Kan ik je helpen? (Het vervolg)

Hoofdstuk 8

Charlotte:

"Mijn ... Mijn opa ... Mijn opa ligt in het ziekenhuis" stottert Sam, normaal zou ik het een beetje raar vinden als een jongen zo moest reageren. Maar bij Sam niet, ik weet hoeveel zijn opa voor hem betekend. Om dan ook nog is niet te vergeten dat die man een van de grappigste en positiefste personen is die ik al ooit ontmoet heb. De eerste keer dat ik zijn familie ontmoette was ik super zenuwachtig en heeft zijn opa me helemaal rustig gekregen en buiten hem kan alleen Samuel dat. En dat door domme grappen te maken over bijvoorbeeld België, normaal haat ik dat maar bij hem vond ik ze best grappig.

"En weet je waarom hij daar ligt?" Vraag ik terwijl ik naast hem ga zitten. Hij schud zijn hoofd "wil je er misschien naartoe?" Vraag ik dan en nu haalt hij zijn schouders op "wel komop dan, ga je douchen en kleed je om en dan gaan we er naartoe" zeg ik. Ik trek hem recht en sleur hem mee naar de badkamer. Ik laat hem daar achter zodat hij kan douchen en loop weer terug naar de slaapkamer om me om te kleden. Als ik klaar ben ga ik weer even zitten en begin wat te kijken op Twitter. Iets later komt Samuel terug met alleen een handdoek om zich heen en gaat zitten op de rand bed met zijn hoofd in zijn handen. "Het komt allemaal wel goed" zeg ik en ga naast hem zitten en wrijf over zijn rug. "Kijk me is aan" zeg ik dan en draai zijn hoofd naar me toe, "je opa is een sterke man, wat er ook is hij slaat er zich wel doorheen" hij glimlacht naar me en knuffelt me dan "waar heb ik jou toch aan verdiend" mompelde hij in men nek en houdt me nog steviger vast. Ik probeer iets losser te komen en kijk hem aan "kan ik net zo goed zeggen" zeg ik en geef hem een kus waarvan hij moet glimlachen, het is geen grote maar het allesinds beter dan die tranen van daarnet. "Kleed jij je nu maar om dan ga ik kijken of er hier nog iets eetbaar in huis is" zeg ik dan en loop de kamer uit.

Kaj:

Al de hele rit naar het huis van Arienne vraag ik me af wat ze wilt bespreken met me. Verschillende scenario's zijn er al in mijn gedachtes voorbij geflits: dat ze gaat verhuizen, dat ze naar het buitenland gaat of nog erger ze wilt me niet meer en heeft iemand anders. Nee dat zou verschrikkelijk zijn gewoon. Ik kom aan bij haar huis en druk op de bel, ze woont nog steeds bij haar ouders vanwege haar studies die ze dit jaar afrond. Haar moeder opent de deur en ik begroet haar "dag Kaj, loop maar door ze zit op haar kamer" zegt ze. Ik bedank haar en loop naar Arienne haar kamer toe. Eenmaal aangekomen klop ik op de deur "binnen" hoor ik haar zeggen en ik open de deur. "Hej babe, je wou me spreken?" Wauw sinds wanneer ben ik zo onzeker? Ze knikt en klopt naast zich op het bed als teken dat ik daar moet gaan zitten, wat ik dan maar doe. "Ik weet eigelijk niet zo goed hoe ik hier aan moet beginnen om eerlijk te zijn" zegt ze dan terwijl ze wat zit te frunniken aan haar shirt "je hebt toch niemand anders?" floep ik eruit "wat? Nee hoe kom je daar nu weer bij?" Vraagt ze geschokt "ja ik weet niet, je doet zo raar" "dus je dacht maar meteen dat ik iemand anders zou hebben?" Vraagt ze verontwaardigd. "Maar wat is er dan?" Vraag ik dan maar snel om me hier uit te helpen "euh... tja... eum" en weer zit ze met haar shirt te spelen. "Arienne?" "Ik ben zwanger oke" zegt ze dan en laat haar achterover vallen.

Wat? Zwanger? Arienne is zwanger? "Maar hoe kan dat we doen het toch altijd veilig?" "Blijkbaar is er toch iets fout gelopen" zegt ze dan. Ik laat me ook achterovervallen zodat ik naast der lig. Ik kijk der aan en zie dat ze tranen in der ogen heeft. "Hej hej niet huilen, het komt allemaal wel goed" probeer ik haar gerust te stellen en trek er dicht bij me. "We zijn zelf nog kinderen Kaj, hoe moeten we dan zelf voor een kind zorgen?" Vraagt ze dan half huilend "weet je het honderd procent zeker dat je zwanger bent?" Vraag ik dan "de test was positief en ik heb last van ochtendmisselijkheid, plus de leukste tijd van de maand blijft ook afwezig" "mooie omschrijving voor ongesteld zijn" zeg ik lachend "bedankt" antwoord ze lachend terug. "Kijk daar is die prachtige lach weer!" Zeg ik en geef haar een kus. "We maken gewoon een afspraak bij de gynaecoloog en dan zien we wel. En als het echt zo is dat je zwanger bent dan beloof ik je dat ik er altijd voor je zal zijn en dat ik ga proberen de beste vader te zijn voor ons kindje dat maar mogelijk is!" "Bedankt kaj, ik hou van je" zegt Arienne dan en geeft me een knuffel "bedankt ik hou ook van mezelf" zeg ik met een grijns en als antwoord krijg ik een klap op men borst. "En van jou" zeg ik en geef haar een kus op der hoofd.

Wauw Arienne zwanger wat dus wilt zeggen, ik word vader. Op hoop van zegen dat dit goed komt...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~