The Mission

Το στοίχημα

"Όλα από κάπου αρχίζουν...."

1 χρονος και 4 μήνες αργότερα. 
Αρχή καινούριας  χρονιάς στο Πανεπιστήμιο. 

Ετοίμασε σχολαστικά τον καφέ της.  Είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά για την επιστροφή της στις αίθουσες διδασκαλίας . Είχε αφήσει μια χρονιά να χαθεί αφού ο Άντονι θεώρησε πως είναι φρονιμοτερο να μείνει κάπου προστατευμένη για λίγο διάστημα . Με την σειρά του έψαχνε σαν τρελός να βρει όλα τα έγγραφα που κρατούσε ο πατέρας της για να τα έχει υπό την προστασία του αλλά δεν τα είχε καταφέρει.  Κανένας δεν είχε ιδέα πως η Κλαούντια ήταν η μοναδική που γνώριζε. 

Η Λίλιθ από την άλλη τον πρώτο καιρό είχε γίνει αντίγραφο του εαυτού της . Μπορεί να έμοιαζε με την αρχική εικόνα αλλά η πραγματικότητα ήταν αρκετά διαφορετική. Χωρίς μητέρα και πλέον και χωρίς πάτερα είχε κλειστεί στον εαυτό της . Το άλλη τα χαρούμενο κορίτσι που δεν υπολόγιζε κανέναν και τίποτα σαν ένα λουλούδι που το βρίσκει ο χειμώνας πέθαινε. 

Ένα πρωί αποφάσισε πως όλα πρέπει να αλλάξουν όμως . Το ίδιο κι όλας βράδυ βγήκε σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ του Άντονι ολομόναχη και διασκέδασε μέχρι το πρωί.  Για συντροφιά είχε τους άντρες που την ήξεραν αν και δεν χρειαζόταν και κανένα.  Αποφάσισε να σταθεί στα πόδια της . Δεν ήταν στο χαρακτήρα της η κλάψα και έπρεπε να γλιτώσει πριν την καταπιεί ολόκληρη. Από εκείνη την ημέρα και μετά άλλαξε. Επανέφερε τον εαυτό της και σκληρυνε αρκετά. Μίλησε  με τον Άντονι ο οποίος την είχε παροτρύνει να μείνει ένα χρόνο εκτός και του εξήγησε πως ήταν πλέον έτοιμη.  Προτίμησε να μεινεινσε ένα διαμέρισμα κοντά στην σχολή μόνη της . Ευχαρίστησε για όλα την Κλαούντια και έφυγε.  Πότε δεν είχαν ξαναμιλήσει για το μενταγιον μετά απ την πρώτη μέρα. 

Κοίταξε το ρολόι στο χέρι της,προλάβαινε να κάνει ένα τσιγάρο να πλύνει τα δόντια και να ξεκινήσει.  Είχε χάσει την χρόνια αλλά δεν ένοιαζε.  Μπορεί να ηταν ατίθαση αλλά το θέμα σπουδές κατά βάθος την άγγιζε.  Όταν αποφάσισε να σπουδάσει είχε ασχοληθεί καθαρά με τα μηχανικά.  Από μικρή έβλεπε να πειράζουν και να σκαλίζουν αυτοκίνητα και αποφάσισε πως ήταν αυτό που θα την έκανε χαρούμενη.  Θα έφτιαχνε το αμάξι των ονείρων της . Πλέον όμως είχε αλλάξει τομέα.  Θέλησε να απελευθερωθεί και αποφάσισε να εισχωρήσει βαθειά μέσα στο μυαλό των ανθρώπων και την ψυχολογία τους .

Ο Άντονι τα είχε κανονίσει όλα με το Πανεπιστήμιο από το καλοκαίρι. Για την Λίλιθ έμοιαζε σαν ένα νέο ξεκίνημα με παλιές βάσεις όμως . Φυσικά και είχε γνωστούς αλλά στο τμήμα της όλους θα έπρεπε να τους μάθει από την αρχή.  Δεν την απασχολούσε όμως . Όποιος ήθελε θα την μάθαινε εκείνος.  Πήρε την τσάντα της , τσέκαρε το είδωλο της στο καθρέφτη και χαμογέλασε ικανοποιημένη.  Άφησε ελεύθερα τα πλούσια μαλλιά της και έβαλε τα μαύρα γυαλιά της . Η καινούρια της ζωη αρχιζε και ήταν αποφασισμένη να την ζήσει στα άκρα…


Την ίδια στιγμή στην άλλη πλευρά της πόλης

Κατέβασε το παράθυρο και άφησε το απαλό αεράκι να τον δροσίσει.  Το πουκάμισο τον έπνιγε και αποφάσισε να σηκώσει τα μανίκια και να ανοίξει το πρώτο κουμπί.  Το μπλε πάντα του ταίριαζε ακόμα κι αν εκείνος προτιμούσε τα μαύρα μπλουζάκια και τα σκισμένα τζιν . Κοίταξε στον καθρέφτη το φτιαγμένο μαλλί του .και προς στιγμήν αναρωτήθηκε πόσο δύσκολη θα ήταν αυτή ή χρόνια.

Το ρολόι με το μεγάλο καντράν που στόλιζε όμορφα το στιβαρό του χέρι έδειχνε 8 παρά τέταρτο. Εκεινος όμως ηταν χαλαρος . Το πρωτο του μαθημα αρχιζε στις 9 και είχε ώρα μπροστά του . Ήπιε λιγάκι από το καφέ και μάσησε μια τσίχλα νικοτίνης.  Έπρεπε να διώξει την νευρικότητα του πάση θυσία. 

Πάτησε το γκάζι στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο απολαμβάνοντας την δυναμική του αυτοκινήτου και χαμογέλασε.  Μια καινούρια ζωή αρχιζε για εκείνον και θα έκανε τα πάντα για να καταφέρει να σταθεί στο ύψος του σαν καθηγητής . Το νεαρό της ηλικίας του σε σχέση με το παρουσιαστικό του δεν βοηθούσαν καθόλου.  Από μακριά έβλεπες έναν άκρως γοητευτικό και μυστήριο άντρα ,μόλις πήγαινες πιο κοντά όμως χανοσουν μέσα στα γκρι του μάτια.  Από παιδί είχε μάθει να διαχειρίζεται τα κομπλιμέντα για αυτό το περίεργο χρώμα αλλά πλέον είχε αρχίσει να τον εκνευρίζει.  Γυναίκες κάθε ηλικίας του χάριζαν το κορμί τους χωρίς ενδοιασμούς. Φυσικά και δεν έχανε ευκαιρία . Ποιος άντρας θα το έκανε άλλωστε;



Η αφήγηση αλλάζει. Έχω καιρο να γράψω σε πρώτο πρόσωπο  οπότε κατανόηση αγάπες μου.


Περπατάω αλλά αισθάνομαι περίεργα όσο πλησιάζω.  Βλέπω κάθε λογής παιδιά.  Τα περισσότερα όμως από αυτά θα τα κατατάξω στην πιο δυνατή κατηγορία από όλες . Μικροψυχα κομπλεξικα κακομαθημένα πιτσιρίκια που νομίζουν ότι είναι και κάτι.  Δύσκολη τη βλέπω τη χρονιά και ελπίζω να μην είναι ανούσια και βαρετή.  Ο Νονός είπε ότι θα τα καταφέρω γιατί είμαι διαβολογυναικο.  Τόσα χρόνια δεν βαρέθηκε κι αυτός την ίδια καραμέλα…

Ο διάδρομος είναι αρκετά μεγάλος . Τον θυμόμουν πιο μικρό αλλά ίσως φταίει που άλλαξα και τμήμα . Η αίθουσα κατάμεστη από παιδιά.  Γυρίζω το κεφάλι και αμέσως εντοπίζω την γνωστή τσακαλοπαρεα. Κοπέλες ελαφρών ηθών που νομίζουν ότι είναι βασίλισσες . Δίπλα κάθονται οι κλασικοί μαλακές. Όλοι πηδιουνται με όλους. Σιγά το πράγμα.  Ανεβαίνω προς το  μέρος τους και καθομαι παραδιπλα . Μ'αρέσει που η αιθουσα είναι αμφιθέατρικη συην μηχανολογια ήταν ένα δωμάτιο γεμάτο εξαρτήματα. 

«Τον είδατε ρε ; ένα μανουλι είναι! Πάω στοίχημα πως θα τον πάρω.  !»Λέει η ξανθιά με το κόκκινο κραγιόν και ανακατεύομαι.  Δεν ξεκινήσαμε καλά.

«Αχ … μακάρι να μπορούσα να σε παίξω αλλά μαζί σου στοιχήματα δεν βάζω.!» Απάντησε το αντίγραφο της Μπάρμπι από δίπλα.  Πόσο ηλίθιες θεέ μου .

«Γενικά καμία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει !» Είπε ξανά η ξανθιά και πραγματικά το θέλει το μπινελίκι.  Δεν ξέρω για ποιον μιλάνε αλλά σίγουρα πρέπει να είναι μαθητής. 

«Είστε ηλίθιες ρε ;για καθηγητή μιλάμε!» Είπε ένας από τους ηλίθιους και μόλις απέκτησε ενδιαφέρον αυτή η μέρα… αναρωτιέμαι πως θα είναι για να τον παίζουν σε στοίχημα…

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και ένα σούσουρο απλώνεται παντού.  Ο ΧΡΙΣΤΌΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΊΑ…. Μόλις κατάλαβα γιατί πράγμα μιλάνε….

«Καλήμερα σε όλους.  Ονομάζομαι Άλαν Ροτζερς και είμαι ο καινούριος σας καθηγητής. « Τι μωρό είναι αυτό; Στοίχημα πως δεν είναι ούτε καν 30 …

Οι ηλίθιες πίσω αρχίζουν να ψιθυρίζουν ξανά.
«Λέγε το βάζεις; 10.000 δολλάρια ότι θα κοιμηθώ μαζί του .!» ακούω την ξανθιά πατσαβούρα και σκάω… το ποσό είναι τρομερό ρε φίλε! Όχι πως έχω οικονομικά προβλήματα αλλά επιτέλους θα μπορούσα να βασιστω στον εαυτό μου και όχι στον Άντονι. 

«Είναι πολλά….» λέει η φίλη της . Φυσικά και δεν έχω τα λεφτά αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω… ποιος θα επέλεγε αυτό το δείγμα γυναίκας; Εκτός αυτού άνετα θα πήγαινα μαζί του και χωρίς λεφτά . Ένα πήδημα δεν έβλαψε κανένα σωστά;

Γυρίζω προς το μέρος τους και με κοιτάνε απευθείας. 

«Παω στοίχημα πως σε 2 μήνες θα τον έχω στα πόδια μου και ανεβάζω το κασέ στα 20.000 « αυτά είναι…. Αν τα έχει που σίγουρα θα τα έχει έχω κάνει την τύχη μου . Το πρόσωπο της είναι όλα τα λεφτά . Γελάει πονηρά … Ηλίθια ψωλομυαλη γκόμενά…. Πάω στοίχημα και για το μυαλό της … τέρμα ακατοίκητο. 

«Ω γλυκειά  μου … έχεις δει τον εαυτό σου στον καθρέφτη; Σαν να κλέβω Εκκλησία αισθάνομαι…» Τώρα αν σηκωθώ επάνω και την δώσω ένα χαστούκι να της φύγει το κλαπετο θα φταίω;Δεν το νομίζω. 

«Φοβάσαι;» την ρωτάω και σοβαρευει.

«Εσένα; Ας γελάσω! Θα το έχω σε βίντεο πριν το τέλος του μήνα! 20.000 λοιπόν και έκλεισε!» Απλώνει το χέρι της και εγώ το δικό μου . Η χειραψία επισφράγισε τα πάντα.  Γυρίζω στον στόχο ο οποίος στέκεται πλέον λίγα μέτρα μακριά και μας αγριοκοιταζει. 

«Τελειώσατε την κουβέντα η μήπως διακόπτω κι όλας; « Ρωτάει και η ξανθιά που απαξιώ και το όνομα της να μάθω γελάει και τον κοιτάει.  Ανοίγει προκλητικά ένα κουμπί από την μπλούζα της και σηκώνεται.

«Συγνωμη κύριε καθηγητά… δεν θα επαναληφθεί σας το υπόσχομαι… « του λέει όλο νόημα και το βλέμμα του πέφτει επάνω μου . Ας τολμήσει να μου πει κάτι να γίνουμε μπίλιες εδώ μέσα!

«Εσυ ; Γλώσσα δεν έχεις ;» Ε τώρα εγώ φταίω;
«Έχω… φυσικά και έχω αλλά προτιμώ να την χρησιμοποιώ για πιο προσοδοφόρες καταστάσεις κύριε καθηγητά…»  Η αντίδραση του δεν είναι η αναμενόμενη… ούτε νευριασε ούτε με έβρισε… με κοιτάει… τι με κοιτάς αγόρι μου; Φάε την τάπα και τραβά στην έδρα σου .

«Πώς μιλάς έτσι; Δεν ντρέπεσαι;» Πετάγεται η ξανθιά και δεν γυρίζω καν . Έχω κλειδώσει επαφή με το στόχο.

«Στο τέλος της ώρα μην φύγεις…»Λεει απευθυνόμενος σε μένα.  Η φωνή του είναι ήρεμη αλλά δεν με ξεγελάει. Δεν μου αρέσει αυτός ο τύπος τελικά.  Ποιος την χεζει την εμφάνιση.  Θα τον πηδήξω όσο πιο γρήγορα μπορώ και θα τελειώνω. 

«Μα κύριε…» Λέει η ξανθιά αλλά με ένα άγριο βλέμμα κάθεται σαν βρεγμένη γάτα στη θέση της . Πάρτα βλήμα!

Λίλιθ-Άγνωστη χαζογκομενα ένα μηδέν!

Σας φιλώ...