The Mission

Και κάπως έτσι σε έχασα...

Ανάμεσα μας μια απέραντη πληγή, 
που δεν αφήσαμε να γίνει φυλακή.
Πως ξεγελάσαμε, πως θυσιάσαμε μυαλό και λογική.
Με ένα τραγούδι ταξιδεύω στην στιγμή, 
στην αγκαλιά σου και κουρνιάζω σαν παιδί.
Πόσο απρόσμενο, τόσο περίεργο τα πρώτο μας μαζί.

Σαγηνευτική απάτη όπως θυμάμαι εσύ συστήθηκες, 
μα αντί να σβήσεις τις ματιές που λίγη δώσανε ζωή, 
έρωτας ίδιος ντύθηκες με εκείνον που ειχα ονειρευτεί και δάκρυ κύλησες.

"Και είθε η στιγμή αυτή ... να κάψει κάθε λογική... να κάψει όσα μας χωρίζουν και να κλείσει την πληγή που δημιούργησα... να κλείσει τα κενά και να σου δώσει μάτια μου την ελευθερία..."

Μπήκε φουριοζα στο γραφείο του δίχως καν να χτυπήσει την πόρτα... Ο Άντονι την κοίταξε με βλέμμα σκοτεινό.  Βλέμμα που έσταζε κακια . Προσπαθούσε ώρες τώρα να λυγίσει τον Λουκ αλλά εκείνος δεν έλεγε λέξη..

"Πες μου γιατί εισέβαλλες έτσι στο γραφείο μου Λίλιθ!"

Αποκρίθηκε και βολεύτηκε καλύτερα στην πολυθρόνα του. Μαλάκωσε τα χαρακτηρίστηκα του προσώπου του και περίμενε απο εκείνη να μιλήσει.

«Μου είπες πως δεν θα τον πειράξεις! Μου είπες ότι αν ζήσει ... θα τον αφήσεις κι εσύ, εσύ με πρόδωσες! Λες ότι εγώ προδίδω την οικογένεια μου αλλα εγώ... Εγώ Αντονι Ντάριο δεν έχω οικογένεια! Εγινε θάνατος,εγινε σκιά και τύλιξε την ζωη μου... Φτάνει! Ως εδώ!» Φώναξε δυνατά και στάθηκε στο ύψος της κοιτώντας τον και εκείνος σαστισμένος την έβλεπε με μάτια ορθάνοιχτα.

«Είσαι με τα καλα σου; Μιλάμε για τον εχθρό... πως πίστεψες πως θα αφήσω αυτο το κάθαρμα να ζει ενώ ξέρει τόσα πολλά;» Είπε μετά απο λίγο κι εκείνη έσφιξε την γροθιά της και πέρασε το χέρι της πάνω απο το γραφείο του σκορπώντας στο πάτωμα κάθε τι που υπήρχε επάνω.

«Δεν κατάλαβες μάλλον καλα... Τον αφήνεις ελεύθερο αλλιώς...» Είπε δυνατά κι εκείνος σηκώθηκε αγριεμένος επάνω.

«Αλλιώς τι;» Την ρώτησε όταν κατάλαβε πως φτάνει επιτέλους στον αρχικό του στόχο.

«Αλλιώς θα καταλήξεις στο πιο σκοτεινό κελί που υπάρχει σε αυτή την γαμημένη γη Αντονι. Και αυτο δεν είναι απειλή αλλα υπόσχεση... !» Του απάντησε κι εκείνος γέλασε.