Kan ik je helpen? (Het vervolg)

Hoofdstuk 29

Charlotte:

Voor ik het weet grijpt hij met een hand men kin vast en voel ik zijn ruwe gore lippen op de mijne. Allemaal herinneringen van Sven razen door mijn gedachtes. Uit reflex raak ik hem op een wel heel gevoelige plaats met mijn knie waardoor hij op de grond valt en crepeert van de pijn. Tranen rollen over mijn wangen en ik kan niet snel genoeg uit zijn kamer verdwijnen. "Hier krijg je nog spijt van" hoor ik Lennert me nog achterna roepen, even denk ik eraan om me om te draaien maar bedenk me al snel en loop weg uit het hotel. Of op dit moment weg uit deze hel. Mensen kijken me raar aan maar dat kan me niets schelen ik wil gewoon weg, weg van lennert, weg van mijn gedachtes, weg van alles en iedereen. Ik loop en loop maar door de tranen in mijn ogen zie ik bijna niets en bots ik tegen iemand op waardoor ik achterover val. "charlotte? Wat is er gebeurt?" hoor ik lize bezorgt vragen. "Eeuh niks" antwoord ik snel en ga weer rechtop staan met febe haar hulp die net zo versteld als Lize me aankijkt. "Ja en nu de waarheid alsjeblieft?" "Nee er is niks" zeg ik en probeer weg te lopen, wat me ook daadwerkelijk lukt en laat Lize en Febe verbaast achter. Geen idee waar ik nu naartoe moet maar in elk geval niet naar het hotel, de kans dat ik Lennert tegenkom is iets te groot naar mijn zin. Een ding weet ik wel, ik zeg niets van dit gebeuren aan Samuel anders wordt het alleen maar er erger en ik los dit zelf wel op.

Na nog een tijdje te hebben rondgedwaald besluit ik maar terug te gaan naar mijn hotelkamer, veel andere keuzes heb ik niet echt want de lucht begint al donkerder te worden. Nu maar hopen dat ik Lennert niet tegenkom want daar heb ik nu niet bepaalt zin in. De kans is er natuurlijk wel want hij slaapt op dezelfde gang als mij net zoals de hele groep eigelijk. Oke niet aan denken gewoon doorlopen moest ik hem zien. Hoe dichter ik bij het hotel kom hoe sneller de gedachtes door mijn hoofd flitsen, het is zelfs zo erg dat ik er hoofdpijn van begin te krijgen. Waarom moet alles toch zo moeilijk gaan, waarom kan ik niet gewoon een leven leiden waar er geen drama aan te pas komt dat zou het zoveel makkelijker maken allemaal. Ik loop het hotel binnen en ga met de lift naar de juiste verdieping. Ik loop door de gang, ik merk nu pas dat het best een lange gang is en dan vooral omdat mijn kamer bijna op het einde is en je raadt het nooit juist tegenover Lennert. Nu begrijp ik ook meteen waarom hij juist die kamer moest hebben. Ik loop mijn kamer binnen en als ik de deur heb gesloten, loop ik naar mijn bed en laat me erop vallen. Wat een klote dag, en het mooiste van al is dat ik eigelijk nog steeds niet weet of ik de reis moet voort af maken of gewoon moet meegaan naar Nederland.

Door al die gedachtes en men hoofd die op barsten staat val ik vreemd genoeg wel inslaap.

Een luid geklop op de deur maakt me weer wakker, men hoofdpijn is er alleen maar erger op geworden dus met moeite stap ik uit bed en loop naar de deur om hem open te doen. Een woedende Samuel komt de kamer ingestormd "HOE KUN JE!" Roept hij, zo luid dat ze het waarschijnlijk tot aan het begin van de gang gehoord hebben. "Waar heb je het over?" Vraag ik verbaast "ach doe nu maar niet of je van niks weet, wanneer was je trouwens vanplan om het mij te vertellen? Ik heb de foto wel gezien hoor, denk je nu echt dat ik dom ben ofso!" Roept hij nog steeds al is het nu wel al wat stiller. "Samuel, waar heb je het over?" "Over die fucking foto van jou en die Lennert terwijl jullie zowat aan elkaar vastplakken!" Roept hij en duwt zowat zijn telefoon in mijn gezicht. Ik neem de telefoon van hem over en bekijk zijn tijdlijn van Twitter die helemaal volstaat met een foto van Lennert en mij die hij dus blijkbaar daarstraks genomen heeft. "Samuel dit is echt niet wat het lijkt" zeg ik met een lichte wanhopige toon in mijn stem en ik voel tranen in men ogen komen. Hoe kan Lennert me dit aandoen? "Ik hoef het zelfs al niet meer te weten" zegt Samuel en je hoort gewoon teleurstelling in zijn stem, voor ik nog maar iets kan zeggen loopt hij weg en trekt de deur met een luide knal achter zich toe.

Hier sta ik dan aan de grond genageld en nog steeds niet goed beseffend wat er nu net gebeurd is.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~