Kaleidoscope » Jaeten ✧

Chapter 6

KALEIDOSCOPE: CHAPTER 6

I.

CHITTAPHON

“Where do you want to go first?” Nakangiti tanong sa akin ni Jaehyun na halos pang-8263629 beses na yata niyang itinanong sa akin simula pagkapasok pa lamang namin dito sa amusement park.

Hindi naman sa nag-a-ssume ako na parang nasa isa kaming date, pero parang. . . gano‘n na nga.

Don’t touch me, I’m kenekeleg. Enebe.

Naramdaman kong umakyat na naman ang dugo ko papunta sa mukha’t tenga ko, dahilan para maramdaman ko ang unti-unting pag-init ng mga ‘to.

“Should I be the one asking you that question?” Nalilito ko namang tanong sa kanya pabalik na tanging umiiling-iling na tawa lamang ang isinagot niya.

“You’re right, pero pa ‘no mangyayari ‘yon? I just forced you into this, so I don’t mind.” Putek, sino may sabi sa ‘yo na pinilit mo lang akong pasamahin sa ‘yo, ha? Ipapahazing ko as in now na.

Napalunok ako ng ilang beses atsaka inilibot ang paningin ko sa buong paligid, kaagad na kumurba sa labi ko ang simangot.

Mas maganda at masaya sana ‘to kung nakikita ang mga tunay at masarap sa mga matang kulay ng bawat bagay sa loob nitong amusement park.

“I owe you one. You didn’t forced me into this.” Saad ko naman tsaka siya marahan na nginitian, dahilan para suklian niya lamang ako ng pangungunot ng kanyang noo.

“I thought you don’t like going in amusement parks.”

“Huh?”

“Aren’t you afraid of people? That includes the ones that are in here, right?” Tila ba nalilito nang tanong ni Jaehyun sa akin habang inaayos ang scarf na nakapulupot sa kanyang leeg. “At kanina ka pa tahimik o walang manlang kaimik-imik simula no‘ng sumakay pa lang tayo ng bus. Tapos ilang beses na kitang tinanong kung anong rides ang gusto mo unang sakyan, puro kibit-balikat lang naman sinasagot mo.” Dagdag pa niya na panandalian ko namang ikinatahimik muli.

I was just. . . nervous and anxious. Nervous of how should I act around you. How will I start a comfortable and smooth conversation with you after that café catastrophe. How will I breath normally and naturally while I’m with you. And how will I say sincerely and gently those eight letters.

Kaagad akong bumalik sa reyalidad nang makaramdam ako ng dalawang mainit at malambot na bagay ang lumapat bigla sa magkabila pisngi ko, dahilan para kahit papaano ay mabawasan naman nito ang lamig na kasalukuyang dumadaloy sa buong katawan ko. Bukod na rin kasi sa madilim na’t mukhang ala-syete na ng gabi eh talaga namang panahon na ng tag-lamig ngayon, lalo na’t mayroon daw papalapit na bagyo sa bansa namin.

“Tignan mo. Tumahimik ka na naman. Are you really sure that you’re all okay with this?” As soon as I averted my eyes from the dark sky, his eyes welcomed mine with those uplifting and alleviating stares from it. Bumungad din sa akin ang mistula bang nag-aalala niyang mukha habang ang dalawang kamay niya’y marahan at puno ng ingat na nakalapat pa rin sa mga pisngi ko, tulay para agad kong iiwas ang tingin ko sa kanya.

“Y–yeah, I guess.” Nang sabihin ko na ang mga katagang ‘to ay naramdaman ko na ang tanging ugat ng init na nanalaytay sa katawan ko’y nilisan na mga pisngi ko kaya’t mabilis kong binalik ang atensyon ko sa kanya habang may mapagtanong na ekspresyon na naka-ukit sa mukha ko.