Kan ik je helpen? (Het vervolg)

Hoofdstuk 30

Charlotte:

Geen enkele reden heb ik nog om hier te blijven. Ik wil gewoon weg van alles en iedereen, toch voor even dan. Het wordt me gewoon allemaal te veel. En ik die dacht dat alles weer goed ging, mooi niet dus. Het ene is nog maar net opgelost en het volgende probleem is er al. Ik loop naar de badkamer en bekijk mezelf in de spiegel, wauw ik zie er echt prachtig uit met die rode betraande ogen. Ik gooi wat water in men gezicht en zucht diep. Ik fatsoeneer me wat door men haar te kammen en men kleding wat recht te trekken. Dat ik gehuild heb blijf je zien maar ik heb het toch al wat kunnen wegwerken. Ik ga weer op men bed liggen en kijk op Twitter, slecht idee zo blijkt want het enige wat ik zie is haat en die belachelijke foto. Ik leg men telefoon weer weg en kijk naar het plafond. Waarom zou ik hier eigenlijk blijven? Niets houd me eigelijk nog hier...

Samuel:

Na ik de kamer van charlotte ben uitgelopen ben ik naar de rest van de jongens gelopen om te vertrekken naar de zaal. Heel de weg heb ik niets gezegd en alleen maar nors voor me uitgekeken. Ik heb de jongens nog niets gezegd over wat er gebeurt is. Op zich heb ik best wel spijt dat ik zo ben uitgevlogen tegen Charlotte, maar ik was gewoon woedend toen ik die foto zag. Ik kan gewoon niet geloven dat zie met die idioot staat te zoenen terwijl ze van mij is. En dat ik het dan nog teweten ben gekomen op twitter maakt het alleen maar erger net zoals dat ze het nog niet eens ontkende daarnet.

We komen aan bij de zaal en lopen naar binnen. Na een paar voorbereidingen beginnen we met soundchecken en kan ik men gedachtes even verzetten. Na de soundcheck keren we terug naar de kleedkamer en maken we ons klaar voor het optreden. Na een uur komt de organisator ons halen dat we moeten beginnen en we lopen achter hem aan.

De show is afgelopen en we gaan weer naar het hotel. Aan de jongens heb ik moeten vertellen wat er is gebeurt omdat ze maar bleven doorvragen wat er was en waarom ik geen woord zei en waarom ik zo boos keek. Van iedereen kreeg ik dezelfde reacties van 'zoiets kan niet, Charlotte zou nooit zoiets bewust doen' tot 'zou je niet eerst uitleg aan haar vragen voor je conclusies trekt' misschien hebben ze wel gelijk, oke die foto is een groot bewijs en het is Charlotte maar ik weet het verhaal erachter ook niet en wie weet is het gewoon een momentopname en heeft ze hem daarna gewoon in zijn gezicht geslagen. Ik besluit dus maar om naar haar kamer te gaan en met haar te praten. Mag ik eerlijk zijn en zeggen dat ik die gesprekken stilaan beu wordt net zoals de problemen die maar blijven komen. Ik klop op de deur van haar hotelkamer maar ik krijg geen reactie. Ik klop nog is maar nog steeds geen reactie. Na vijf keer te proberen geef ik het op en loop ik naar mijn eigen kamer. Ik kleed me uit en ga in men bed liggen. Wat een klote dag was het vandaag, gelukkig kan ik morgen weer naar huis en hopelijk met Charlotte bij me, en zo niet weet ik niet of deze relatie dan wel zo perfect is zoals ik eerst dacht...

-de volgende ochtend-

Ik word wakker met automatisch Charlotte in men gedachte. Ik moet voor ik vertrek nog met haar praten. Ik neem een snelle douche en kleed me om. Als ik men schoenen heb aangedaan pak ik men spullen en loop men kamer uit richting die van Charlotte. Weer klop ik op de deur maar weer krijg ik geen reactie, ik besluit dan maar om haar op te bellen dus neem ik mijn telefoon uit mijn broekzak en zoek haar op. De telefoon gaat een paar keer over maar slaat dan over op haar voicemail. Waar zit Charlotte toch in hemelsnaam dit is echt niets voor haar maar ja dat dacht ik ook over dat vreemdgaan...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~