Perspectief Yasmina:
Met de uitspraak van de rechter op papier in mijn koffertje loop ik mijn kantoor binnen waar Rayan al zenuwachtig voor het raam staat. Hij draait zich meteen om als hij me hoort.
'En? En en en?'
Ik sluit de deur achter me en trek mijn jas uit.
'Ga zitten.'
Hij doet wat ik zeg en volgt iedere beweging die ik maak.
'Ik maak mijn bureau leeg en open de grote map.
'Rayan luister.' Zeg ik en ik ga zitten.
Hij knikt.
Ik schraap mijn keel.
'Ik heb in dit hele proces je vorige advocaat aangeklaagd. Er was een zaak tegen hem die wij hebben gewonnen.'
'Dat weet ik allemaal.' Zegt hij.
Ik kijk hem aan.
'Dit is procedure Rayan. We lopen eerst alles door.'
Hij is stil en ik ga verder.
'Je vader heeft heel zn vermogen aan je achtergelaten. Dat betekend 600 duizend euro plus een huis onder jouw naam in Marokko. Doordat je dit nooit hebt gekregen heb ik voor extra geld geeisd. 20 duizend euro extra. Je komt dus uit op een totaal van 620 duizend euro vanuit de erfenis. Je moeder neemt de pension van je vader over en dat bedraagt 2000 euro per maand. Daarboven op krijgt ze een weduwe uitkering van 800 euro per maand. Wat maakt dat haar maandelijkse inkomen 2800 euro bedraagt. Alles is rond. Het enige wat ik nodig heb is jouw handtekening en het bedrag wordt deze week nog op je bank gestort.'
'Hij kijkt me met open mond aan.
'Rayan?'
Ik zwaai met mijn hand voor zijn ogen.
'Yasmina..ik..'
Ik sta op en leg de papieren voor hem neer.
'Lees het nog even rustig door. Ik laat je even alleen.'
Ik wil weglopen maar voel meteen zijn hand om mijn pols.
In 1 beweging trekt hij me naar zich toe en slaat zijn armen stevig om me heen.
Ik glimlach.
'Je hebt dit verdient Rayan. Jij en je moeder.' Zeg ik.
Hij kijkt me aan.
'Ik kan dit niet geloven. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet hoe ik je ooit moet bedanken.' Fluisterd hij.
Ik lach.
'Je bedankt me door me te beloven dat je bij me blijft, voor altijd.' Zeg ik zacht.
Hij slaat zijn armen om mijn middel en drukt zijn lippen op die van mij.
Ik draai me geschrokken om als iemand zn keel schraapt.
'Zo. Behandel je al je clienten zo?' Ik kijk met grote ogen naar mijn neef.
'Ibo, i..ik..'
'Je hoeft me niks uit te leggen. Je bent volwassen. Maar weet goed wat je doet. En jij.'
Hij wijst naar Rayan.
'Doe haar pijn en ik doe je wat.' Ik glimlach ongemakkelijk naar Rayan en trek mijn neef mee naar de hal.
'Ibrahim. Wat doe je hier?' Vraag ik met rode wangen.
'Je moeder belde je maar je telefoon staat uit. Ik was toevallig in de buurt en ze vroeg me of ik kon zeggen dat ze bij mijn moeder blijft slapen.'
Ik knik en sla mijn armen over elkaar.
'Ben je niet boos?' Vraag ik.
Hij schud zijn hoofd.
'Ik ben blij dat die dikke kop van jou eindelijk stappen gaat ondernemen. Ga trouwen ga.'
Ik frons.
'Wow wow wow. Dat gaat een beetje snel vind je niet?'
Hij lacht.
'Nou dat zag er anders heel anders uit.'
Ik kijk beschaamd weg.
Hij lacht weer en strijkt over mijn wang.
'Maak je geen zorgen kleintje.'
Met een glimlach loop ik mijn kantoor weer binnen.
'Niet te geloven he?' Roept Rayan aan de telefoon. Ik raap alle papieren weer bij elkaar en stop ze netjes terug in mijn map.
'Saff. Beslema.'
Ik kijk op naar Rayan die met een zwakke glimlach naar zijn telefoon staart.
'Alles goed?' Vraag ik.
Hij kijkt op.
'Mijn moeder. Je moest der horen huilen.' Zegt hij en ik hoor iets breken in zijn stem.
Ik loop op hem af en sla mijn armen stevig om zijn nek. Hij begraaft zijn hoofd in mijn nek en ik hoor hem zachtjes snikken.
Voor de eerste keer in mijn leven weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik ben altijd de advocate met de grote mond. Maar zijn gehuil laat me gewoon stil vallen.
Na een aantal goeie seconden laat hij me los en houd zijn handen om mijn middel.
'Waarom nu pas? Hij had geld al die tijd. Waarom ons dan zo een leven laten lijden?' Vraagt hij zacht.
Ik kijk hem aan.
'Soms doen mensen dingen die..nee wacht. Soms denk je dat...' Ik knijp mijn ogen kort dicht.
'Sorry Rayan.' Zeg ik zacht.
'Ik heb geen idee waarom je vader dit deed. Maar wees blij. Er zijn mensen die dat leventje niet in 1 klap kwijt raken.' Zeg ik zacht.
'Yasmina!' Ik schrik op van mijn boek en ren de trap af naar beneden.
'Mama!' Gil ik. Ik ren naar mijn vader en probeer hem met al mijn kracht van mijn moeder af te trekken.
Hij draait zich naar me om en loopt met een duivelse blik in zijn ogen op me af.
'Wat is er met jou?' Schreeuwt hij in mijn gezicht en voor ik het weet voel ik een harde klap tegen mijn wang. Hij loopt weer op mijn moeder af maar voor hij haar bereikt duw ik hem tegen de deur.
Met een vurige blik in mijn ogen kijk ik hem aan.
'Hoe durf je?' Gil ik.
'Hoe?!'
Hij loopt op me af en klemt zijn handen om mijn keel.
'Stop!' Roept mijn moeder. Ik probeer het kleine beetje zuurstof wat ik binnen krijg goed te gebruiken.
Hij lacht en ik voel vervolgens een scherpe pijn in mijn buik.
Ik kijk naar beneden en zie vanaf het mes bloed uit mijn zei druppelen. Ik hap naar adem en val op de grond. Hij trekt me weer omhoog wn duwt me tegen de muur.
'Vandaag ga je dood.' Sist hij duivels.
Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haal, maar in 1 beweging trek ik het mes uit mijn buik.
'Vandaag ga jij dood.' Fluister ik en ik steek hem recht in zijn hart.
Zijn adem stokt in zijn keel en we vallen beide neer op de grond. Ik kijk hem voor de laatste keer aan en zie een traan zijn oog ontsnappen.
'Yasmina, idjinoe, het spijt me.' Fluisterd hij en hij sluit zijn ogen.
'Mij ook.' En ik voel mezelf langzaam wegzakken en dan is het volledig stil.
'Yas? Gaat het?' Ik schrik op uit mijn gedachte en kijk Rayan aan.
'Ja. Ik moet gaan.' Ik pak snel al mijn spullen bij elkaar en loop met een kloppend hart mijn kantoor uit.
'Lieverd wat is er?'
Ik kijk naar Rayan.
'Niks. Ik was helemaal vergeten dat ik een afspraak had. Ik bel je zo.'
Ik ren naar mijn auto en stap in. Ik haal diep adem en staar voor me uit. Uit het niets begin ik te huilen. Alle opgekropte emoties komen in 1 klap naar buiten. Deze flashback was de druppel.
Ik heb mijn vader vermoord. En het is de eerste keer in mijn leven dat ik die woorden hardop zeg.
