Kaleidoscope » Jaeten ✧

Chapter 24

KALEIDOSCOPE: CHAPTER 24

I.

THIRD PERSON

“Ano sa tingin niyo ang ginawa niyong dalawa, ha?” Nothing but pure spleen can be only heard from their adviser’s voice, Mr. Do as he sent some daggers to the boys that are silently sitting infront of him, avoiding his sharp gazes and glances by simply bowing down their heads and looking down at the ground instead of him.

“Starting some ruckus inside the classroom? Have you two already forgot about the school’s rules? It is strictly prohibited, especially inside of the rooms. You two could have been suspended if your classmates didn’t stop your fight immediately before someone else from the other grade or section see it,” Mahabang litanya pa niya sa mga ‘to atsaka itinigil ang kanyang mga paa sa pagpapabalik-balik nito sa paglakad ng magkabilang bahagi ng silid kung saan sila naroroon, ang opisina niya. Napabuntong-hininga siya, pilit na pinapakalma ang kanyang sarili habang hinihimas ang kanyang magkabilang sentido, nagbabaka-sakaling makatutulong ‘to kahit papaano. “What’s the matter between you two, huh? Based on my own observation, you two were close friends, right? What happened?” Marahan na tanong niya sa dalawang binata na kanina pa walang salita o sagot manlang, nananatili ang mga ‘tong nakayuko at hindi manlang makatingin sa isa‘t isa.

Kitang-kita ng guro kung paano na lamang ang mga ‘to mag-iwasan at ramdam na ramdam kung gaanong tensyon na lamang ang idinudulot nito sa atmosperang pumapalibot sa buong silid. Base sa direksyon ng mga katawan nila na kahit pa magkatabi sila iisang mahabang upuan na kahoy ay ganoon na lamang din ang laki ng agwat at espasyo sa pagitan nila, pati na rin ang pagkakataliwas ng mga direksyon ng katawan ng dalawang lalaki sa isa’t isa, ang isa’y nakatutok sa kanan habang ang isa naman ay nasa kaliwa.

Maingat niyang minasahe ang ibabaw ng tulay ng ilong niya atsaka huminga ng malalim. Nag-aalinlangan sa dapat niya sabihin at naghahanap ng mga tamang salit na dapat gamitin. Ayaw niya magpakawala ng isang katanungan na maaaring maging tila ba gas na posibleng mas magpalagablab pa lalo sa parang isang apoy na kung anong alitan na namamagitan sa dalawa niyang estudyante. Ayaw niya rin namang hayaan na lamang makawala at balewalain ang gulong ‘to.

The whole room’s atmosphere is too edgy and uncomfortable, making it more hard for him to speak and lecture the two male students about their sudden change of behavior. He can feel the tension and antsy aura surrounding around the two.

Hindi niya na alam kung ano ba ang mga salitang dapat sabihin at kilos na dapat isagawa dahil bukod sa kadahilanang baguhan pa lamang siya sa pagtuturo ay grabe rin ang bigat at kapal ng tensyon na idinudulot ng dalawa sa buong silid.

He let out a vexed and heavy sigh as he stole some uneasy glances from the younger one, checking the brunette’s situation if it’s already fine to ask some questions.

Palihim niyang inipon ang lakas ng loob niya gamit ang isang ubo habang pilit na binubuo at sinisigurado na magiging maayos at diretso ang boses niya sa papakawalan niyang mga kataga, hindi hinahayaan ang sarili na maapektuhan ng kakaibang atmospera ng buong paligid.

“Mr. Dong, tell me.” Matigas at maotoridad niyang utos sa isa sa mga nasa harapan niyang estudyante, sinabayan niya pa ‘to ng paghalukipkip niya ng mga braso niya sa isa’t isa at pagtaas ng kanyang kanang kilay sa pagbabaka-sakaling maaalarma at mapapasagot niya agad ‘to, pilit na pinagtatakpan ang pagkabagabag at nerbyos na nararamdaman niya. “Why did you beat the cra— I mean, why did you punch your friend’s face that much? Just look at him, he almost looks like a lump but with eyes, lips, and nose. To be honest, he really looks like some dog’s shit right now.” He already knew. He already knew that he fucked up with this part. He repeatedly cursed himself in his mind.