Two worlds apart ~ Dutch

#16

Ik schrik op. Ik draai me om en voel een koud bed. Ik zucht. Ik pak het deken vast, met de bedoeling het van me af te gooien, wanneer Mace binnenkort. 'Nee! Blijf liggen!' Roept hij lachend met een dienblad balancerend in zijn handen. 'Ontbijt op bed? Wil je punten scoren ofso?' Zeg ik met een grinnik. Hij duwt met zijn voet de deur achter zich dicht. Het dienblad staat vol met eten, zelfs pannenkoeken. 'Oeh! Pannenkoeken' zeg ik verlekkerd.

Dan word ik argwanend. 'Waarom al dit eten? Is er iets aan de hand of zo?' Vraag ik, bang voor het antwoord. 'Nee joh! Alles is prima.' Zegt hij, maar zijn gezicht spreekt boekdelen. 'Mace' zeg ik, en ik kijk hem aan met een en-nu-de-waarheid-please blik. Hij zucht en gaat naast me zitten. Hij legt het dienblad op mijn schoot. Een nerveus gevoeg bekruipt me. Hij schraapt zijn keel.

'Weet je nog die ene keer in het schuurtje?' Vraagt hij mij. Mijn hand schiet naar mijn nek en ik wrijf over de mark. Kippenvel staat op Mace's armen. Hij pakt mijn hand vast en kijkt me aan. 'Weet je nog wat ik zei?' Vraagt hij. Ineens komt het allemaal weer terug.

Flashback...
'Je doet raar. Wat is er?' Vraag ik en Mace zucht. 'Ik... ik moet je iets vertellen.' Zegt hij, en hij slikt. Een nerveus gevoel overspoeld me. Ik knik zenuwachtig. 'Je heb wel gehoord van de oorlog die zou komen vlak voor de dood van de A- je vader?' Zegt hij. 'Mhm...' mompel ik zacht. 'Nou, het was zeg maar uitgesteld omdat dat een wet is na overlijden maar ehm...' hij twijfelt even en kijkt weg. Hij kijkt weer omhoog en zegt: 'we vallen morgen aan'

Ik kijk hem aan. 'Ja, ik weet het nog.' Mompel ik zacht. 'Nou ja, toen is er dus niks gebeurt aangezien het "schadelijk zou zijn voor de relatie tussen de twee packs, zo net na een bezoek", alsof er überhaupt een relatie is behalve die tussen ons.' Hij pauzeert even. Maar nu dat voorbij is, en ik ook nog "gevangen genomen" ben, is mijn vader woester dan... ooit.' Zegt hij met een trillende stem.

'Wanneer?' Vraag ik met een zachte en breekbare stem. 'Drie dagen' ik haal scherp adem. 'Oké. Oké. We- we moeten-' 'haal eerst even adem, schat.' Zegt Mace. Ik kalmeer mezelf even, en zet mijn gedachten op een rijtje. 'We moeten de roedel inlichten!' Roep ik, en ik spring op. Mace pakt mijn pols en trekt mij terug naar bed. 'Ik heb een uur aan dat ontbijtje gewerkt, ga je het nou echt niet opeten?' Zegt hij met een pruillip. 'Maar-' 'babe, we hebben nog drie dagen. Dat halfuurtje maakt echt niet uit. Ik zucht. 'Je hebt gelijk. Sorry. Bedankt voor het ontbijt.' Zeg ik, en ik geef hem een kus. We eten samen het ontbijtje op (alhoewel ik mijn pannenkoeken dus écht niet deel) en staan daarna samen op.

Mace gaat beneden op de bank zitten en ik ga in zijn armen liggen. 'Ik ga even wat mensen mindlinken.' Zeg ik tegen Mace. Hij knikt. Ik begin soldaten, leiders en mijn moeder te mindlinken om mij over een uur in een van de vergaderzalen te ontmoeten. Ze stemmen allemaal in. Mace speelt met mijn haar. 'We hebben een uur, dan moeten we verzamelen in een van de vergaderzalen in de villa.' Zeg ik. 'In de villa? Hoe gaan we dat doen? Ik kan niet zomaar de villa inlopen, want dan-' 'rustig maar, Mace. Het komt wel goed.'

'Oké. Dit word Mission Impossible style.' Zeg ik tegen Mace. We lopen voorzichtig naar de achterdeur van de villa. Ik loop voor en kijk of de kust veilig is. Gelukkig is het dat ook, en we lopen verder richting de liften. Ik druk op het knopje en wacht op de lift, terwijl Mace achter een muurtje staat te wachten. De deuren gaan open en ik staar recht in de ogen van Lola, een schoonmaakster hier. We begroetten elkaar en zodra ze uit het zicht is wenk ik Mace. Hij rent snel de lift in en ik druk op het knopje van de juiste etage.

Ik neurie het wachtmuziekje zachtjes mee. Mace geeft me een knuffel en ik adem zijn geur in. Ik zie in mijn ooghoek dat we er bijna zijn. Ik duw hem voorzichtig weg en hij gaat in een hoekje van de lift staan. De liftdeuren gaan open en ik check weer. Niemand te bekennen. Ik loop met Mace naar vergaderzaal 03 ik ga aan het achterste hoofd van de tafel zitten, aangezien ik deze vergadering leidt. Ik zeg tegen Mace dat hij maar gewoon op de stoel naast mij moet komen zitten. Ik adem zenuwachtig in. Ik hoor dat ze eraan komen en knik naar Mace.

Iedereen komt pratend binnen, maar zodra ze Mace zien verstomd al het geluid. 'Wat doet dat hier?' 'Is dat een...?' 'Oh hell naw!' 'Wat doet hij naast Menora?' Hoor ik uit de menigte. 'Ga zitten.' Zeg ik rustig. Iedereen blijft staan.

'Ga. Zitten!' Roep ik met mijn Luna stem, en ik sla met mijn vuist op de tafel. Ik vloek zachtjes als ik een bot voel breken. Ik zal straks wel even langs de packdokter gaan. 'Zoals jullie wel hebben gemerkt hebben wij hier een gast in ons midden.' Zeg ik rustig. 'Dit is Mace. Hij is te vertrouwen.' Ineens breekt er weer lawaai los. Ik sta op het punt van uitbarsten. Ineens pakt Mace onder de tafel mijn hand, wat me meteen weer afkoelt. Ik kijk hem dankbaar aan. Mijn moeder staat op en gaat achter ons staan. 'Ik vertrouw hem.' Zegt ze resoluut. 'Wat?!' Roept Bakker. 'Dat kan je niet menen!' Roept Anderson.

'Vertel mij is, Anderson, heb ik jullie óóit teleurgesteld? Wie was er voor jou toen je mate je bedroog? En Bakker, wie hielp jou de miskraam van je vrouw te verwerken? Dat was mijn dochter, Menora. Jullie praatten altijd met haar, en zij was er altijd voor jullie. Is het nou echt te veel gevraagd dat jullie dit een kans geven?'
—————————————
Hai hai,
Oeh, de eerste mensen weten het...
hoe gaan ze reageren?

Laat wat feedback achter als je wil :) (Eagle_Warrior_06 ... watch out )
X