Perspectief Yasmina:
Ik zucht diep en druk mijn vingers tegen mijn slaap om de beginnende hoofdpijn te onderdrukken.
Ik zit bedolven onder het werk. Doordat ik een aantal dragen vrij had genomen om voor Rayan te zorgen heb ik een flinke achterstand. Niet dat ik dat nu allemaal af ga krijgen. Ik kan me onmogelijk focussen terwijl ik weet dat Rayan thuis vergaat van de pijn. De politie heeft de zaak gesloten. Het waren de remblokken, volgens hun, en ze willen er niet verder naar kijken. De enige wat ze Rayan vertelde toen hij toegetakeld in bed lag, was dat hij zijn auto vaker moest laten nakijken. Ik was woedend. Nee, ik was furieus. Ik heb ze zoveel redenen gegeven om er verder naar te kijken. Maar nee. Ik zou gemakkelijk een zaak tegen ze kunnen beginnen, maar Rayan weerhoud me ervan. Hij zegt dat het me alleen maar meer stress en werk gaat geven. Tja, daar heeft hij aan de ene kant wel gelijk in. Maar de kans dat ik win is 95%.
Ik kijk op als er op mijn kantoor deur wordt geklopt.
Ik ga recht zitten.
'Binnen.'
Er komt een jonge man binnen lopen.
'Yasmina el Mahktari.'
Ik krijg een glimlachje.
'Tahar ben Achmed. Waar heb ik dit bezoekje aan te danken.'
Hij gaat zitten en trekt zijn jasje recht.
'Heb je me gemist?'
Ik rol met mijn ogen.
'Tahar. Kom ter zaken.'
Hij krijgt meteen een serieus gezicht.
'Ik heb je hulp nodig Yasmina.'
Ik sla mijn armen over elkaar.
'Hoe kan het zijn dat de grote Tahar mijn hulp nodig heeft.' Vraag ik.
Hij zucht.
'Ik heb wat gedaan. En de politie wil me in de bak zien. Jij bent de beste strafrechtadvocate van Nederland. Van Europa zelfs. Ik weet dat het ongemakkelijk kan zijn maar geen ene advocate wil mijn zaak aanemen.'
Ik schraap mijn keel.
'Ik ben er aardig goed in om werk en privé gescheiden te houden.' Zeg ik terugdenkend aan onze tijd samen.
'Dus je doet het?' Vraagt hij vol hoop.
'Natuurlijk. Je bent bij mij op het goede adres.'
Hij staat blij op en omhelst me.
'Ik wist dat ik op je kon rekenen.'
Ik klop op zijn schouder.
'Laat me maar weer los Tahar.' Hij grijnst.
'Oude gewoontes he?'
Ik rol met mijn ogen.
'Tahar.'
Hij houd zijn handen in de lucht.
'Sorry sorry. Ik raak je niet meer aan. Beloofd.'
...
Ik draai mijn sleutel in het slot en loop naar binnen.
'Mama?' Vraag ik.
'Ik ben hier!' Ik loop de keuken in waar tot mijn verbazing Rayan aan het keukeneiland zit samen met mijn moeder.
'Wat is er aan de hand?' Vraag ik als ze me beide maar aan staren.
'Ik kan beter gaan gelti.' Zegt Rayan zachtjes.
'Hallo? Wat is er?' Vraag ik.
Mijn moeder staat op.
'Rayan maakt zich zorgen om je. Hij heeft me verteld wat er jaren geleden echt is gebeurd.'
Met grote ogen kijk ik hem aan.
'Hoe durf je?'
Hij blijft stil.
'Hoe durf je?! Hoe durf je mijn vertrouwen te schaden?!' Roep ik woedend.
'Yasmina ik...'
'Ik heb je een fucking leven gegeven en dit is hoe je me bedankt?!'
'Yasmina zeg zulke dingen niet alsjeblieft. Ik wil je helpen.'
'Jij wilt mij helpen?! Je bent fucking niks en jij wilt mij, Yasmina el Mahktari helpen? De enige die geholpen moet worden ben jij! Jij ben niks zonder mij en zonder mij had je geen fucking rooie cent! Oprotten uit mijn blikveld. En je mag een andere advocate zoeken. Wij zijn klaar!' Ik ik gooi zijn ring naar hem toe.
Hij loop zonder wat te zeggen het huis uit en slaat de deur met een klap achter zich dicht.
'Dat had je niet mogen zeggen Yasmina.'
Ik draai me om naar mijn moeder.
'Jij had ooit ook niks. En nu vertel je degene die je het meeste wilt helpen dat hij niks waard is?'
Meteen voel ik een schuldgevoel omhoog komen.
'Hij had het niet mogen vertellen. Ik vertrouwde hem. En wie mijn vertrouwen schaad is niks waard in mijn ogen.' Zeg ik en ik loop naar mijn kamer.
Perspectief Rayan:
Ik loop langs de prullenbak en gooi de ring erin.
Meteen erachteraan schop ik de prullenbak naar de andere kant van de keuken.
'Rayan?' Mijn moeder komt de keuken binnen van ons nieuwe huis.
'Wat doe je ah mis'n hram?' Roept ze.
Ik zucht diep.
'Wat is er shem?'
Ik kijk haar aan.
'Het is klaar tussen Yasmina en mij.' Zeg ik.
'Waarom? Je bent gek op haar?' Zegt ze.
Ik schud lachend mijn hoofd.
'Gek dat ik haar wilde bedoel je? Niet 100 was ik.' En ik loop naar mijn kamer.
Ik ga liggen op bed en staar naar het plafond.
'Wat is er gebeurd?' Vraagt mijn moeder vanuit de deuropening.
Ik kijk haar aan.
'In haar ogen ben ik niks. In haar ogen ben ik rotzooi en ben ik niks waard.'
Ze fronst.
'Wat? Hebben we het wel over dezelfde Yasmina?' Vraagt ze verbaasd en ze neemt plaats op het bed.
Ik zucht diep.
'Ik probeerde haar alleen te helpen mama. En ja ik heb haar vertrouwen zwaar beschadigd. Maar denkt ze dan serieus zo laag over mij? Beter dat het over is. Ik trouw niet met haar. Genoeg vissen in de zee toch?'
Mijn moeder kijkt me verward aan.
'Wat is er gebeurd?'
Ik schud mijn hoofd.
'Mama ik ben moe en ik heb pijn. We praten er morgen wel over.'
Ze knikt en verlaat mijn kamer.
Ik neem een douche en kleed me vervolgens om. Ik plof neer op bed en pak mijn telefoon. Met afschuw staar ik naar de foto op mijn beeldscherm. Het is een foto van Yasmina en mij. Ik heb mijn armen om haar middel geslagen en ze kijkt met een stralende glimlach naar de camera. Ik laat mijn vinger even boven de delete knop hangen.
'Jij ben niks zonder mij en zonder mij had je geen fucking rooie cent!'
Ik sluit kort mijn ogen en verwijder de foto, gevolgd door tientallen andere.
Het is klaar.
