OVER AND OVER AGAIN (LBS#1)

Chapter 29

Napasapo ako sa aking tiyan nang makaramdam ako ng gutom. Ang landi ko. Gutom na pala talaga ako tapos magpapakain pa ako sa lalakeng 'yon? Nabe-bwesit tuloy ako habang iniisip ko kung paano niya ako binitin. Bullshit talaga. Balang araw, makakaganti din ako.

Agad naman akong napatigil sa naisip ko. Baliw. Bakit? May balang araw pa ba na mangyayari?

Naku! Napapadalas na ang pag-iisip ko ng mga kahibangan, ah.

Hindi na mabuti. Kailangang i-kontrol.

"Why did you go to South Korea? Why there? Who brought you in that place?" So...now we're starting our conversation. Kailangan kong magpasensya. Hindi pwedeng basta-basta nalang akong sasabog ngayon. Wala naman kasi siyang alam, eh. I wonder why he didn't investigate about me. What's wrong? Ano ba'ng iniisip niya noong nawala nalang ako bigla? Naka-confine pa nga ako nun, eh, tapos bigla akong nawala na parang bula.

Nagtitigan kami at habang nakatitig ako sa kanyang mga mata ay ramdam kong marami pa s'yang gustong itanong sa'kin. Alam kong marami pang tanong sa isipan niya na naghihintay ng kasagutan.

And to think that he ended our lusty doing ealier just to talk to me...made sense.

Determinado nga s'yang maka-alam ng tungkol sa'kin. Bakit kailangang sa'kin pa manggaling, 'di ba? Pwede namang manghingi nalang din siya ng info sa pakealamero niyang Abuelo.

But knowing Nathaniel, he's different from his Abuelo. Usap-usapan man ang maraming pagkakapareho nila ay talagang hindi pa siya tuluyang nagpa-infect dito. He has his own ways. Mayroon din siyang mga rules na siya lang ang gumawa. At kung doon lang ang titingnan ng mga tao...hindi nila malalaman kung sino nga ba ang totoong Gallego Nathaniel Lancaster.

Oh, did I just mention his complete name? I mentally rolled my eyes because of my thoughts.

"Josiah took me there. He introduced me to a new environment and made me believe in happiness again." I truthfully told the man in front of me, looking curious and serious, yet so dangerous looking.

Napatingin pa ako saglit sa kanya, tinitimbang kung pwede ko bang ituloy ang aking sasabihin.
Kahit labag sa kanyang loob ay napatango-tango siya. "It's okay, Dra. Montevista. Come on! Tell me...even if it includes your life with that Engineer."

I breathed in and out. Heavy breathings. I don't know where to start and then I realized that I'm not even starting yet. The words I said are just the introduction.

"Josiah's the one who took me to the hospital when I got my miscarriage. The day where you chose to be with..." hindi ko sinadyang mapatingin sa kanyang mga mata, kung saan dumaan ang naiibang emosyon. Sakit, pagsisisi at pagdurusa. To distract myself, I then cleared my throat to continue talking. "...Charity Mendes," I spit the girl's name bitterly.

Hindi ko maatim na banggitin ng maayos ang pangalan niya. Kung na-bitter ako kay Wella Cordova...mas matindi din ang isang 'to. Sa tuwing naaalala ko 'yong araw na mas siya ang piniling samahan ni Nathaniel.

Nakita ko ang unti-unting paglapit ni Nathaniel sa'kin. Napansin ko pa ang pagpatay niya sa stove at naka-pokus na ang kanyang paningin sa aking pagmumukha. Kitang-kita ko na inaaral niya ang mga emosyon ko. He is trying to read me using his serious and intelligent eyes. Those eyes that captured me the first time I saw him in personal. Those eyes are one of the reasons why I'm so smitten with him...the reason why I fell hard. So fucking hard that I forgot to get back on my feet and stand up on my own.

He was my highschool sweetheart, even though I didn't saw him in personal. He's just the guy I had loved. The guy who made me crazy. So crazy. Madness took over me and everything's down on me. My guard's down. My cards are all down.