Kaleidoscope » Jaeten ✧

Chapter 25

KALEIDOSCOPE: CHAPTER 25

I.

CHITTAPHON

“Saan ka na didiretso?” Bahagya akong napapitlag at napahakbang papalayo kay Yukhei na katabi ko sa aking kaliwang gawi nang bigla ako nitong tanungin na sinabayan niya pa niya ng pagsilip sa aking mukha dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makatingin sa kanya kaya’t nanatili na lamang akong tahimik at nakatungo. Kung umakto o magtanong ‘to ngayon ay tila ba wala siyang nalamang masama tungkol sa akin at walang maliit na nangyari sa amin kanina.

Kaagad kong iniiwas ang mga mata ko sa kanya nang magtugma ang mga ‘to atsaka inilagay sa bulsa ng suot kong sweat pants ang dalawa kong kamay upang kahit papaano ay maibsan kahit kaunti ang panlalamig at paninigas nito. Napapikit ako sa aking malalim na paghinga bago siya lakas-loob na muling lingunin.

Sumalubong sa akin ang nakakaloko subalit matamis niyang ngiti, tila ba hinihintay niya talaga ang kasagutan ko.

Acting as if nothing happened, huh.

What’s new? This is Yukhei we’re talking about. These beffudling and perplexing personality of his are really something.

I don’t have any idea what sort of thoughts and ideas are currently running in his mind right now.

“Bahay. Gusto ko munang magpahinga. Pakiramdam ko pagod na pagod at hayong-hayo ako ngayong araw.” Tugon ko naman atsaka dali-dali ring inalis ang mga mata ko mula sa kanya, upang sa ganoon ay maiwasan kong magpaapekto sa pagkailang at tensyon na mukhang ideya rin ni Yukhei simula nang lisanin namin ang gusali ng ospital na ‘yon.

The weather is too cold to cope with already and then there’s this antsy and uncomfortable atmosphere between us makes it more hard for me.

Mas lalo ko pang ibinaon ang aking mga nanlalamig na kamay sa malalim na bulsa ng aking sweatpants, waiting for his next reply or reaction.

I can feel the shivers and quivers rolled down through my spine, not having any idea what was the real reason behind of it anymore. I can’t tell whether it was because of the soft yet icy blows of winds, continuously brushing on my skin or because of Yukhei’s unknown and disturbing glances at me.

I know it.

I can feel it.

The force.

The force in every kind words and sweet smile he gives to me.

It was too much to handle for me.

I don’t want this kind of treatment.

I know I don’t deserve this kind of treatment.

Why are you forcing yourself, Yukhei?

Why can’t you just leave me alone?

I’m a horrible person.

“It must have been to difficult for you to cope with, right?” Mahigpit akong napahawak sa tela ng ilalim ng magkabilang bulsa na para bang hindi na sapat sa mga kamay ko upang magbigay sa akin ng init at mapuksa ang lamig na kanina ko pa pilit na nilalabanan. Naramdaman ko ang panandaliang pagtigil ng paghinga at pagtibok ng puso ko, kasabay ng biglaan kong pagtigil sa paglalakad. Hinayaan na mauna at makakuha ng ilang hakbang papalayo mula sa akin si Yukhei.