The Mission

Τα όρια ανάμεσα μας

"Άγγιξε με ... αν καείς όμως μην πεις πως έφταιγα..  πάρε το κρίμα στο δικό σου λαιμό... "

Την τραβηξε τοσο αποτομα προς το μερος του κι εκεινη παραπατησε . Την επιασε απο τη μεση και την κρατησε πανω στο κορμι του. Η Λιλιθ σε αλλη περιπτωση θα πανιγυριζε που ηρθε ενα βημα πιο κοντα στο σκοπο της αλλα εκεινη τη στιγμη ολα ηταν αλλιως. Αυτο που γυρισε μεσα στο κεφαλι της δεν ηταν απλα μια βιδα, ηταν νευρα. Νευρα που δεν ηξερε την προελευση τους. Ο αερας που ηταν φυλακισμενος στα στηθη του με καθε εκπνοη εβρισκε την εισπνοη της. Για δεκα δευτερολεπτα κοιτουσε ο ενας τον αλλο , κανεις δεν μιλουσε . Ισως οι πραξεις θα μπορουσαν να αποδωσουν τελεια το συναισθημα τους αλλα η Λιλιθ δεν προλαβε να τον χαστουκισει.

«Σας ταραξε κατι δεσποινις Μαρτιν;» Την ρωτησε και απελευθερωσε το χερι της. Ηταν εξυπνη αλλα οταν νευριαζε εχανε ευκολα την αυτοκυριαρχια και το ταλεντο της με τις λεξεις.

«Δεν πας να γαμηθεις λεω εγω κυριε καθηγητα; » Τελειωνοντας τα λογια της ο Λουκ εφτασε στα ορια του. Αρκετα ειχε ακουσει απο το μεγαλο της στοματακι και αντρεδρασε σαν Λουκ...Ο Αλαν εκεινη τη στιγμη εχασε την παρτιδα.

Απλωσε το χερι του και το περασε πισω απο το κεφαλι της. Κρατησε στη δυνατη του παλαμη το πισω μερος του κεφαλιου της και εμπλεξε τα δαχτυλα του μεσα στα μαλλια της. Εφερε το προσωπο της μια ιντσα μακρια απο το δικο του και περασε την γλωσσα του πανω απο τα χειλη της γλυφοντας τα. Η Λιλιθ ειχε μαρμαρωσει. Ο Λουκ θα της εδειχνε ενα αλλο προσωπο που πασχιζε να κρατησει για τον εαυτο του δυο μερες τωρα.

Χαμογελασε πονηρα και πιανοντας την απο την μεση την γυρισε ετσι ωστε να βρισκεται απο πισω της . Εκεινη ακολουθουσε σαν υπνωτισμενη τις κινησεις του κορμιου του. Εκανε στην ακρη τα μαλλια της και εσκυψε προς το λαιμο της αφηνοντας απαλα μικρα φιλια. Δεν υπηρχε ουτε ενα σημειο του κορμιου της που να μην τον λαχταρουσε εκεινη τη στιγμη. Δεν ηταν ομως η ωρα να κανει κατι τετοιο. Δεν επρεπε να παρεκλινει απο το σκοπο της.

«Ακου να δεις...»Ξεκινησε να λεει αισθησιακα στο αυτι της κι εκεινη εκλεισε τα ματια.

«θα σου δωσω μια συμβουλη ...δεν την εχω δωσει ποτε σε κανενα αλλα νομιζω σου ταιριαζει... » Ανοιξε τα ματια της και κοιταξε το παραθυρο. Ειχε συννεφιασει για τα καλα εξω και μπουμπουνιζε αρκετα.

«Αφησε με! Δεν γουσταρω τιποτα απο σενα. Κρατα τις συμβουλες για τα μουτρα σου και αντε μου στο διαολο!» Ειπε και γυρισε. Αν καποιος επαιζε θα ηταν εκεινη και οχι αυτος.