Two worlds apart ~ Dutch

#3

'Afgelopen dinsdag, gisteren dus, om 4:35 precies is de Alpha overleden. Hij had een onopgemerkte hartafwijking en is aan de gevolgen daarvan gestorven. Ik als Luna zal....' ik zie mijn moeder slikken. Ze vecht hard tegen de tranen. 'Ik als Luna zal de leiding overnemen van Alpha Jace.' Alle mensen blijven stil.

Ineens roept een vrouw, ik schat haar rond de dertig, vanuit de menigte: 'We steunen je Luna Rosa!'. De menigte word rumoerig en ik hoor van alle kanten toestemmende woorden. Mijn moeder is altijd goed geweest voor haar volk, en is daarom ook zeer geliefd.

Zo ongeveer vijftien minuten later is mijn moeder van het podium af, nouja, podium, het waren eigenlijk een paar stenen, maar goed. Iedereen is met elkaar in gesprek, over van alles en nog wat. Ik word constant door mensen gecondoleerd, wat me te veel word. Ik besluit een wandeling te maken door het bos. Ik kan het wel even gebruiken. Ik wandel de bossen in. Mijn voeten leiden mij gelijk naar mijn vaders boom. Ik ga zitten bij de boom. Ik vertel de boom alles wat ik heb meegemaakt, alsof het mijn vader is.

Nadat ik alles heb verteld wat er te vertellen valt, loop ik onbewust door naar de omgevallen boomstam van gisteren. Ik ga zitten en ik verlies mezelf in mijn gedachtes.

Na zo'n tien minuten worden mijn gedachtes onderbroken. Ik steek mijn neus de lucht in en adem de geur van verse koekjes en gras in de vroege ochtend in. 'Ik hoopte je hier al te vinden' hoor ik een bekende stem zeggen. 'Hey Mace' zeg ik zonder zelfs om te hoeven kijken. 'Hey babe' antwoord hij. Ik moet lachen op de manier dat hij mij babe noemt. Hij komt naast me zitten en ik leg mijn hoofd op zijn schouder.

'Het voelt echt alsof ik je al jaren ken' zucht ik. 'Ik voel hetzelfde, terwijl ik eigenlijk helemaal niks over je weet...' zegt Mace. 'Waarom veranderen wij daar niks aan? Zie het als een... vragenrondje.' Zeg ik. Hij kijkt me aan en lijkt even te twijfelen. Toch stemt hij toe. Ik vind het vreemd maar schud het toch van me af. Hij begint. 'Hoe heet je wolf?' Vraag hij. Ik kijk naar beneden en frummel met een paar grassprietjes. 'Is de naam zo erg?' Lacht hij. 'Uhm... nee, maar eh... hoe zeg ik dit....' 'oh! Sorry... shit.. Daar had ik nog niet over nagedacht... je hebt je wolf nog niet of wel?' Onderbreekt hij mij. 'Nee klopt... ik word morgen 17...' mompel ik. 'Ik krijg morgen mijn wolf.' Ik kijk omhoog, recht ik zijn ogen. Zijn mooie blauwe ogen. 'Wil je dat ik erbij ben?' Vraagt hij lief. 'Ja.. maar dat gaat niet hè... Ik denk niet dat mijn moeder er blij van word als er een Ferno het huis in loopt...'

Hij kijkt kort naar beneden, maar daarna weer omhoog. 'Wat als je zegt dat je liever alleen in het bos wil veranderen?' 'Dat laat mijn moeder nooit toe, ze heeft het al sinds mijn verjaardag over hoe graag ze erbij wil zijn en hoe belangrijk het is... ook al was het toen nog ruim een jaar weg.' Mace kijkt op. 'Jouw moeder vind het zo belangrijk?' Vraag hij. Ik knik. 'Wow... mijn ouders gaven er niks om, ze waren er niet eens bij' ik kijk hem met medeleven aan. 'Sorry Mace.' 'Jij kan er niks aan doen' het blijft even stil. 'Anders kan je het je moeder vertellen? Van mij? Als ik je zo hoor praten over je moeder zal ze je echt wel steunen!' Ik twijfel. Wat als ze het nou niet goedkeurt? Dan kunnen ik en Mace nooit samen zijn, of alleen in het geheim. Mace ziet me twijfelen. 'Je weet dat je het op een dag moet gaan vertellen hè?' 'Waarom heb je nou weer gelijk?' Zucht ik. 'Ik heb altijd gelijk babe' zegt hij quasi-arrogant. We beginnen te lachen.

We liggen op het zachte gras. Ik lig met mijn hoofd op zijn borstkas en luister naar het ritmische geklop van zijn hart. Ik kom overeind en leun op mijn elleboog. 'Ik denk dat we het moeten vertellen.' Zeg ik. 'Wanneer?' Vraagt hij, en hij houd zijn hoofd een beetje schuin. 'Vandaag. Ik wil het gedaan hebben voor morgen natuurlijk' 'is goed schat. Jij kan dit' antwoord hij. We kijken elkaar in de ogen en ik zie zijn hand richting mijn wang komen. Zijn vingertoppen strelen mijn wang en tintelingen schieten door heel mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en zucht. Dit wil ik voor altijd wel.

'Wat zorgt ervoor dat je zo betoverd bent door zoiets simpels?' Vraagt Mace na zo ongeveer vijf minuten. Ik verplaats mijn gewicht op mijn andere elleboog zodat ik een hand vrij heb en ga voorzichtig over zijn rechter wang. 'Oh. Dus dat bedoelen ze met die tintelingen...' zegt hij, met een veel rustigere stem dan normaal. Ik schiet in de lach en het duurt niet lang voordat hij meelacht.

Ik leg mijn hoofd weer neer op zijn borstkas en hij speelt zachtjes met mijn haar. Ik sluit mijn ogen en voel mezelf rustig wegvallen naar dromenland, op de meest gelukkige manier dat ik dat ooit gedaan heb.
—————————————
Uhmm hello? Couple goals af (al zeg ik 't zelf xD) dit was een LAAAAAANNNGGGG hoofdstuk.

Laat maar wat feedback achter als je dat hebt, thanks!