OVER AND OVER AGAIN (LBS#1)

Chapter 3

Baka isipin niyang sobra na talaga ang pagka-crush ko sa kanya dahil sa nangyari. Teka nga, crush ko nga ba talaga siya? Eh. Hindi, noh. Hindi ko naman talaga siya crush. Promise.

Eh kasi naman, mahal ko siya. Noon pa man, natatanong ko na sa sarili ko kung totoo ba talaga itong nararamdaman ko para sa kanya. I've been confused about this for years now and there's still this big question mark above my head.

Nakakatakot ito. Matagal na rin akong baliw na baliw sa kanya na para bang hindi ko na alam ang gagawin. Ang hirap palang ma-in love. Naku naman. Ang hirap na nga ng mga trabaho ko at sobrang dami pa ng appointments ko tapos..eto pa. Mukhang susugal pa ako sa isang bagay na walang kasiguraduhan.

"Hey..." nabalik ako sa reyalidad nang may biglang sumuklay sa aking buhok. I looked up and the smile of my mother greeted me. I cleared my throat because of her smile. "How's your day?" Uh-oh, I guess we'll be having our conversation tonight.

I smiled back at her.
"It was fine." I guess. Hindi ko pa kasi talaga alam kung anong masasagot ko dito sa mga kahibangan ko.

"Wasn't it great? It should be great, because I've heard about your interaction with Dr. Nathaniel." Hindi ko napigilan ang pag-angat ng isa kong kilay sa narinig.

"And who is your spy, Mommy?" Nanliliit ang mga mata kong tanong sa aking ina.

She showed me her stern look again...like I'm not allowed to ask question about it.

I sighed. I need to give this one up.

"May nangyayari na bang kakaiba, Cresandria?" My Mom asked.

Napunta na naman sa kanya ang tingin ko at nagkatinginan kami ng seryoso niyang mga mata.
"What do you mean, Mom?" Matamlay kong tanong.

Halos magsalubong ang kilay niya habang seryoso pa rin ang titig sa akin. Deretso ang titig niya at tila nagbabanta. "Hindi ka ba niya na invite sa isang date?"

Napahinga ako ng malalim saka napatayo mula sa pagkaka upo ko.
"Mom, why would he invite me? Hindi niyo po ba alam na may girlfriend na siya?" Sabi ko.

Napatawa naman siya ng bahagya sa sinabi ko. "Trust me, hija, hindi sila magtatagal." She confidently told me.

"Then...it'll be better if I'll wait for my turn." I told her.

Agad namang dumerekta ang tingin niya sa akin na para bang papatay.
"Why wait for your turn if you can do something to get him?" Tanong niya sa paraan na para bang nandidiri siya sa pag-iisip tungkol sa sinabi ko sa kanya.
"Hija, hindi ako nagpalaki ng isang babae na magpapatalo lang. Make me proud, Cresandria. I really don't like losers..." she trailed off.

Tiningnan niya ako saglit bago niya ako tinalikuran at agad akong napabuntong-hininga. Ang hirap niyang abutin. Ang hirap abutin ng mga expectations ni Mommy para sa'kin.

I fix my hair once more before walking towards the full-length mirror as I look at the white dress I'm wearing. I paired it with a black heels and now, I'm ready to go.

Andito ako sa bahay namin at nagpe-prepare para sa pagdating ng Pamilya Lancaster. Everything's ready. Yeah. Kahit na hindi matapos-tapos ang mabilis na tibok ng puso ko. Magkikita na naman kami. Magkikita na naman. I should get used to his presence, but that's too hard.

I got out from my room and climbed down the stairs. I searched for them here in the living room, but they're out of sight. Thinking about them, waiting for me inside the dining area makes me weak. My knees are turning into jelly. Unbelievable.
Sa buong buhay ko, hindi ako kinabahan ng sobra-sobra. Kinakabahan lang talaga ako sa tuwing naiisip ko si Nathaniel. Damn it. I need to calm my self.