Ik toets weer Yasmina's nummer in en probeer haar voor de zoveelste keer te bellen. Ik zag haar huilen in haar auto. Maar nog voor ik bij der kwam reed ze al weg. Sinds dien probeer ik haar te bellen maar ze neemt niet op en reageert ook niet op mijn berichten.
Ik maak me zoveel zorgen.
Ik stap uit mijn auto en loop naar yasmina's voordeur.
Ik klop aan en wacht geduldig.
De deur wordt geopend door een wat oudere vrouw. Ik zie meteen waar Yasmina haar schoonheid vandaan heeft.
'Salam gelti.' Zeg ik beleefd.
'Salam.'
Ik schraap mijn keel.
'Ik ben Rayan. Een cliente van uw dochter. Is ze thuis. Ik probeer haar te bellen maar..'
'Kom binnen.' Zegt ze.
'Ik weet niet wat er met haar is.' Zegt ze bezorgd en ze legt haar glas thee terug op tafel.
'Maar ik weet wel dat ze gek op je is. En jij bent denk ik de enige die haar mischien kan vragen wat er is.'
Ik kijk haar aan.
'Ik hou echt van haar gelti. Ik wil haar als mijn vrouw, als u akkoord gaat.'
Ze glimlacht.
'Als je mij belooft dat je haar gelukkig maakt, heb je mijn zegen.' Zegt ze.
Ik kijk haar serieus aan.
'Ik zal er alles aan doen om haar gelukkig te maken. Ik zou zelfs mijn leven voor haar geven gelti. Ze is alles voor mij. En ik zou haar nooit meer doen. Nooit. Dat beloof ik.'
Ze zucht.
'Ze is in haar slaapkamer.'
Uit respect druk ik een kus op haar hoofd en loop naar Yasmina's kamer.
Ik klop voorzichtig op de deur. Als ik geen antwoord krijg open ik de deur en kijk de kamer rond. Yasmina ligt op het grote bed midden in de kamer. De dekens liggen over haar heen en haar ogen zijn gesloten.
'Yasmina?'
Ze opent haar ogen en ik schrik van haar knalrode ogen en donkere kringen.
Ik loop naar het bed en kniel naast haar neer.
'Lieverd. Wat is er?' Vraag ik zachtjes.
Ze gaat recht zitten en veegt haar tranen snel weg.
'Niks. Er is niks.' Zegt ze en ze wilt opstaan.
Ik hou haar tegen en pak haar handen vast.
'Vertel me wat er is. Je kan me alles vertellen. Dat weet je toch? Heb ik iets gedaan dat je heeft gekwetst?' Vraag ik.
'Nee. Dat is het niet.'
'Heeft iemand je iets aangedaan. Want je weet dat ik diegene afmaak. Vertel me wie je pijn heeft gedaan?' Vraag ik.
Ze slaat haar ogen neer.
'Ik zelf.' Fluisterd ze.
'Wat bedoel je?' Vraag ik voorzichtig.
Ze haalt diep adem en gaat in een kleermaker zit op bed zitten.
Ik neem naast haar plaats en wacht af.
'Ik heb tegen je gelogen.' Zegt ze zacht.
Ik kijk haar vragend aan.
'Over wat?'
Ze zucht diep en speelt even met de ring om haar vinger. De ring die ik haar heb gegeven.
'Ik heb dit nooit aan iemand verteld. Maar de dood van mijn vader was mijn schuld. Het was zijn leven of die van mij en mijn moeder. En in die fractie van een seconde moest ik een keuze maken. Ik stak hem recht door zijn hart met hetzelfde mes waarmee hij me 5 seconde eerder nog had gestoken. Ik had geen keuze. Hij sloeg mijn moeder in elkaar.' Er rolt een dikke traan over haar wang.
'Ik leef sinds dien in 1 grote leugen. Ik heb de politie verteld dat hij zichzelf neerstak. Mijn moeder had een hersenschudding en kon zich niet alles helder herineren. Ik pakte mijn kans en ik heb haar wijsgemaakt dat hij een hartaanval had nadat hij bessefte dat hij me had neergestoken. Ik vroeg de dokters het haar niet te vertellen omdat ze anders "gek zou worden". Na een tijdje begon ik er zelf in te geloven.'
Het blijft even stil. Ik sla mijn armen om haar heen en druk haar stevig tegen me aan.
Ik druk een lange kus op haar hoofd en strijk met mijn hand over haar haren.
'Dankjewel. Dankjewel dat je me vertrouwd. Danjewel dat je zoiets aan me verteld.' Zeg ik zacht.
Ze kijkt me aan.
'Vind je me geen vreselijk persoon?'
Ik glimlach.
'Natuurlijk niet. Jij bent de sterkste persoon die er bestaat. Je hebt het leven van je moeder en jezelf gered. Je deed iets wat ik niet gedaan zou kunnen hebben. In die situatie zou ik bevriezen. Je hebt je moeder gered Yasmina.'
Ze schud haar hoofd.
'Dat heb ik mezelf ook proberen aan te praten. En mischien is het waar. Maar dat neemt het feit niet weg dat ik mijn vader heb vermoord.'
Ik neem haar gezicht in mijn handen.
'Je moet het jezelf leren vergeven. Het was je moeder die altijd voor je klaar staat en heel haar leven voor je heeft gezorgd. Of je vader, die je niet altijd even goed heeft behandeld.'
'Het is en blijft mijn vader. Wat hij ook heeft gedaan. Ik zou geen keuze tussen hun mogen maken.' Zegt ze met tranen in haar ogen.
Ik knik.
'Natuurlijk.'
Ze knikt zachtjes.
'Vind je me echt niet een ziek mens?'
Ik frons.
'Nee Yasmina. Natuurlijk niet. Ik hou van je. En ik help je om hierover heen te komen. Ik zal je altijd steunen.'
Na een lang gesprek sta ik op om te vertrekken. Ik druk een kus op haar hoofd en loop de slaapkamer uit. In de woonkamer zit haar moeder op de bank.
'Gelti?'
Ze kijkt op.
'Ja?' Vraagt ze lief.
Ik neem naast haar plaats.
'Uw dochter is een sterke vrouw. Maakt u zich geen zorgen.'
Met een gerust gevoel stap ik mijn auto in.
Wanneer ik de snelweg oprij gaat mijn telefoon af. Ik kijk ernaar en zie Yasmina staan.
Ik neem op en zet hem op de luidspreker.
'Yas?'
Ik hoor wat vage geluiden.
'Hallo? Yasmina?'
'Rayan...Rayan ga aan de kant!'
Verward kijk ik naar mijn telefoon.
'Wat?'
Ik schrik door een harde toeter en zie de auto voor me hard op de rem drukken.
In een paniek druk ik op de rem. Maar er komt geen beweging in. Ik hoor een harde piep en voel hoe mijn lichaam door de voorruit slingert. Ik voel een harde klap en het grind wat mijn huid eraf brand.
Het laatste wat ik meekrijg is gegil van verschillende mensen en dan ben ik weg.
