The Mission

Σκιές

Φωτιά να ‘βρεχε τούτη η νυχτιά
Τα ρέστα μας να κάψει
Αυτά που ακόμα η καρδιά κρατά
Και θέλει να τα κλάψει

Μέχρι να ξημερώσει
Ο πόνος να ‘χει λιώσει
Μέσα μου απ’ τ’ αναφιλητά
Μέχρι να ξημερώσει
Να έχω ξεχρεώσει
Λόγια σου κι αγγίγματα πλαστά
Μέχρι να ξημερώσει
Ας μ’ έχουν νιώσει όσοι
Πνίγουνε δάκρυα κι ουρλιαχτα

"Και κοιτάς... κοιτάς τα συντρίμμια σου και ψάχνεις για την βάρκα που θα έρθει να σε σωσει... Η θάλασσα της ψυχης σου όμως είναι κρύα,είναι βαθειά και άγρια... καταλήγεις να πνίγεσαι . Το χέρι του απλώνεται και σε κρατάει, σε σφίγγει δυνατά και σε βγάζει από τα παγωμένα νερά σου ... τον κοιτάς και αναρωτιέσαι... αναρωτιέσαι γιατι σε έσωσε ,  πάντα θα σε σωζει όμως, πάντα θα σου απλώνει το χέρι...  παντα θα το κάνει γιατί πολύ απλά...Σ' αγαπάει ..."

Με ένα μυαλό γεμάτο σκέψεις και με με μια καρδιά ξεσκισμενη καθόταν στο δωμάτιο που της πρόσφερε ο Άντονι πάρα τις αμέτρητες αντιρρήσεις της να φύγει... Γνώριζε πως ο Λουκ βρίσκεται στο ίδιο σπίτι κάπου στο υπόγειο αλλά όσο και να ρώτησε δεν της είπαν καν αν ζει ...

Έπιασε το μενταγιον της και το έβγαλε,αναστέναξε ... πόσα προβλήματα της είχε φέρει αυτό το μικροσκοπικό πραγματακι σκέφτηκε και το άνοιξε... κοίταξε την κάρτα που υπήρχε μέσα. Την κράτησε στα χέρια της και την ακούμπησε στην καρδιά της ...

Από την ώρα που επέστρεψε όλα έμοιαζαν διαφορετικά, δεν ένιωθε πως ανήκει μαζί με αυτούς τους ανθρώπους... Δεν ένιωθε ότι είναι κομμάτι τους ... Κάνανε μόνο μια στάση σπίτι της όπου άφησε τον σάκο του και έκρυψε το φάκελο κάτω από το στρώμα της, κάτι μέσα της της έλεγε πως ακόμα δεν έπρεπε να τον παραδώσει στον νονο της ...  Είχε κάνει ήδη  ένα τρομερό λάθος και το πλήρωνε κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο που περνούσε, δεν θα έκανε και δεύτερο... Την οδήγησαν σπίτι του Και  σαν φυλακισμένη είχε δυο φρουρούς έξω από την πόρτα της . Ο Άντονι της υποσχέθηκε αν ο Λουκ ζήσει να μην τον σκοτώσει αλλά μετά από τόσες ώρες δεν είχε κανένα νέο...