Meet Me Halfway

Nineteen

19

JOEY

It’s been a week since that... uh... Thing. :|

And isang linggo na din niya kong iniiwasan.

Well, yun yung iniisip ko at yun yung nararamdaman ko. 

Co’z everytime na magkakasalubong kami, bigla siyang lilihis ng daan o di naman biglang babalik sa pinanggalingan niya. 

What is ang obvious di ba? >:|

If magkakasama naman kami sa cafeteria (Yes, you read it right. Magkakasabay na kaming lahat tuwing break time. Di ba nga according to him, I’m his bestfriend’s girlfriend. Tch.) pag nagkkwentuhan kaming lahat... Alam niyo yun, yung pag tipong dadagdag ako sa kwentuhan o kaya ako naman yung magkkwento parang... nawawalan na siya ng gana makinig o magkwento pa?

Bigla na naman siyang titingin sa ibang direksyon o minsan naman magre-react – pero sobrang fake.

Yung pag nagtatawanan kayong lahat, then mapapatingin kami sa isa’t isa then... Biglang mawawala yung tawa niya at titingin na naman siya sa ibang direksyon.

BVEH! >:|

Hindi ko nga alam kung ano dapat yung maramdaman ko eh. 

Dapat bang ma-offend muna ko? 

Co’z after he kissed me... And hell, my first kiss. Parang wala na lang? Parang walang nangyari.

Parang nanakawan ako ng halik?

Na ginusto ko naman.

Or should I feel miserable. Co’z iniiwasan niya ko? Na parang hindi niya ako kilala. Na parang hindi niya ko nakikita.

Or worst because I miss him---

“Oh. Tulala na naman si Joey! Laway mo baka tumulo! Eww kadiri” Pangaasar ni Wilson sabay bato ng Hani sakin.

“Argh!” I grunted. “Wilson!---”

“Oh. Joey, chill lang. Okay? Tinawag ko lang yung pansin mo. Ikaw naman, parang uusok na agad yung ilong mo.” Patuloy na pangiinis niya. “Kanina ka pa tulala dyan eh! Ano ka ba, hindi ka ba excited sa retreat natin?” He asked. 

Right. Its our retreat this coming Wednesday and everyone’s too thrilled about it. Or more like si Wilson lang talaga. :))

Well of course, not me.

Alam niyo naman lahat yung sitwasyon ko eh.

I’m this loner girl with no family, I’m almost an orphan – well of course, I don’t want to think that. Masyado kong dinedepress yung sarili ko kung ganun.

Okay naman sakin yung mga retreat or mga recollection eh. But the thing is, pag nasa part na ng basahan ng letter from parents o kaya yung meeting of parents at the end of the retreat or reco.

Lagi na lang akong mukhang kawawa na naghihintay sa labas ng hall – expecting someone na alam kong hindi naman darating.

Wala naman kasi talagang darating.

Maswerte na kung dumating si Tita, na alam kong madalang.

“Tch. Ikaw lang naman ang excited satin dito eh.” I mumbled.

“Hay nako Joey. Ang KJ mo talaga kahit kailan.” Reklamo ni Wilson.“It will be fun! Hello guys? 3 days at 2 nights kaya yun!”