Reject

Episode - 42 (do you...see my tears...?)

(Zawgyi)
သူ မရွိဘဲ ...
ရက္ေတြအမ်ားႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ ...

သူမရွိဘဲ ...
အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ ...

သူမရွိဘဲ ...
ေရွ႕ဆက္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ နာက်င္မႈပရပြက သတိၱေတြအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာရင္းေပါ့ ...

၆ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ...
အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္ ...
ပတ္ဝန္းက်င္ေရာ ... လူေတြေရာ ... စိတ္ေတြေရာ ... ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတစ္ခုပဲ မေျပာင္းလဲဘဲက်န္ေနေသးတာ ...
ကၽြန္ေတာ္ မသတ္ရက္တဲ့ သူရွိေနတဲ့ႏွလံုးသား ...

ခင္ဗ်ား သိလား ...
ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထားေနတုန္းပဲ ...
အားလံုးက ခင္ဗ်ားရဲ႕လွည့္စားမႈေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနတုန္း ...

ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်စ္ကို ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့သူပါ ...
ကၽြန္ေတာ္ မကိုးကြယ္တတ္ခဲ့တာ ...
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အေရးတိုင္းက ႏွစ္ခါမလာတတ္ဘူး ...
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ႀကိမ္ေလးေတာင္ အခြင့္အေရးမရခဲ့ဘူးထင္တယ္ ...

တစ္ဖက္လမ္းကိုကူးဖို႔အတြက္ မီးစိမ္းလာတာနဲ႔ လူကူးမ်ဥ္းၾကားတစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေျခလွမ္းစလိုက္တာနဲ႔ ႐ုတ္တရတ္ ဆိုသလို ေျခေထာက္ကို တိုက္မိဖို႔ တစ္ေထာင္ေလာက္အကြာမွာ ထိုးရပ္သြားတဲ့ကားကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ ...
လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ဆန္႔က်င္ကာ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားသမားအပါအဝင္ ေဘးကလူေတြကလည္းဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္ ...

႐ုတ္တရတ္စိတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ေတာ့လန္႔သြားေပမယ့္ တိုက္မိမွာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ဘူး ... ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေသျခင္းတရား ဆိုတာ သိပ္ကိုရင္းႏွီးေနသလိုပါပဲေလ ...

အထဲက ကားသမားက တိုက္မိေတာ့မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုထက္ သူ႔ေနာက္မွာပါလာတဲ့ သူနဲ႔ သူ႔ကားထိခိုက္မိမွာကိုပဲ စိုးရိမ္ေနပံုရတယ္ ... ကားသမားကိုသာ ျမင္ေနရတာမို႔ သူ အေနာက္ကိုလွည့္ၿပီးေျပာေနတဲ့သူက ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ပုဂိၢဳလ္လဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ ... အလုပ္ကိုလည္း ေနာက္က်ေနၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ကိုသာ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္ ...