Kan ik je helpen? (Het vervolg)

Hoofdstuk 33

Kaj:

Met Arienne in men armen lig ik op haar ziekenhuisbed. Met de baby gaat alles goed, maar we hebben wel veel geluk gehad. Mocht Arienne iets anders gevallen geweest zijn zou het veel slechter zijn afgelopen volgende dokter. Maar daar mogen we niet aan denken, ik ben al gewoon blij dat alles goed gaat met Arienne en ons kindje. "Wanneer mag je eigelijk weer naar huis?" Vraag ik om de stilte te verbreken. "Misschien overmorgen zei de dokter" antwoord Arienne op mijn vraag en ik knik ook al denk ik niet dat ze dat gezien heeft. Ik ga met men vingers door haar krullende haar en druk een kus op haar hoofd. "Sorry dat ik niet eerder bij je was terwijl je me nodig had" zeg ik zacht en voel Arienne wat rechter zitten zodat ze me aankijkt. "Je bent er nu dat is het belangrijkste. En trouwens je zat aan de andere kant van de wereld natuurlijk dat je dan niet meteen bij me kon zijn, dus je hoeft helemaal geen sorry te zeggen daarvoor" zegt Arienne en drukt een kus op men lippen. Beide hebben we een glimlach als onze lippen van elkaar afgaan en gaat Arienne weer liggen als daarnet. "En hoe was Amerika?" Vraagt ze dan geïnteresseerd en begint wat te spelen met mijn vingers. "Super, veel mooie meiden enzo..." Zeg ik met een grijns en voel een slag tegen men buik. "Maar geen enkele zo mooi als jij" zeg ik vlug en Arienne draait zich om en kijkt me weer aan. "goede save van je Van der voort" zegt ze met een grijns en geeft me een kus.

Arienne is inslaap gevallen in men armen als er op de deur geklopt wordt. Samuel en Charlotte stappen de kamer binnen. Door het lawaai wordt Arienne weer wakker en kijkt ze verrast naar de twee kabaalmakers. En dan vooral de vrouwelijke versie. "Charlotte? Wat doe jij hier? Sinds wanneer ben je terug? Waar was je?" De vragen ratelen uit haar mond alsof het niets is. Het is best grappig om aan te horen. En ik ben denk ik niet de enige die het grappig klinken vind want ook Charlotte en Samuel lachen.

Charlotte:

Na de vragenronde van Arienne begin ik alles uit te leggen, toch in de grote lijnen de details hou ik er liever uit. Daar wil ik ook niet echt aan denken. Maar als ik er dan toch aan denk besef ik wat voor een drama er wel niet al is afgespeeld deze afgelopen jaren. Alles even op een rijtje en dat alleen nog maar tussen Samuel en mij: eerst waren er veel problemen met Lukas die ons niet met rust liet. Met als klap op de vuurpijl mijn bijna dood ervaring door die gek, best raar dat ik het überhaupt overleefd heb maar ja wie ben ik om daar over te klagen. Toen ging het weer een tijdje goed tot nu, nu is die belachelijke Ellie in beeld gekomen en dan nog maar te zwijgen over Lennert. Ik weet niet waarom maar het is precies of er altijd wel iets moet fout gaan. Gewoon om het leven wat spannend te houden. Wel ik zeg je dit even ik zou een moord plegen voor een iets normaler leven. Maar daar heb ik nu eenmaal niet voor gekozen, ik heb gekozen voor een jongen uit een boyband die miljoenen meisjes achter zich aankrijgt en die het dan ook nog is leuk vinden mij verschillende haat te sturen via social media. Dat principe snap ik ook niet zo goed. Waarom zou je het ook maar in je hoofd halen iemand neer te halen met kwetsende woorden. Ik heb er mij nu wel kunnen over zetten maar er zijn verschillende meisjes die dat niet kunnen en er echt onderdoor kunnen gaan gewoon omdat mensen het leuk vinden gemeen te doen en dat nog niet eens in iemands gezicht, wat het nog zoveel laffer maakt.

Een hand verschijnt voor mijn ogen en ik schrik wakker van mijn gedachtes. "Gaat het wel?" Vraagt Samuel met een bezorgde stem en ik knik. "Ik was even verzonken in mijn gedachtes" zeg ik snel en een geeuw verlaat mijn mond. "Ik denk dat het maar is tijd word om naar huis te gaan" zegt Samuel dan met een knipoog naar mij gericht en staat recht. Ik volg zijn voorbeeld en neem na hem afscheid van Arienne en Kaj. We lopen hand in hand uit het ziekenhuis richting de auto. Als we zijn ingestapt, start Samuel de motor en rijdt weg. Blijkbaar ben ik echt wel moe want ik val inslaap in de auto.

Samuel:

Charlotte is naast me inslaap gevallen, ze ziet er net uit als een engeltje, mijn engeltje. Ik glimlach met die gedachten zelfs met al die tegenslagen die we hebben gehad en waarschijnlijk nog gaan komen, slaan we er ons steeds weer door waardoor we alleen maar nog een sterker koppel zijn worden. Ik parkeer de auto op de parking voor ons appartement en ik stap uit. Voorzichtig open ik de autodeur aan haar kant en maak ik haar gordel los. Ik til der op en met moeite sluit ik de autodeur, met een druk op de sleutel sluit ik nu ook de auto. Nu pas merk ik hoeveel deuren ik wel door moet voor ik in het appartement ben. Met een persoon in je armen is dat niet bepaald makkelijk te noemen. Maar met veel moeite is het me dan toch gelukt en leg ik Charlotte in bed. Ik trek haar schoenen nog uit en druk zacht een kus op haar voorhoofd waarna ik de kamer verlaat en de deur achter me sluit. Omdat ik toch niet veel te doen heb besluit ik maar om een film te kijken maar echt lang hou ik het niet vol en val inslaap op de bank.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hallooottjes iedereen :)

Ik weet het de hoofdstukken die ik nu post gebeurt er niet zoveel maar daar komt verandering in. Het is maar dat jullie het weten.

Blijven stemmen reageren en misschien ook promoten (hint hint ;))

Hopelijk blijven jullie het verhaal leuk vinden ❤️

Greeeeettttzzzzzzz _justkeeponsmiling_