Το παρελθόν μπροστα τους

Κεφάλαιο 66

Μετά από 2 χρόνια
Τα δίδυμα έχουν γίνει πλέον 2 χρονων. Η Μαρία με τον Γιώργο ήταν ακόμη μαζί και τα πήγαιναν αρκετά καλά.
Ο Γιώργος επιστρέφει από τη δουλειά και βρίσκει τη Μαρία να μαγειρεύει.
-Γιώργος:Μαρία,γύρισα!της φωνάζει,πάει τη βρίσκει στην κουζίνα,της δίνει ένα φιλί και τη ρωτάει που είναι τα μικρά.
-Μαρία:Τα μικρά είναι πάνω,κοιμούνται. Να σου βάλω να φας;
-Γιώργος:Ναι,βάλε. Σκέφτηκα το απόγευμα να πάμε καμία βόλτα. Τι λες;
-Μαρία:Ναι,γιατί όχι!του λέει και στρώνει το τραπέζι για να φάνε.
Το απόγευμα
Τα παιδιά ξύπνησαν κι η Μαρία πήγε να τα ετοιμασει και πήγαν στην παιδική χαρά.
Εκεί,καθώς έπαιζαν τα παιδιά,η Μαρία πήγε να τα ταΐσει,όταν ήρθε εκεί κοντά ένα αγοράκι να παίξει μαζί τους. Η Μαρία τον κοιτάει,του χαμογελάει και του προτείνει να του δώσει να φάει,όταν παίρνει χώμα και της το πετάει.
-Μπαμπάς παιδιού: Αγόρι μου,μην πετάς χώμα δεν είπαμε!του φωνάζει κι η Μαρία κοκαλωνει. Αυτή η φωνή της είναι γνώριμη,τη θυμάται,την ξέρει,αλλά μάλλον κάνει λάθος. Δεν μπορεί,δεν μπορεί να είναι αυτός. Δεν μπορεί να είναι ο Νίκος.
Ο μπαμπάς του παιδιού πλησιάζει.
-Μπαμπάς παιδιού: Συγγνώμη για το χώμα. Είναι μικρούλης ακόμη και δεν καταλαβαίνει.
-Μαρία:Δεν πειράζει!λέει και σηκώνει το κεφάλι της να τον κοιτάξει. Το βλέμμα τους παγώνει και των δύο για λίγο. Κανένας δε μιλάει. Η σιωπή έχει την κυρίαρχη θέση.
-Νίκος:Εσυ; λέει μόνο,μόλις συνέρχεται από το σοκ και κοιτάει μια αυτήν και μια τα παιδιά της.
-Μαρια:Ναι,εγώ είμαι.
-Νικος:Έκανες παιδιά;
-Μαρια:Όπως κι εσυ,από ότι βλέπω.
-Νικος:Ναι,εγώ έχω,έναν γιο,τον Μάριο.
-Μαρια:Τον βλέπω. Κάτσε,κάτσε. Πώς τον είπες;
-Νίκος:Μαριο,του έδωσα το όνομα του από ένα άτομο που αγάπησα πολύ,αλλά εξαιτίας της βλακείας μου το έχασα!της λέει κι εκείνη μένει σιωπηλή για λίγο.
-Μαρια: Η μαμά του;
-Νικος:Η μαμά του πέθανε στη γέννα του,οπότε τον ανέλαβα εγώ μόνος μου. Εσένα,ο πατέρας;
-Μαρία:Ο Γιώργος είναι ο πατέρας τους.
-Νίκος:Ααα μάλιστα αυτός ο βλάκας που σε έκλεψε από εμένα.
-Μαρια:Κανένας δε με έκλεψε από εσένα. Εσυ με έδιωξες τότε και βασικά δε θα κάτσω να συζητήσω για ποσα χρονια πριν!λέει και γυρνάνε να κοιτάξουν τα παιδιά τους που και τα τρία έπαιζαν μαζί. Στο μυαλό του Νίκου ήρθαν σκηνές από αυτούς τους δύο να παίζουν μαζί.
-Νικος:Όπως εμας κάποτε!της λέει και συνεχίζει να τους κοιτάει.
-Γιώργος:Αγάπη μου,έφερα τους καφέδες!της λέει καθώς πλησιάζει και βλέπει τον Νίκο.
-Μαρία:Σε ευχαριστώ!
-Γιώργος:Ο κύριος; ποιος είναι;
-Νίκος:Νίκος!του λέει και του δίνει το χέρι του για χειραψία.
-Γιώργος:Οοοο...γνωστός;
-Μαρία:Αγάπη μου καλύτερα να πηγαίνουμε!του λέει και παίρνουν τα παιδιά και φεύγουν.
Η Μαρία με τα παιδιά συνέχισαν να πηγαίνουν στην παιδική χαρά κι εκεί να συναντάνε τον Νίκο με τον γιο του κι έτσι τα παιδιά τους ανέπτυξαν μια φιλία κι αυτοί προσπαθούσαν να κρύψουν όλα αυτά που ένιωθαν.
Μετά από 20 χρόνια
Η φιλία της κόρης της Μαρίας και του γιου του Νίκου τελικά κατέληξε σε σχέση. Όταν το έμαθαν κανένας από τους δύο δεν το πήρε καλά,αλλά αυτό δεν επηρέασε καθόλου τα παιδιά τους. Ηταν ερωτευμένοι κι ήθελαν να το ζήσουν κι έτσι το μόνο που συνειδητοποίησαν η Μαρία κι ο Γιώργος,έχοντας πάντα ο ένας τον άλλον στην καρδιά του,ότι το παρελθόν τους μόλις εμφανίστηκε μπροστά τους και δεν μπορούν να το αποφύγουν.

Και κάπου εδώ και αυτή η ιστορία φτάνει στο τέλος της,δίνοντας ένα μήνυμα στο τέλος:ότι δηλαδή όσο και να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε το παρελθόν μας,πάντα θα βρεθεί ένας τρόπος για να εμφανιστεί και πάλι μπροστά. Ελπίζω να την απολαύσατε.
Καπου εδώ θέλω να σας αποχαιρετήσω,γιατί προς το παρόν τουλάχιστον δε θα ασχοληθώ άλλο με τη συγγραφή ιστορίας. Να υπενθυμίσω για όσους δε γνωρίζουν ότι έχω γράψει άλλες δύο ιστορίες κι αν θέλετε να τις γνωρίσετε και να ταξιδέψετε μαζί μου,είναι το "κανεις δεν το περίμενε και "τα ετερωνυμα έλκονται".
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Ίσως να τα ξανά πούμε στο μέλλον.