OVER AND OVER AGAIN (LBS#1)

PROLOGUE

It's the second week of December and I'm here outside our school, waiting for our car. I'm also praying for the possible christmas vacation next week, because I'm not really in the mood to face school works and  a lot of unnecessary problems.

Napasinghap ako nang may biglang mag park na itim na hilux sa aking harapan. What the actual fuck?! This is a fucking pedestrian lane and he's blocking my way. Kunot-noo kong tiningnan ang window ng kanyang sasakyan pero nahihirapan akong makita kung sino ang nasa looban nito. The windows are heavy tinted.

Naglakad nalang ako sa may unahan ng kanyang sasakyan para makadaan na ako sa may pedestrian lane nang bigla naman siyang bumusina. Muntikan niya na akong mabangga! Okay. At first, I tried to be calm, because I told myself earlier that I won't let anyone ruin my day, but this is too much.

"Hey!" Malakas kong sigaw na pakiramdam ko ay halos magputukan na ang litid sa aking leeg. Ramdam ko pa 'ata ang paglalabasan ng ugat sa aking leeg. "Reckless!" Sigaw ko nang mag-iba siya ng direksyon at pinaharurot ang kanyang sasakyan.  Nanginginig ang kamay kong nakakuyom habang tinatanaw ang papalayong itim na hilux.

"Ate! Akala ko mababangga ka!" Bumalik lang ako sa aking katinuan nang marinig ko ang pamilyar na boses ng aking kapatid na si Yno. He's worried and a bit shaky. Mas lumapit lang siya sa akin at niyakap ako sa may binti ko. He's just six years old and I think he saw what happened.
Agad naman akong yumuko para makarga ko na siya. Niyakap ko siya ng napakahigpit at napapikit pa ako ng mariin. "I'm glad you're fine." He told me.

"Okay ka lang ba, hija?" Nag-aalalang tanong ni Manong Balong sa akin. Maluha-luha ang aking mga mata at inangat ko nalang ang aking tingin sa ere para mapigilan ang pagpatak nito. Ngayon lang 'ata nag sink in sa akin ang nangyari.

I was so scared.

Muntikan na 'yon, ah! I swear, if ever I get the chance to see that fucking car, aalamin ko agad kung sino 'yong walang hiya na muntikang makabangga sa akin. Ghad! Ang dami ko pa kayang pangarap sa buhay tapos ang walanghiyang 'yon lang ang magiging dahilan nang pagkasira ng buhay ko? No way.

"O-Okay na po." Medyo nauutal kong sagot.

Inalalayan naman kami ni Manong na makapunta sa kabilang side at agad niyang binuksan ang likuran ng aming sasakyan.

Inilapag ko ang aking kapatid na si Yno sa may back seat at inayos ang kanyang buhok na medyo gumulo.

I stared at him and noticed how beautiful his light brown eyes are.
Nakuha niya ang napakagandang features niya sa mukha galing sa aming ama. He also inherited the serious and cold expression of his eyes from our strict and sophisticated mother.

Magkaiba naman kami ng kapatid ko. Kabaliktaran ang nakuha namin mula sa aming parents. Magka mukha kami ni Mommy at kung isasama kaming dalawa ay talagang mahahalata mo kung ano ang koneksyon namin sa isa't-isa. At nakuha ko naman kay Dada ang pagka friendly niya. My Dad's approachable and so kind. Hindi rin siya masyadong strict, pero marami siyang lessons na binibigay sa amin sa tuwing nagkakamali kami. Almost perfect. 'Yan ang parati kong naririnig sa mga tao sa tuwing nakikita nila kaming mga Montevista.

Isang bagay lang ang hindi ko nagustuhan kay Dad...under siya kay Mommy. I mean, nasusunod naman siya minsan sa mga gusto niyang mangyari pero minsan talaga ay nagkakasundo sila ni Mommy sa isang bagay. Siguro mali lang ang nasabi ko. He's not really under, maybe. Siguro sadyang magka pareha lang talaga sila ni Mom ng opinyon sa isang bagay.

I am Cresandria Querantine Montevista and I am the well known "be the" of the family.

They kept on telling me to be the best. I need to stand out in all things. I should be noticed. No, people should noticed. I don't need to show off, but I guess, I need to be great in all things in order to be appreciated. Yun bang kailangan mong gawin ang lahat ng makakaya mo para mismong ang mga tao talaga ang maka kita ng halaga mo. I don't know. I've been an obedient daughter after all.