The Mission

Διαταραχές

" Αγοράκι μου.... κράτα καλά γιατί το παιχνίδι αρχίζει...."

Η ωρα περασε γρηγορα και η Λιλιθ καθοταν ακομα στην ταρατσα του κτηριου. Λιγοι ανεβαιναν εκει πανω . Η θεα ηταν εκπληκτικη . Παντα την τραβουσε το υψος και καθε τι ριψοκινδυνο στη ζωη της. Πεταξε το τσιγαρο της απο την οροφη και γελασε. Το στοιχημα θα το κερδιζε . Αντρας ηταν κι αυτος σαν ολους τους αλλους. Πλεον ειχε περασει σε πιο προσωπικο επιπεδο η υποθεση . Θα το εκανε για να του αποδειξει πως ακομα και τα τειχη που εχτιζε γυρω του μπορουσε να τα γκρεμισει. Το κουδουνι χτυπησε και καταλαβε πως η ωρα ειχε φτασει. Οπλισε τον εαυτο της με αισιοδοξια πηρε την τσαντα της και προχωρησε προς την πορτα που οδηγουσε στο εσωτερικο του κτηριου.

Σταθηκε λιγα μετρα μακρια απο την αιθουσα και περιμενε μεχρι και τον τελευταιο μαθητη να βγει. Η πορτα ομως εκλεισε. Υπηρχε ενα ακομα ατομο μεσα που απειλουσε την θεση της και δεν ηταν αλλη απο την ξανθια κοπελα που εβαλε το στοιχημα.

Ενα λεπτο αργοτερα ομως βγηκε απο την αιθουσα αρκετα ευδιαθετη και αυτο δεν της αρεσε καθολου. Για να ηταν χαρουμενη κατι ειχε παιχτει και ηταν σιγουρη γι αυτο , οπως σιγουρο ηταν πως οτι κι αν εγινε αυτο το λεπτο η Λιλιθ θα τον εκανε δικο της.

Χτυπησε μια φορα την πορτα.

«Περαστε .» Ειπε κι εκεινη μπηκε και εκλεισε πισω της την πορτα. Φορουσε ακομα τα γυαλια του και στηριζε το κορμι του πανω στην εδρα.  Δεν μπηκε καν στο κοπο να σηκωθει. Την περιμενε να μιλησει πρωτη και να πει καθε εξυπναδα που θα κατεβαζε στο μυαλο της. Ηταν δυσκολο να την ψυχολογισει καποιος ποσο μαλλον εκεινος που καταλαβε αμεσως οτι αυτη η κοπελα ειναι μπελας.

« Σας ακουω λοιπον, μου ειπατε να ερθω και ηρθα !» Τον πλησιασε και σταθηκε ενα μετρο μακρια του. Παρατηρουσε καθε γραμμη του στερνου του που φαινοταν χωρις δυσκολια απο το λεπτο υφασμα του πουκαμισου του. Εκεινος γελασε και σηκωθηκε. Την αναγκασε να κανει ενα βημα πισω. Δεν φοβηθηκε αλλα την παραξενεψε η κινηση αυτη.

«Δεσποινις Μαρτιν νομιζω πως καλυτερα θα ηταν να σας αλλαζα τμημα . Υπαρχει ενα ακομα που δισασκει ψυχολογια και πιστευω πως ο Κυριος Σεντρικ δεν θα ειχε προβλημα να σας εχει για μαθητρια στα νεκρα του μαθηματα. » Την πιεζε . Προσπαθησε να βγαλει το νευρο της στην επιφανεια και να την φερει εκτος εαυτου για να την σπασει αλλα δεν ειχε ιδεα για τον πραγματικο χαρακτηρας της ακομα και μεα απο οσα προηγηθηκαν.

Ξαφνιαζοντας τον η Λιλιθ εκανε ενα μεγαλο βημα και σταθηκε στο μισο μετρο μακρια του. Εκεινος ενιωσε περιεργα.

« Ποσο κριμα ειναι να φοβαστε να αντιμετωπισετε κυριε καθηγητα ενα μικρο κοριτσι σαν εμενα... ισως στη ζωη σας καμια γυναικα να μην καταφερε να σας βαλει στη θεση σας. Σας προκαλω λοιπον να μου αποδειξετε οτι αξιζετε την   προσηλωση μου στο μαθημα σας.  » Εκεινος την κοιτουσε διχως καποιο εμφανη συναισθημα στο προσωπο του και την προβληματισε αρκετα.

«Αν πιστευεις πως δεν μπορω να βαλω στη θεση τους κατι κοριτσακια σαν και σενα εισαι γελασμενη μικρη. Με ρωτησες αν φοβαμαι; Φυσικα και φοβαμαι....» Ειπε και την πλησιασε τοσο που η Λιλιθ καρδιοχτυπησε. «Φοβαμαι πως θα απλωσω το χερι μου και το χαστουκι που θα φας αν συνεχισεις θα ειναι τοσο μεγαλο που θα το θυμασαι σε ολη σου τη ζωη...» Περασε το χερι του πανω απο το μαγουλο της απαλα και εστειλε κυματα ηλεκτρισμου στο κορμι της. Γελασε πονηρα και απομακρυνθηκε αφηνωντας την παγωμενη.

«Και τωρα οπως ειπες κι εσυ ....Αντε μου στο διαολο και την επομενη φορα κοιτα να κρατας το στοματακι σου κλειστο στο μαθημα μου. Και που ανασαινεις βαρος γινεσαι!» Της εδωσε μια μικρη γευση απο το πολυστροφο μυαλο του. Εγινε ενα με την δικη της συμπεριφορα λιγη ωρα πριν κι εκεινη σαστισε. Ο στοχος αντεδρασε αρνητικα προς το προσωπο της αλλα δεν θα το εβαζε κατω. Μια κοντρα ηταν και οπως λεει ο λαος απο τις κοντρες γεννιουνται τα παθη. Βεβαια στο μυαλο της δεν ειχε τιποτα αλλο απο τα 20 χιλιαρικα εκεινη τη στιγμη.Για κλασματα του δευτερολεπτου η ιδεα να τον σιχτιρησει και να φυγει τρυπωσε στο μυαλο της αλλα τα λεφτα ηταν πολλα. Για ενα πηδημα δεν θα αφηνε κανενα να την μειωνει. Σηκωσε ψηλα το κεφαλι και τον πλησιασε απο πισω αλλαζοντας οψη και χαρακτηρα. Τυλιξε τα χερια της γυρω απο την μυωηδη πλατη του κι εκεινος γυρισε αναστατωμενος.

«Φοβασαι...ετσι δεν ειναι Αλαν;» Ειπε ψιθυριστα .

«Φυγε αμεσως απο την αιθουσα δεσποινις Μαρτιν πριν κανω κατι που θα μετανιωσω!» Η αγριεμενη φωνη του και τα εντονα ματια του την ταραξαν . Ηταν αποφασισμενη ομως. Δεν θα αφηνε το ξανθο δειγμα να την φερει σε μια δυσκολη κατασταση. Εγυρε το κεφαλι της προς το μερος του και ανασηκωθηκε στις μυτες των ποδιων της. Εκεινος δεν εκανε τιποτα παραπανω απο το να περιμενει την επομενη κινηση της η οποια δεν αργησε. Ανοιξε σιγανα τα χειλη της και κοιτωντας τον στα ματια του δαγκωσε ελαφρα το πηγουνι. Ανεκφραστος.... Αυτος ο αντρας παρεμεινε σταθερος παρα την ενταση της στιγμης.

«Οπως;» Ρωτησε λαγνα κι εκεινος γελασε. Εκανε ενα βημα πισω πεταξε τα χερια της απο πανω του και την χαστουκισε χωρις ιχνος προβληματισμου.

«Οπως αυτο .... » Της απαντησε κι εκεινη επιασε το κατακοκκινο μαγουλο της. Ποτε κανεις σε ολη την ζωη της δεν ειχε απλωσει χερι πανω της. Αυτο που την προβληματιζε ομως ηταν το γεγονος πως αυτοματα θελησε απλα να τον πεταξει πανω στην εδρα να τον γδυσει και να τον νιωσει μεσα της. Αρχισε να πιστευει πως ισως τελικα η διπολικοτητα χτυπουσε την δικη της πορτα.

Κατεβασε το χερι απο το μαγουλο της . Το ψυχολογικο παιχνιδι  ηταν τρομακτικο. Χαμογελασε κι εκεινος για πρωτη φορα εδειξε να σπαει. Η μικρη του φλεβα πεταχτηκε στο κουτελο ακομα κι αν τα ματια του ηταν ανεκφραστα.

«Αξιζε το ρισκο ... » Ηταν η απαντηση της πριν του γυρισει την πλατη και  βγει απο την αιθουσα.

Ποτε στη ζωη του δεν ειχε αντιμετωπισει ενα τερας εξυπναδας σαν κι εκεινη. Δεν μπορουσε να την πιασει απο πουθενα. Φυσικα και δεν μετανιωσε στιγμη για το χαστουκι αφου και για τον ιδιο ηταν αρκετα εντονο. Η διαταραχη του εγκεφαλου του εκρουσε τον κωδωνα... ηρθε σε αντιπαραθεση με τα πιστευω του και την αυτοκυριαρχια του σαν ανθρωπος. Η κοπελα αυτη ηταν σκετος μπελας ....


2 η ωρα τα μεσανυχτα .

Ο Λουκ κοιταξε αλλη μια φορα τα χαρτια στα χερια του ανεκφραστος. Ειχε μαθει να τιθασευει τα συναισθηματα του με τα χρονια. Κρατουσε ενα τιποτα και ηταν σιγουρος πως ο αντιπαλος του ειχε Παπαδες. Ο ντιλερ ρωτησε για τα στοιχηματα κι εκεινος εβαλε μεσα ενα αρκετα μεγαλο ποσο κανοντας τους υπολοιπους να δυσανασχετισουν. Ποσο ξεπερασμενη θεωρουσε αυτη τη τακτικη. Κοιταξε τις μαρκες του. Δεν χρειαζοταν να δει ξανα τα φυλλα του. Ολοι βγηκαν εκτος παρτιδας και οταν εφτασε η σειρα του δεχθηκε την προκληση. Τα πρωτα τρια φυλλα στο τραπεζι ανοιξαν. Ενας παπας σε συνδιασμο με μια νταμα δεν ηταν και οτι καλυτερο αλλα η καρδιες τους ηταν οτι ακριβως χρειαζοταν.
«Λοιπον κυριοι! » Ειπε ο ντιλερ και ο αντιπαλος εκανε ενα μεγαλο raise. Ο Λουκ απο την αλλη τον πιεσε οπως παντα του αρεσε να κανει.
«All-in!  Αναφωνησε και ο αλλος σαστισε. Εβαλε και το τελευταιο του δολλαριο στην παρτιδα.
Δεν υπηρχε λογος αναμονης . Αλλα δυο χαρτια ανοιξαν ... Οι κούπες  που υπηρχαν κατω απο την αρχη ειχαν περασει στο ντουκου απο τον αντιπαλο αλλα ο Λουκ ειχε δυνατο χαρτι. Ανοιξαν τα φυλλα τους...

«Νικητης ο Λουκ...!» Αναφωνισε ο ντιλερ οταν ειδε το χρωμα που υπηρχε πεσμενο σε αντιθεση με τα τρια ομοια του αντιπαλου.

Το μικρο σκοτεινο δωματιο που ειχε μονο μια λαμπα για να φωτιζει το τραπεζι βαφτηκε στο κοκκινο. Με μια κινηση ο Λουκ προλαβε και τραβηξε το οπλο πριν το κανουν οι υπολοιποι. Του αρεσε να σκοτωνει και εψαχνε και τις αναλογες ευκαιριες. Ηταν ο πρωτος ολων αλλωστε. Κοιταξε τα 5 πτωματα που υπηρχαν στο δωματιο . Η πισω πορτα οδηγουσε απευθειας στο μεταφορικο του μεσο και το δωματιο ηταν επτασφραγιστο απο την μπροστινη εισοδο που οδηγουσε στον επανω οροφο του κλαμπ. Η κατασταση ηταν συνιθισμενη. Κανεις δεν θα τους αναζητουσε. Κανεις δεν θα εψαχνε τον θανατο εθισμενων ανθρωπων και ο Λουκ ηξερε που ακριβως επρεπε να χτυπησει. Εκτος αυτου η νυχτα ηταν δικη του. Δεν ηταν τυχαιο το επιθετο που του προσδιορισαν απο μικρο. Λουκ Ναιτ... δεν ηθελες να το βρεις στο δρομο σου ουτε να ερθεις σε αντιπαραθεση μαζι του. Ο καλυτερος αντρας του Πετροφσκι. Τον εφερε μαζι του απο την Ρωσσια. Αν και ηταν καθαρος αμερικανος παντα θεωρουσε πως οι Ρωσσοι κλεινουν τις καλυτερες συμφωνιες.

Κλωτσησε τον ντιλερ και πηρε τα κλειδια. Ανοιξε την πισω πορτα και γελασε. Το γεγονος πως δεν πηρε καν τα χρηματα που κερδισε απο εκεινη τη παρτιδα ποκερ εδειχνε ξεκαθαρα την τρελα του μυαλου του. Την αναγκη του για να κραταει τον εαυτο του σε εγρυγορση και ενδιαφερον.

Ανεβηκε στην μεγαλη κυβισμου μηχανη του. Η νυχτα ειχε τελειωσει .Φτανοντας εξω απο το διαμερισμα του ολα εμοιαζαν γαληνια. Παρκαρε και μπηκε στην πολυκατοικια. Ειχε οσα λεφτα ηθελε αλλα προτιμουσε να μενει σε πολυσυχναστους δρομους και πυκνοκατοιμημενες γειτονιες. Η ηρεμια που αλλοι ανθρωποι αναζητουσαν ηταν μαρτυριο για εκεινον. Εφερνε στο μυαλο του καθε φονο. Καθε βλεμμα ...
η εκπληξη που τον περιμενε ομως οταν μπηκε στο σπιτι ηταν δυσαρεστη για εκεινον. Η ξανθια καλονη ξαπλωνε ημιγυμνη στο καναπε και εδειχνε ευδιαθετη.

« Ποσες φορες θα σου πω πως αν δεν σε καλεσω δεν γουσταρω να ερχεσαι;» Της ειπε και πεταξε με δυναμη τα κλειδια πανω στο τραπεζακι. Εκεινη σηκωθηκε και πεταξε την ρομπα της.
«Καρλα... σου ειπα δεν εχω διαθεση. Εχω πολλα στο κεφαλι μου οπως καταλαβαινεις. »
«Μου ελειψες σημερα... » Η κορη του Πετροφσκι ηταν στα ποδια του χρονια τωρα. Απο πιτσιρικα την ειχε βαλει στο ματι και πηδιοταν αρκετα καλα. Του χαριζε νυχτες παθους χωρις να υπολογιζει κανεναν. Φυσικα και ολα ηταν κρυφα απο τον πατερα της αλλα ο Λουκ δεν ηταν αντρας των σχεσεων και της το ειχε ξεκαθαρισει.
«Στησου!»Απαντηση κι εκεινη γελασε. Πηρε θεση στο καναπε και τον περιμενε. Μονο που η μονη διαφορα ηταν πως μεσα στο κεφαλι του εκεινη την νυχτα δεν πηδουσε την Καρλα... 

Σας φιλώ.  Δεν πέρασα το κεφάλαιο από διόρθωση λόγο χρόνου ότι εντοπίσω θα το διορθώσω σε λίγες ώρες από λέξεις που περαστηκαν λάθος.