Kan ik je helpen? (Het vervolg)

Hoofdstuk 19

Charlotte:

Om dan toch even slim te doen ben ik nog even naar het appartement gereden om wat spullen te pakken. Nu maar hopen dat Sam niet daar is. Eenmaal ik aankom en naar binnen ben gegaan zie ik Samuel met zijn hoofd in zijn handen op de bank zitten. Als ik de deur toe doe kijkt hij op en komt meteen naar me toe gelopen. Ik loop langs hem door en ga op de bank zitten. "Charlotte geloof me Ellie kuste mij ik moet nits van haar weten! Ik weet zelfs niet wat ze hier kwam doen of hoe ze überhaupt me gevonden heeft" zegt Samuel en komt naast me zitten en pakt men handen vast. "Sam ik weet dat het die Ellie was maar misschien is dit wel een soort van teken?" "Hoe bedoel je?" Vraagt hij niet begrijpend. "Ik heb gewoon is nagedacht en misschien gaan we wel veel te snel, ik bedoel ik ben 21 en het enige wat ik doe is wachten op jou terwijl jij je droom werkelijkheid laat worden. Ik weet niet of ik dit wel wil. Toen ik 16 was droomde ik van een wereldreis ik wou de wereld verkennen zodra ik gedaan had met school en nu zit ik hier verloofd en te huilen omdat ik me er niet gelukkig bij voel. Misschien is het gewoon beter om even een pauze in te lassen in onze relatie zodat ik mijn dromen kan waarmaken en jij de jouwe" Ik zie Samuel zijn ogen glazig worden "Charlotte ik wil niet dat je weggaat ik hou van je" "sorry" fluister ik en geef een zacht kusje op zijn wang en loop dan naar de slaapkamer. Ik doe hem op slot en begin met kleren en andere spullen in een tas te gooien. Tranen lopen van men wangen maar ik moet dit gewoon doen. Als ik alles heb droog ik men tranen pak men tas en loop terug naar de woonkamer. Samuel zit zonder enige emotie op de bank. "Samuel alsjeblieft zeg dan toch iets" zeg ik met tranen in men ogen "wat moet ik zeggen misschien? De liefde van men leven vertrekt van de ene dag op de andere en gaat de wereldreis en zet onze relatie op 'pauze' hoe egoïstisch kun je zijn!" Roept hij naar me "sorry dat ik een keer aan mezelf denk en wie noem je hier egoïstisch je hebt liever dat ik hier bij je blijf en ongelukkig ben dan dat ik een van men dromen ga waarmaken!" Roep ik terug en vertrek zonder afscheid te nemen. Ik had het liever ook anders gedaan maar als hij er zo over denkt hoeft het voor mij ook niet meer. Ik stap de auto in en vertrek naar Schiphol.

Samuel:

"GODVERDOMME" roep ik luid en sla met men hand tegen de muur. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren. Normaal zou ik nu Cassius bellen maar dat gaat niet. Ik was daarstraks bij hem langs geweest. Ik was zo een tien minuten terug thuis toen Charlotte binnenkwam en ja nu ben ik der dus kwijt. Hoe kan ik ook zo stom zijn om der te laten gaan. Ik moet der achterna, ik moet op zen minst nog afscheid van der nemen. Ik neem snel men sleutels en haast me naar de auto. Ik stap in en rijd zo snel als ik kan richting Schiphol in de hoop dat ik niet te laat ben.

Ik kom aan en ik haast me naar binnen. Ik kijk om me heen tot ik ze denk te zien. Er staat een meisje die net op Charlotte lijkt aan te schuiven aan een of andere rij. Ze heeft net hetzelfde prachtige blonde haar zelfde lengte en al gewoon dezelfde kledij dus moet ze het wel zijn. "Charlotte" roep ik en ze draait zich om, ze stapt uit de rij en loopt naar me toe "Samuel als je naar hier bent gekomen om me van gedachten te laten veranderen of om me nog meer schuldgevoelens te geven kun je beter gaan" zegt Charlotte "ik ben hier om afscheid te nemen" zeg ik en sla men armen om der heen. "Weet dat ik je super hard ga missen en dat ik op je wacht, ik blijf wachten tot je terug komt en hopelijk kunnen we ons leven dan weer oppakken." "Sam er is een ding dat je nooit mag vergeten" ze stopt haar zin en kijkt me aan met betraande ogen "en dat is dat ik super veel van je hou" zegt ze snikkend en de tranen rollen over haar wangen, ik trek haar nog dichter tegen me aan en voel de tranen ook over mijn wangen rollen. "Ik ga je zo verschrikkelijk hard missen maar dit is gewoon iets dat ik nu moet doen" mompelt ze in mijn armen, ik maak haar iets losser uit men greep en kijk haar aan "ik weet het, maar ik weet ook dat onze liefde sterk genoeg is om die afstand te overleven" zeg ik en ze knikt. Ik leg mijn handen op haar wangen en ik kus haar, de laatste kus die ik haar kan geven voor ze vertrekt. "Ik moet gaan" fluistert ze en ik knik "beloof dat je contact houd" zeg ik en ze knikt. Voor de allerlaatste keer geeft ze me een kus en dan vertrekt ze. De liefde van men leven vertrekt en ik weet nog niet eens naar waar...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~