goed. Ik kan je niet beloven dat ze beter wordt. Maar het komt wel goed.' Hij slaat zijn armen om me heen en knuffelt me stevig.
Perspectief Rayan:
Ik zit met Yasmina naast me in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik kijk naar Yasmina die haar serieuze blik op heeft. Ik glimlach en knijp in haar hand.
'Meneer Bensetti?' Ik sta meteen op en loop naar de dokter toe.
'Ja?'
'We hebben je moeder volledig onderzocht. En we hebben goed nieuws. De tumor is niet uitgezaaid, maar hij wordt wel steeds groter. We gaan hem proberen operatief te verwijderen, maar aan die operatie zitten wel een aantal risico's verbonden.' Zegt hij.
'En dat zijn?'
Hij leg zijn hand op mijn schouder.
'Er is een kans dat haar hart er tijdens de operatie mee ophoud. En omdat we in de buurt van haar hart opereren kunnen we haar ook geen cardioverse schokken geven. Het zal de operatie kunnen verpesten.' Ik slik.
'Is er ook een ander optie?' Vraagt Yasmina.
'De enige andere optie is chemokuur. En daar zitten ook een aantal bijwerkingen aan verbonden. Ze zal zich heel de dat door misselijk en ziek worden. En dan is er nog het haar verlies en de sondevoeding. En de tumor groeit te snel. Voordat de chono werkt is alles allern erger geworden. Mevrouw is op leeftijd. De chemokuur is mogelijk maar zwaar.'
Ik neem plaats op een stoel en zet mijn handen op mijn gezicht.
'Als arts raad ik de operatie aan. Ik heb de operatie al 145 keer uitgevoerd en van die 145 keer zijn er maar 3 gevallen geweest dat het hart ermee ophield. Het slagingspercentage is 95%. Maar het is natuurlijk uw moeders keuze, en die van u. Dus denk erover na.' Ik knik.
'Dankuwel dokter.' Zeg Yasmina en hij verlaat de ruimte.
Ze neem naast me plaats en slaat haar arm om me heen.
'Gaat het?' Vraagt ze.
Ik zeg niks en staar naar de grond.
2 opties. 11% de kans dat ze de operatie niet overleefd. Of 100% kans dat ze tijdens de chemokuur alleen maar ziek is.
Een verschikkelijk moeilijke keuze.
Thuis aangekomen breng ik mijn moeder naar haar bed en loop weer terug de woonkamer in. Ik neem plaats op de bank naast Yasmina.
'Julie hoeven nog geen keuze te maken nu. Je hebt nog de tijd.' Zegt ze.
'De tijd?' Ik lach spottend en sta op.
'Er is geen tijd! Ze gaat dood als ik nu geen keuze maak! Dus ga me niet vertellen dat er tijd is!' Schreeuw ik boos. Meteen heb ik spijt wanneer ik Yasmina's geschrokken reactie zie.
Ze probeert me alleen te helpen en ik schreeuw tegen haar. Wat voor man ben ik?
Ze pakt haar tas en zonder wat te zeggen loopt ze langs me richting de deur.
'Yasmina wacht!' Zeg ik snel.
Ze draait zich om.
'Ik accepteer niet dat jij tegen me schreeuwt. Wie denk je dat je bent!' Zegt ze boos en ze slaat de deur achter haar dicht.
Ik zucht diep en laat me vallen op de bank.
