Ik wordt wakker van de zon in mijn gezicht. Ik kijk meteen naar mijn linkerhand waar de prachtige ring omheen zit.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Gister avond was onvergetelijk. Rayan heeft me zo verrast. Ik had nooit verwacht dat hij me nu al ten huwelijk zou vragen. Maar dat deed hij wel. En ik ben zo gelukkig.
Ik sta snel op om me klaar te maken voor werk. Ik kleed me om in een nette broek en een kooltruitje. Ik pak mijn tas en loop naar beneden waar mijn moeder al bezig is met mijn broertjes en zusjes.
Nadat ik even met der heb bijgepraat over gister loop ik het huis uit en rij naar mijn kantoor. Bij mijn kantoor aangekomen loop ik kijkend naar mijn telefoon naar binnen. 'Yasmina.' Ik schrik op en kijk naar Tahar die voor me staat. 'Tahar? Wat doe je hier?' Vraag ik meteen. 'We hebben niet meer gepraat na wat er gebeurd is in Spanje.' Zegt hij. Ik leg mijn tas op mijn bureau. 'Er valt nergens over te praten. Het was een fout.' Zijn oog valt op mijn linkerhand hand waar mijn ring aan zit. Hij kijkt me aan met grote ogen. 'In Spanje zat je nog bij me te huilen om die flikker. En nu ben je verloofd?' Vraagt hij ongelovig. Ik kijk weg en sla mijn armen over elkaar. Hij legt zijn hand onder mijn kin en duwt mijn gezicht omhoog zodat ik hem aankijk. 'Waarom Yasmina? Ik hou zoveel van je. Waarom wil je me geen kans geven. Ik zal je gelukkig maken.' Zegt hij zachtjes. Ik voel een tinteling door heel mijn lichaam door zijn aanraking. Ik haal zijn hand van mijn gezicht af. 'Tahar. Stop.' Zeg ik. Hij schud zijn hoofd en blijft me aankijken. 'Kijk me in de ogen. Als je me zegt dat je niks meer voor me voelt en niet meer van me houd, dan zal ik je met rust laten.' Ik kijk hem aan en na een aantal seconde kijk ik weer weg
Ik kan niet ontkennen dat ik niks meer voor hem voel. Maar ik ben met Rayan. Ik mag niks voor Tahar voelen.
'Ik weet genoeg.' Zegt hij met een glimlachje en hij loopt mijn kantoor uit. Ik laat me vallen in mijn stoel en leg mijn handen voor mijn gezicht.
Perspectief Rayan:
Ik loop met een bonkend hart het ziekenhuis in. Bij de kamer van mijn moeder aangekomen loop ik naar binnen.
De dokters hebben me vanmorgen verteld dat het niet goed gaat, en dat de kans dat ze dit overleefd heel klein is. Ik moet me voorbereiden dat ze elke moment kan gaan.
Mijn hart breekt als ik zie hoe mijn moeder erbij ligt. Ik loop naar der toe en druk een lange kus op haar hoofd. 'Rayan inoe.' Fluisterd ze. 'Ja mama?' Vraag ik en ik pak haar hand vast. Ze glimlacht zwakjes. 'Het is goed zo.' Zegt ze zacht. 'Wat mama?' Vraag ik angstig. 'Ik ben niet bang om dood te gaan Rayan. Het is goed.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee mama! Je gaat niet dood.' Zeg ik wanhopig. Ik hou haar vast en de tranen verschijnen in mijn ogen. 'Als jij dood gaat heb ik niemand meer. Jij bent mijn alles mama. En ik heb je nog zoveel te geven. Ik zal de beste dokters vinden met de beste behandelingen zodat je blijft leven.' Huil ik. Ze aait over mijn hoofd. 'Ik kan nu rusten. Je hebt een prachtige vrouw gevonden die er voor je zal zijn. Ik heb je goed opgevoed lieverd. Mijn taak is klaar. Heb geen verdriet om mij. Ik ga naar Allah.' Zegt ze. Ik schud mijn hoofd en laat me huilend op mijn knieen vallen. Ik druk mijn lippen tegen haar handen en rust mijn hoofd op haar schouder.
Ik kijk op als het stil blijft. 'Mama!' Ik haal opgelucht adem als ze nog ademt en haar hartslag nog regelmatig op het apparaatje klopt. Ze slaapt.
Ik pak mijn telefoon en bel Yasmina op. 'Hallo?' 'Yasmina.' Zeg ik met een trillende stem. 'Rayan? Wat is er?' Vraagt ze. 'Mijn moeder. Ze gaat dood.' Zeg ik en ik sluit mijn ogen om de opkomende tranen tegen te houden. 'Ik kom.'
Ze hangt op en ik leg mijn telefoon neer. Ik neem plaats op een stoel naast het bed en begin dua's te verrichten.
Na een tijdje gaat de deur achter me open. Ik sta op en Yasmina loopt op me af. Ik sla mijn armen stevig om haar heen en begraaf mijn hoofd in haar nek. Na een tijdje laat ze me los en loopt naar het bed van mijn moeder. Ze drukt een kus op haar hoofd en zegt een korte dua. 'Wat wil ze.' Vraagt Yasmina. Ik kijk haar vragend aan. 'Wat wil ze Rayan. Ik regel de beste dokters in de wereld. Ik laat ze behandelingen op haar doen. Ze kan dit halen. Maar alleen als ze het wil.' Ik kijk naar mijn moeder. 'Ze wilt niet.' Zeg ik met pijn in mijn hart. 'Ze wilt geen behandelingen. Ze wilt rust.'
...
Ik zit samen met Yasmina voor de deur van het ziekenhuis op een bankje. Het is inmiddels 11 uur 's avonds. Yasmina is de hele dag bij me gebleven. We zijn net beide even naar huis gegaan om ons om te kleden en ik heb wat te eten voor ons gehaald.
'Weetje wat ik het ergst vind?' Yasmina kijkt me aandachtig aan. Ik onderdruk een glimlach als ik naar der kijk. Ze heeft een schattige pyjama aan en een vest van mij om haar heen. 'Mijn moeder heeft nooit een goed leven gehad met mijn vader. Haar hele leven was een hel. En ik had me voorgenomen dat ik haar nu gelukkig zou maken. Dat ik haar alles zou geven wat ze nooit heeft gekregen. En nu gaat ze dood. Ik heb de kans nooit gehad om haar gelukkig te maken.' Zeg ik. Ze knikt en legt haar hand op mijn been. 'Er is nog zoveel wat we voor haar kunnen doen, ookal gaat ze dood. We kunnen sadaqa's (donaties) doen namens haar. We kunnen namens haar naar mekka gaan. Er is zoveel Rayan.' Zegt ze. Ik knik en kijk haar aan. 'Je hebt gelijk.' Ze glimlacht en slaat haar armen om me heen. Ik omhels haar terug en sluit mijn ogen.
Gelukkig heb ik iemand aan mijn zijde in deze moeilijke periode, mijn vrouw❤️
