The Mission

Ολα ενα ψεμα;

« Κι αν τυφλωθείς... κι αν χασεις την εμπιστοσύνη... κι αν ολα ηταν ψευτικα... τι θα πιστεψεις; το κοσμο η τα ματια μου που σε κοιτάζουν μαγεμενα; »

Λιγες ωρες αργοτερα και ο καιρος ειχε αγριεψει .Εκεινη ξαπλωνε στο κρεβατι της με ανοιχτα τα ματια. Δεν εκλαψε... δεν ενιωσε... δεν αφησε αυτο τον ηλιθιο να μπει στο κεφαλι της. Αν το ηθελε με μονο ενα τηλεφωνημα ο Αντονι θα τον εκανε σκονη που απλωσε χερι επανω της. Δεν ηταν τετοιος ανθρωπος ομως η Λιλιθ . Εμαθε να λυνει οσο μπορει τα προβληματα μονη της. Το χτυπημα την βρηκε στην κατω πλευρα του ματιου και στα χειλη. Με το μεγαλο του δαχτυλιδι της έσκισε το ανω χειλος αλλα παραλληλα της χαρισε μια ωραιοτατη μελανια κατω απο το ματι. Οσο μεικ απ και να εβαζε την επομενη μερα ηξερε πως δεν θα το καλυπτε με τιποτα. Ετσι αποφασισε να μην παει στο Πανεπιστημιο.

Θα εβρισκε εναν τροπο να τον εκδικηθει για αυτη του την συμπεριφορα αυτο ηταν το μονο σιγουρο. Η ωρα ειχε παει 12 τα μεσανυχτα. Θυμηθηκε τα λογια που της ελεγε ο πατερας της. Δυνατη... σε αυτη τη ζωη μονο οσοι ειχαν τη δυναμη να παραμεινουν ανεπηρέαστοι απο το περιβάλλον θα εβγαιναν στην επιφανεια. Ο βουρκος ηταν αρκετα βαθυς και κανενας δεν θα σου απλωνε το χερι να σε σωσει. Εκλεισε για λιγο τα ματια της και γυρισε πλευρο. Ο πονος απο το χτυπημα την εκανε να βγαλει μια πνιχτη καυγη. Βουρκωσε αλλα δεν θα εκλαιγε ποτε της. Εκλαψε στην κηδεια του πατερα της και απο τοτε ορκιστηκε στον εαυτο της να μην ριξει για κανενα ουτε μια σταγονα.

Η αποτομη αλλαγη στην συμπεριφορα του Κριστιαν την προβληματιζε αρκετα. Ποτε δεν ηταν στα τοσα χρονια βιαιος απεναντι της. Ναι μεν ηταν σκληρος αντρας αλλα ποτε μαζι της. Ο Αλαν κοινός και ως Λουκ ειχε βγει απο το κεφαλακι της αυτες τις ωρες. Δεν ηθελε να επιβαρύνει τον εαυτο της κι αλλο. Δεν την ενοιαζε ουτε το ηλιθιο εκεινο στοιχημα ουτε τιποτα. Ηθελε μονο την ηρεμια της. Ανασηκωθηκε στο κρεβατι και αναστεναξε. Δεν πηγε στην συναντηση με τον Κριστιαν οπως ηταν φυσικο. Σιγουρα την παρακολουθησε αφου κανεις δεν ηξερε το σπιτι της και αυτος ηταν ενας λογος που δεν μπορουσε να κοιμηθει. Ισως αποφασιζε να ερθει σπιτι της κι εκεινη δεν μπορουσε να ρισκαρει. Άνοιξε με το χερι της το συρταρακι που υπηρχε και εβγαλε το 45αρι οπλο. Ηταν το δωρο του Αντονι οταν αποφάσισε να επιστρεψει στη σχολη και να συνεχισει τη ζωη της. Δεν ειχε σκοπο να το χρησιμοποιησει ποτε της αλλα εκεινη η νυχτα προσφερόταν για πολλα.