The Mission

Ποιος διάολος είσαι....

"Και αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται... τι κάνεις; πολεμάς η υποτάσσεσαι;"

Άνοιξε την πόρτα και την είδε να κάθεται στην πολυθρόνα. Μόλις τον αντικρυσε σηκώθηκε από τη θέση της αλλά εκείνος αμίλητος προχώρησε από την εσωτερική μεριά του γραφείου και άφησε τη τσάντα του . Της έκανε νόημα να κάτσει κι εκείνη υπάκουσε.

"Θα μου πείτε τι με θέλετε κυρίε καθηγητά;έχω και δουλειές..."Μπορεί να ήταν αποφασισμένη να προχωρήσει αλλά όσο να ναι τα λόγια της Κλάρας έβαλαν την εικόνα μέσα στο μυαλό της και για πρώτη της φορά δεν μπορούσε να αντιδράσει καθαρά.  Από την άλλη η περίεργη συμπεριφορά του καθηγητή της την έκανε να νιωθει περίεργα . Τη δεδομένη στιγμή δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει .

"Θα μαζέψεις επιτέλους αυτή τη γλώσσα;"της είπε κι εκείνη ξεφυσηξε...
"Γιατί δεν ήρθες τρεις μέρες?" Ρώτησε για να εισπράξει μια άγρια μάτια. 

"Ήμουν άρρωστη και στο φινάλε λογαριασμό θα σου δώσω;" Ειπε και σηκώθηκε.

"ΚΆΤΣΕ ΚΆΤΩ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΆΡΕΙ!ΚΑΙ ΜΙΛΆ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΌ!" Εκείνη δεν έκατσε, ένιωθε την έκρηξη μέσα της να κυριεύει τα πάντα. 

Έκανε το γύρω του γραφείου του και τον πλησίασε.  Ο Λουκ γύρισε την καρέκλα και άρχισε να την χαζεύει καθώς ήταν εξοργισμενη λίγα εκατοστά μακριά του . Χάνοντας την αυτοκυριαρχία της δεν θα κατάφερνε τίποτα.  Έπρεπε να αλλάξει συμπεριφορά αν ήθελε να μην βρεθεί κατά 30χιλιαρικα μείον. Του χαμογέλασε και τοποθέτησε τα χέρια της δεξιά  και αριστερά στα μπράτσα της καρέκλας του. Έσκυψε μπροστά του αφηνωντας την φαντασία του να παίξει με το πλούσιο μπούστο της  και τον κοίταξε .

“Έχουμε κάνει μια πολύ άσχημη αρχή μεταξύ μας κύριε καθηγητά... Είμαι διατεθειμένη να τα αλλάξω όλα. “ Άφησε την λαγνα φωνή της να σκάσει σαν πυροτέχνημα στα αυτιά του . Ο Λουκ κατάλαβε αμέσως που οφειλόταν η αλλαγή συμπεριφοράς.  Έφτασε η ώρα του . Σηκώθηκε και εκανε τον γύρο του γραφείου.  Η Λίλιθ τον κοιτούσε.  Κλείδωσε την πόρτα και η καρδιά της τρομοκρατηθηκε . Δεν της άρεσε καθόλου αυτό... απο την άλλη εδειχνε και σημάδια πως το σχέδιο της πήγαινε αρκετά καλά. 

“Γιατί κλειδωσατε κύριε καθηγητά;” τον ρώτησε και ακούμπησε πάνω στο γραφείο.  Σταύρωσε τα χέρια της ανασηκωνοντας άθελά της το στήθος της κι εκείνος την πλησίασε. Ένιωθε τόσο ωραία να την παίζει στο παιχνίδι της .

“Μα για να κάνουμε μια καινούρια αρχή φυσικά....” είπε πονηρά και πήγε κοντά της . Η Λίλιθ άπλωσε τα χέρια της και του έβγαλε αργά τα γυαλιά. Είδε στα μάτια του όλη την ομορφιά και για ενα λεπτό αποσυντονιστηκε... ταξίδεψε μέσα στο αγαπημένο της χρώμα και χάθηκε ώσπου ένιωσε τα χέρια του στη μέση της ...

  Ήθελε τόσο να χωσει βαθειά μέσα στα μπούτια της τα χέρια του...κι αυτή η διαολεμενη φούστα της τα έκανε όλα χειρότερα... είχε την αναγκη να χαϊδέψει κάθε κρυφό της σημείο και να την κάνει να λιώσει.  Και αυτός ήταν και ο σκοπός του άλλωστε...
Εκείνη όμως δεν είχε στο μυαλό της αυτή τη κατάληξη . Ίσως τρόμαξε λιγάκι αλλά σκέφτηκε πως με ένα φιλάκι για αρχη θα ήταν καλά...

“Δεν νομίζεις ότι με έχεις ταλαιπωρήσει αρκετά;” την ρώτησε κι εκείνη γέλασε...

Τύλιξε τα μακρια της δάχτυλα γύρω από το ύφασμα της γραβάτας του , σίγουρα θα κερδιζε το στοίχημα... Έβλεπε στο μυστηριο βλέμμα του τον πόθο  ακομα κι αν το εκρυβε και αυτό της ηταν αρκετό...

Τον τράβηξε προς το μέρος της, έκατσε πανω στο γραφείο και άνοιξε τα πόδια της.  Εκείνος την κοιτούσε ανέκφραστος.  Η φούστα της είχε ανέβει αρκετά δίνοντας του όση θέα ήθελε αλλά δεν μπήκε καν στο κόπο να κοιτάξει. Κρατούσε ακόμα τον εαυτό του ... αν κοίταζε όλα θα ήταν χαμένα, θα την ξάπλωνε και δεν θα την άφηνε να φύγει για κανένα λόγο.

"Πιστεύω πως μπορούμε να βρούμε μια μέση λύση ανάμεσα μας κύριε καθηγητά,δεν συμφωνείτε;" τον τύλιξε με τα πόδια της, ένιωσε στα μπούτια της το μόριο του . Η αισθηση ηταν απιστευτη , την εκανε υγρη και μονο στη σκέψη πως ειχε την δυνατοτητα να το νιωσει μεσα της ... Πίστευε πως κέρδισε...

Εκείνος γέλασε...
Τοποθέτησε όμορφα το χερι του στο λαιμό της και το έσφιξε, τόσο οσο χρειαζοταν για να την κάνει να καταλάβει πως δεν πρέπει να παίζει μαζί του . Δεν ήταν άνθρωπος που θα άφηνε τόσο εύκολα το πάθος να τον παρασύρει και ήθελε να της δείξει με τον τρόπο του ότι μαζί του δεν θα μπορεί να παίξει τα παιχνίδια της .

"Αν στα επόμενα 10 δευτερόλεπτα δεν εξαφανιστείς...." είπε και με το αλλο χέρι ξεκουμπωσε το πουκάμισο του. 

Το κλειστό μάτι με το καρφωμένο  στιλέτο   που υπήρχε σχεδιασμένο στο στήθος του έφτανε για να την τρομοκρατήσει ....  κοιτούσε το στήθος του και ο Λουκ κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά.  Ειχε χάσει το χρώμα της,έκλεισε τα πόδια της απότομα και τον κοίταξε στα μάτια.  Τον έσπρωξε και έτρεξε προς την πόρτα.  Ξεκλειδώσει βιαστικά…
5 δευτερόλεπτα αργότερα  βρεθηκε εξω από την αίθουσα, έτρεχε δίχως να την νοιάζει κάτι προς το σπίτι.  Όλα ήταν τόσο μπερδεμένα μέσα στο κεφάλι της . Το τατουάζ, ο καθηγητής… προσπαθούσε να τα συνδυάσει μέσα στο κεφάλι της αλλά ηταν τρομερά δύσκολο.  Η δυσκολία στην συγκέντρωση της ηταν τρομακτική.  Έφτασε λαχανιασμενη έξω από το διαμέρισμα της . Ακούμπησε το χέρι της πάνω συην τζαμαρία της οικοδομής και έβρισε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Αναρωτήθηκε πόσο ηλίθια φέρθηκε, είχε ξεχάσει μέχρι και την τσάντα της στο γραφείο του. .
«Νομίζω πως ξεχάσατε κάτι δεσποινίς Μάρτιν…» Άκουσε πίσω της τη φωνή του . Γύρισε απότομα και είδε πως ήταν με το αυτοκίνητο του. Ειχε βγει και καθόταν πάνω στο καπό.  Στο χέρι του κρατούσε την τσάντα της . Δεν φορούσε πλέον γυαλιά και το πουκάμισο είχε αντικατασταθεί με ένα απλό λευκό μπλουζάκι. Αναριγησε καθώς τον περιεργαστηκε.  Δεν έμοιαζε καν με καθηγητής ενώ στα μπράτσα του υπήρχαν κι άλλα πολλά τατουάζ.

«Πώς ξέρατε που μένω;» τον ρώτησε αλλά κράτησε απόσταση.  Εκείνος σηκώθηκε και την πλησίασε.

«Έφυγες σαν τρελή από το γραφείο. . Να υποθέσω έκανες 10 λεπτά περίπου να φτάσεις…μέσα σε αυτά τα λεπτά κοίταξα το φάκελο σου και ήρθα… συγνωμη για την ενδυμασία μου αλλά ζεσταθηκα στο αυτοκίνητο. « κάτι σε όλη αυτή τη συμπεριφορά έμοιαζε τόσο ψεύτικο.  Από την άλλη ο Λουκ ήθελε να την σπάσει , αδυνατούσε να σκεφτεί πως αναγνώρισε το τατουάζ του. Από την άλλη το βλέμμα της ήταν καρφωμένο ακριβώς πάνω σε εκείνο το σημείο.

«Δεν ήταν ανάγκη.  Είχα κι αλλά κλειδιά. « την κοίταξε καλά καλά και γέλασε με το ψέμα της . Σοβαρός μείωσε κι άλλο την απόσταση
Έβγαλε μόνος του τα κλειδιά της από τη τσάντα , Καθώς είχε φτάσει πολύ κοντά εκείνη πισωπατησε. Το κορμί της συγκρούστηκε με την τζαμαρία πίσω της και ο Λουκ κόλλησε το κορμί του πάνω της. Ο χαρακτηριστικός ήχος από την πόρτα που άνοιξε την τρόμαξε.

«Φοβάστε κάτι δεσποινίς Μάρτιν;» Ρώτησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Έπρεπε να έρθει στα  συγκαλα της πριν να ηταν αργά…

«Σας ευχαριστώ «Ειπε και ξεροκαταπιε «Αλλά πρέπει να πάω σπίτι ξέρετε όπως σας είπα ήμουν άρρωστη και …» το ψέμα έβγαινε δύσκολα… Μια κίνηση του όμως ήταν αρκετή.  Την έσπρωξε δυνατά μέσα στην πολυκατοικία και μπήκε μέσα. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και την έπιασε από τα οπίσθιά.  Ένωσε τα κορμία τους και πέρασε τα κρύα του χέρια πάνω στο γυμνό δέρμα της.

«Κύριε καθηγητά… σας παρακαλώ μη …»του είπε και το εννοούσε.  Ήταν σε σύγχυση και μέχρι να δει τι θα κάνει δεν σκεφτοταν τίποτα άλλο…

«Μη μιλάς…» Την γυρισε και εκλεισε το στόμα της , με το  αλλο χέρι του βρέθηκε ανάμεσα στα μπούτια της . Ο Λουκ έβγαινε στην επιφάνεια και ο Άλαν θαφοταν . Ηθελε να την πάρει όπως είναι.  Η Λίλιθ μουγκρισε. Έφτασε στο εσώρουχο της, το έκανε στην άκρη και κάνοντας κυκλικές κινήσεις πάνω στο αιδοίο της ένιωσε δευτερόλεπτα αργότερα τα υγρά της στα δάχτυλα του. Εισχωρήσε ένα δαχτυλο μεσα της κι εκεινη εγυρε το κεφαλι της προς τα πισω βρισκοντας το στηθος του. Η αίσθηση ήταν τρομερή για εκείνη. Με εξαιρετική μαεστρία εφτιαχνε κύκλους μεσα στο κολπο της. Το μουγκρητό έγινε αναστεναγμός, αφησε μια πνιχτη κραυγη και τελειωσε ….   ικανοποιημένος απέσυρε το χέρι του…. Το εγλυψε και την γύρισε να τον κοιτάζει  . Πρώτη φορά στην σεξουαλική ζωή της είχε βιωσει κάτι τόσο δυνατό… σε τόσο σύντομο χρονικά διάστημα τελείωσε για εκείνον… ήταν συγκλονισμένη…

«Μην παίζεις μαζί μου μικρή… « Ειπε ενώ εκείνη ξεπνοη έκλεισε τα μάτια της . Έκανε πίσω το κεφάλι της και το ακούμπησε στο τοίχο.  Ειχε ξεχάσει τα πάντα.

Δευτερόλεπτα αργότερα εικόνες με το τατουάζ του , τα λόγια του … Ο Άντονι… η δισκέτα… άρχισαν να τρελάνουν το μυαλό της . Η πραγματικότητα της χτύπησε τη πόρτα. Τον έσπρωξε από πάνω της , Άρπαξε τα κλειδιά που ήταν πεσμένα και γρήγορα πήγε να ανέβει τις σκάλες. Την σταμάτησε…
Εκείνη τον χαστουκισε δυνατά…

Σας φιλώ...