The Mission

Σε προκαλώ...

"Ίσως αγνοείς τον κίνδυνο... Ίσως πάλι τον αντιμετωπίζεις με τον δικό σου τρόπο.  Μην ξεχνάς ποτέ όμως την φύση του ..."

Σε λίγο θα ξημέρωνε  το ρολόι έδειχνε 4 τα χαράματα.   Ηταν καθισμένος πάνω στη μηχανή , σκεπτικός με ένα τσιγάρο να κοσμεί τα όμορφα χείλη του γυρνούσε ξανά και ξανά το χρόνο πίσω στο μυαλό του .. Αναβιωνε κάθε λεπτό… κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα.  Τράβηξε μια γερή τζούρα και άφησε το καπνό να βγει από μέσα του και να χαθεί μαζί με την ομίχλη… Έβαλε την μαύρη μάσκα, και κατέβηκε… Δεν μπόρεσε να πάει καθόλου σπίτι.  Όλη μέρα τριγυρνουσε στους δρόμους… Αγνόησε κάθε κλήση της Κλάρας , θα την σκότωνε αν την έβλεπε. 

Ένιωθε τόσα ανάμεικτα συναισθήματα… κατάπιε πολύ τον εαυτό του το μεσημέρι και δεν άντεχε άλλο. Θα έδινε ένα τέλος. 

Flashback 15 ώρες πριν

Το αναψοκοκκινισμενο του μάγουλο και το γεμάτο έκπληξη βλέμμα της προκάλεσαν την οργή του. Δεν θα ανεχόταν από μια κοπέλα κανένα χτύπημα.  Την έπιασε δυνατά από τους καρπούς και την πίεσε σε τέτοιο βαθμό που την γονάτισε.

«Εμπρός! Χτυπήστε με κύριε καθηγητά… δεν σας φοβάμαι. Δεν φοβάμαι κανένα!» Είπε η Λίλιθ και η φωνή της ακούστηκε σε όλη τη πολυκατοικία.  Ο μορφασμος από το πόνο στο πρόσωπο της ολοένα και μεγάλωνε. Τα γκρίζα μάτια του σκοτείνιασαν .

«Λίλιθ; Εσύ είσαι κορίτσι μου ;» Ακούστηκε η ηλικιωμένη γειτόνισσα από τον επάνω όροφο και ο Λουκ της ρκλείσε αυτόματα το στόμα.

«Λίλιθ;» Ξαναρώτησε . Δίνοντας του μια δαγκώματια απελευθέρωσε τα χείλη της αλλά πριν πει κάτι την κόλλησε πάνω του και της τα σφράγισε με τα δικά του… Αντέδρασε με την δυναμική που είχε η στιγμή ,δεν σκέφτηκε τίποτα.  Προς μεγάλη του έκπληξη όμως εκείνη όχι μόνο ανταποκρίθηκε αλλά άρχισε να τον φιλάει.  Ρουφούσε απροκάλυπτα τα χείλη του και είχε τυλίξει τα χέρια της γύρω από το λαιμό του τραβώντας τον συνέχεια. Απόσταση άλλη μπορεί να μην υπήρχε για να τους χωρίζει αλλά εκείνη τον πίεζε συνεχώς.  Από την πλευρά του δεν είχε ξαναφιληθει με τέτοια ένταση. Ένιωθε πως το φίλι που του εδινε ήταν γεμάτο ανάγκη. Τον μπέρδευε με την συμπεριφορά της συνεχώς… Ηταν αψυχολόγητη.

«Έρχομαι γλυκειά μου …σε ακούω μήπως χτύπησες;» Ειπε η ηλικιωμένη γριούλα και η Λίλιθ αυτόματα τον απωθήσε. Ο Λουκ την κοίταξε, γελώντας πονηρά τον χαστουκισε ξανά. Πιο δυνατά από πριν . Έτρεξε γρήγορα προς τα πάνω λαχανιασμενη κι εκείνος έμεινε σοκαρισμένος να αναρωτιέται τι είχε μόλις συμβεί….