OVER AND OVER AGAIN (LBS#1)

Chapter 24

"Wow. Really?" Hindi rin maka-compose ng iba pang salita si Larina dahil sa'king sinabi. She continued fixing my hair, but I know she's thinking about what I told her.

"It wowed you, huh? Tss! It's not even worth the wowing," I hissed.

She chuckled at me.
"I'm just surprised, you know. I don't know what's his purpose for staying...for not signing the divorce papers. Why would he do that?" She's now asking the questions to herself that I badly want to question myself, too.

I blew some strands of my hair and shook my head.
"Oh, geeez!" Sambit ko nang maalala kong pupunta nga pala ako ngayon sa kasal ni Abia. Paano kung magkita kaming dalawa? Damn it. Ano'ng gagawin ko? Tatanga-tanga lang sa harapan niya? Whatever! Let things flow, Cresandria!

I frustratingly ruined my hair and Larina mumbled profanities because of what I did.
"Uh, shit! You just ruined the hairstyle I did for your damn fucking hair!" Malutong ang naging mura niya at halos hindi ko na maturuan ang sarili kong huminga.

"Larina?" I called out my bestfriend's name.

"What?" Inis niyang sagot saka sinimulan ulit ang aking buhok sa pag i-style niya.

"Paano kung makita ko siya doon? Paano kung makita niya ako? What am I gonna do in case that fuck up thing will happen?" Sunod-sunod kong tanong.

"I really don't know. Hindi pa ako nakakaranas ng ganyan. Kung ako sa'yo, hayaan mo nalang. Tsk! Lilipas din ang lahat ng 'yan. Tutugtog ka lang naman doon." Ah, yes, and maybe my parents are there. Ugh. No way! I don't want them to see me there in the church!

Ayokong doon pa kami magkita-kitang lahat.

"But Larina..." I whined.

My bestfriend sighed because of my childish act.
"Just play the fucking piano for them, bitch! That's all you have to do and tadaaaaa, walk out!" Wow. Parang ang daling gawin habang pinapakinggan ko mula sa kanya, ah.

Inagahan ko ang dating ko dito sa simbahan kung saan ikakasal sina Draven Levesque at ang mabuti kong kaibigan na si Abhaya Galiana. Nanginginig ako habang naglalakad ako papasok at nagmadali naman akong lumabas nang makita kong kumpleto na pala ang mga lalake sa loob. My heart's beating too loud now.

Sa pagtakbo ko palabas ay may nabangga akong isang bata.
"Oh, my gosh!" Sambit ko nang muntikan na siyang mawalan ng balanse. Buti nalang talaga at nahawakan ko agad siya sa kanyang mga balikat.

"May problema po ba kayo, ate?" Inosenteng tanong ng paa. Agad ko namang inalis ang hawak ko sa kanya.

I smiled at him apologetically.
"I'm sorry. Hindi ko sinasadya," mahina ang boses kong sabi.

"Ano po bang problema niyo?" He asked, like he's really curious. Nang may makita akong sasakyan na pumarada ay agad akong tumakbo at pumunta sa gilid ng simbahan kung saan alam kong wala masyadong napupunta dito.
Hindi ko namalayan na sinusundan pala ako ng bata. "May pinagtataguan ka ba, ate?"

Napabuntong-hininga ako sa tanong ng bata sa akin. I shyly nodded my head.
"Ah, may alam ka bang pasukan papunta sa loob ng simbahan? Basta hindi dito sa may front." Sabi ko.

Agad na napatango ang bata sa'king tanong.
"Isa po akong sakristan dito." A sigh of relief escaped my mouth. Salamat naman.
"Tara po, dito po tayo sa may likuran pumasok."

"Ah, 'yong malapit sa may piano niyo. Sa may choir banda..." I softly said.

Tumango-tango naman ang bata sa'king sinabi.
"Alam ko po ang madaling daan papunta doon, ate." Salamat ulit. Salamat talaga. Hindi ko alam kung saan ko pupulutin ang sarili ko pag nakita ako ng buong angkan nila. Hindi pa nga ako ready'ng makita sila, pero tulad ng sabi ni Josiah, I need to face my fears. And I know that one of my biggest fears is them...their family.