OVER AND OVER AGAIN (LBS#1)

Chapter 40

THIS WILL BE THE LAST CHAPTER. THE LAST POINT OF VIEW OF DRA. CRESANDRIA QUERANTINE MONTEVISTA-LANCASTER! :">

THANK YOU SO MUCH, GUYS! NEXT WILL BE THE EPILOGUE! IT'LL BE GALLEGO NATHANIEL LANCASTER'S POV...OF COURSE! HEHE. I LOVE YOU GUYS! MWAAAAAAAAH!

- - -

"Lani," tawag ko sa pangalan ng aking kasama nang may mapansin akong kakaiba.

"Yes, Doc?" She attentively answered and looked at me with a smile on her face.

"Uh, I think we're not heading to the hospital."

Nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon sa kanyang mukha at para bang nag-iisip ng malalim 'saka siya napangiti.
"May kukunin lang po tayo, Doc."

"Ha? Ano 'yon?" Curiousity filled me and I guess I need to find the reason why I'm this curious.

She smiled lightly at me.
"Bulaklak po?" Patanong niyang sagot.

Sa puntong 'yon, napansin ko na talaga na hindi lang sa aming dinadaanan ang may kakaiba kundi pati na rin si Lani. She's acting so weird.
"Okay. So, where exactly are we going, Lani?" Nanliliit ang mga mata kong tanong.

"Naku po, Doc, kukuha lang po ako ng bulaklak sa isang flower shop. Pinapabili po ng 'yong mother-in-law." She told me and my brow raised at her answer.

There is something about her answer that caused my curiousity.

"Fine. Bilisan lang natin. I want to rest. Nai-stress ako, Lani." Totoong sabi ko lalo na at napapa-isip ako sa mga pangyayari ngayon. Isinandal ko sa may bintana ng sasakyan dito sa may backseat ang gilid ng aking ulo. I stared outside as we passed by the tall trees that are filled with green leaves. Napatingala ako 'saka nakita ang napakagandang ulap.

"P'wede naman po kayong matulog, Doc. Para po hindi kayo masyadong ma-stress." Napabaling ang paningin ko kay Lani 'saka ako tumango-tango.

"Maybe you are right. Just wake me up kung malapit na tayo sa hospital." Bilin ko sa kanya at nakangiti naman siyang tumango. Sumandal ako sa aking kinauupuan saka pinikit ang aking mga mata. Hindi nag tagal ay agad akong hinila ng aking pagod at antok.

Ilang minuto lang siguro ang lumipas nang maramdaman ko ang mahinang pagkalabit sa akin. I slowly open my eyes and Lani's eyes met mine. "Andito na po tayo, Doc. Tara na po." Sabi niya at nakunot naman ang noo ko nang mapatingin ako sa labas at hindi hospital building ang aking nakita.

Lumabas si Lani kaya hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na tanungin siya. Nagmamadali kong binuksan ang pintuan ng sasakyan at lumabas.
"Lani, where are we?" Kunot ang noo kong tanong.

She faced me.
Nang makaharap na niya ako ay ngumiti siya ng napakalapad. "Dito po...dito po magsisimula ang kasiyahan niyo." Mas lalo lang akong naguluhan sa narinig ko mula kay Lani.

"Ha?"

"Your white dress looks good, Doc. Halika na po," imbita niya sa'kin at kahit naguguluhan, sumunod ako sa kanya.

Ano ba'ng ibig niyang sabihin? Habang sumusunod ako sa kanyang paglalakad ay napansin ko ang mga pulang rose petals na hinaluan ng mga puting rose petals. A smile plastered on my face because of the sight.

Bigla nalang tumibok ang puso ko ng mabilis habang tinatahak namin ang lugar patungo sa gustong puntahan ni Lani. While walking towards the unknown place, I heard laughters of people around and their chatting voices. Nagtaka ako. Nasaan ba talaga kami? I'm so clueless. Ni hindi ko alam ang lokasyon namin ngayon. Basta all I can see are the tall pine trees around me and the beautiful landscape of the place. Aside from the people's voices and the laughters, I heard the sound of the waves.