Kan ik je helpen? (Het vervolg)

Hoofdstuk 26

Samuel:

Ik word wakker door allemaal kusjes over heel men lichaam. Een kreun verlaat mijn mond en de kusjes eindigen door zachte lippen die zich planten op de mijne. Een glimlach verschijnt op men gezicht en men ogen gaan stilaan open. Ik kijk naast me en zie Charlotte naast me liggen met een grote grijns. "Goodmorning" zeg ik met echt een verschrikkelijke ochtendstem en haal een pluk haar uit der gezicht. "Goedemorgen" zegt Charlotte en heeft nog steeds die grijns op haar gezicht. "Haha wat kijk je zo" vraag ik dan want het begint stilaan zelfs eng te worden. "Niks, ik ben gewoon blij dat ik jou weer naast me heb liggen als ik wakker word" zegt ze en komt dichter tegen me aan liggen terwijl ze haar arm om me heen slaat. Ik leg men armen nu ook om der heen en druk een kus op der hoofd. "Ik heb dit zo gemist, gewoon wij twee samen en niemand die ons stoort" mompelt Charlotte tegen me aan en dan word er op de deur geklopt " wat zei je ook al weer? Niemand die ons stoort?" Vraag ik al lachend "buiten dit dan gerekend" zegt Charlotte en staat op, ze doet snel men t-shirt aan dat op de grond ligt, want ze kan moeilijk naakt open doen en loopt naar de deur toe. Ik kan het gesprek moeilijk verstaan maar lang duurt het niet want Charlotte ligt al snel weer naast me op der zij. "Wie was het?" Vraag ik uit nieuwsgierigheid en leg men hand op der onderrug zodat ik haar weer dichter tegen me aan kan trekken. "Dioni, om te vragen of je met hun meeging het hier een beetje verkennen. Maar ik heb gezegd dat je te druk bezig bent." Zegt Charlotte, ze duwt me om en komt daarna bovenop me zitten "waar was ik dan zo druk mee bezig? Ik heb tijd zat!" Zeg ik en leg men handen op der heupen. "Ow is dat zo, laten we daar dan maar snel verandering in brengen" zegt ze verleidelijk en druk haar lippen op de mijne.

Arienne:

Omdat men ouders weer maar is niet thuis zijn en ik me beste eenzaam voelde had ik aan Ellemyn gevraagd of ze bleef logeren. Dan ben ik tenminste niet zo alleen in dit huis. We zijn al de hele tijd naar huizen en appartementen aan het kijken voor Kaj en mij. Maar tot nu toe vinden we niet echt iets dat aan onze eisen voldoet. "En wat dacht je van dit?" Vraagt Ellemyn dan en laat een appartement zien dat er niet slecht uitziet. "Niet slecht, wacht ik print het uit zodat ik het aan Kaj kan laten zien als die terug komt." Ze knikt en we kijken weer verder. Na een tijdje hebben we er beide genoeg van en besluiten we de stad maar in te gaan. We gaan wat winkels in maar echt kopen doen we niet, we kijken meer wat rond. Wat ik wel gekocht heb is een schattig knuffelbeertje voor het kindje. Ik begin meer en meer aan het idee gewend te geraken dat ik straks mama word en ik begin het idee ook leuker en leuker te vinden. Na nog een tijdje te hebben rondgewandeld besluiten we maar weer naar mijn huis te gaan. Ik kijk of het veilig is om over te steken en ga dan over het zebrapad. Maar dan voel ik een rake klap en val ik op de grond ik hoor nog vaag Ellemyn men naam roepen en een auto wegrijden en dan valt alles weg en word het donker voor men ogen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~